Welkom op onze
blogpagina!

Beste mevrouw in het zwembad,

Ik werk bij de jeugdbescherming en ben daardoor misschien een tikkeltje beroeps gedeformeerd, maar de manier waarop u tegen uw kinderen stond te schreeuwen en hen dreigde achter te laten in het zwembad was écht heel naar. Uw eigen kinderen stonden zich bibberend en met hun hoofdjes omlaag in hun kleding te hijsen. Andere moeders wierpen u verontwaardigde blikken toe en onze kinderen waren bang. Want u schreeuwde echt heel hard. Maar niemand deed iets en niemand zei er wat van. Uw oudste begon te huilen en als professional had ik hier allang op gereageerd. Nu stond ik daar echter met mijn eigen kinderen die zo geschrokken waren van uw geschreeuw dat ze mijn been niet loslieten. Ik twijfelde en twijfelde; wat moest ik doen?  Want ik geef het u te doen hoor. Met twee kleuters en een baby in een zwembad is een hele klus. Maar was dat alles? Was u gewoon moe en had u daardoor een kort lontje? Of is dit hoe het altijd bij jullie thuis gaat? En is dit wat uw kinderen gewend zijn om te horen? Of misschien nog erger?

Toen u de deur uitliep met uw kinderen bleef ik met stomheid geslagen achter. Al fietsend naar huis liet het beeld van de hangende koppies van uw kinderen me niet los. Luisterde ik teveel met mijn jeugdbeschermingsoren? Of was dit gewoon een moeder die haar dag niet had?

Wat had ik nou het beste kunnen doen? Ik weet het nog steeds niet…

Caroline Karssen, gedragswetenschapper