Welkom op onze
blogpagina!

Het is tien over drie op een hele gewone druilerige woensdagmiddag. Terwijl ik mijn best doe me op een raadsrapport te concentreren, hoor ik mijn collega tegenover me zeggen: ‘Dan bel ik je straks nog even terug als we weten waar je vanavond kunt slapen.’ In eerste instantie dringt het niet echt tot me door. Het duurt nog zeker een halve minuut voor ik opkijk naar mijn collega. ‘Het is kwart over drie in de middag,’ zeg ik. Mijn collega knikt. Ik zie dat we beiden hetzelfde denken: het is kwart over drie ’s middags en we kunnen deze jongen niet vertellen waar hij vanavond gaat slapen.

Geen plek

Eerder op de dag werd ons duidelijk dat hij echt niet kon blijven op de plek waar hij zat ondanks het feit dat er nog geen zicht was op een vervolgplek. Dit was een tijdelijke plek en aan tijdelijke plekken komt een eind. De hele dag is iedereen in de weer om iets voor deze jongen te regelen, want anders staat hij op straat. En slaapt hij op straat. Het regelen van een andere plek is makkelijker gezegd dan gedaan. Wachtlijsten op de ene plek en op een andere plek vinden ze hem toch niet helemaal passen in de groep. Weer een andere plek is te ver weg van zijn bijbaantje en bij nog een andere optie kan hij maar een paar weken terecht. De jongen in kwestie reageert heel rustig aan de telefoon. ‘Oh oké, hoe laat bel je me weer? Wel pas na vier uur hè, want ik heb zo een toets.’

Onzekerheid

Zelfs als je alles goed doet, is het soms nog niet goed genoeg. Ben je wekenlang aan het bellen en aan het regelen, lukt het nog steeds niet. En dan moet je soms kwetsbare kinderen vertellen dat je het niet weet. Dat je nog geen antwoorden voor ze hebt. Een bericht wat op zichzelf al erg genoeg is. Maar de reactie van deze jongen is misschien nog wel erger. Hij is het namelijk gewend. Hij is gewend aan de onzekerheid, aan de onzekerheid over zijn toekomst.

Wel plek?

Om iets voor vijf uur hebben we de jongen eindelijk kunnen bellen dat we een andere crisisgroep gevonden hadden waar hij terecht kon. Deze groep was wel een eindje reizen van zijn school waar hij na zijn lessen was gebleven, maar hij wilde er graag zelf naar toe reizen. De jeugdbeschermer heeft zijn spullen opgehaald en is naar de nieuwe plek gereden. Wéér een kennismaking, wéér een kop thee in een nieuw huis en vervolgens het bericht dat hij maar één nachtje kon blijven…

Verandering

Op dit soort dagen kan ik alleen maar blij zijn met de beloofde wijziging in het systeem, want zo gaat het niet langer. Groepen sluiten wegens personeelsgebrek of wegens te weinig geld voor extra plekken. En de groepen die er zijn, hebben torenhoge wachtlijsten. Er móet verandering komen, want ieder kind dat leeft in onzekerheid, is een kind teveel. En zekerheid is juist wat deze kwetsbare kinderen in deze tijd nodig hebben.

Fleur Mommersteeg, gedragswetenschapper

Foto: Jeugdbescherming west

Lees ook onze andere verhalen op onze website.