Welkom op onze
blogpagina!

Laatst was er ‘de dag van de scheiding’. Dat doet me denken aan het moment dat ik oververhit het kantoor van mijn teammanager binnenstampte met de prangende vraag ‘Kunnen we even praten?’

Complexe scheiding

Ik denk dat de complexe scheiding één van de redenen is dat nieuwe medewerkers voortijdig de jeugdbescherming verlaten. Scheidingen doen iets met je. Vanaf het begin moet je eigenlijk als een soort guerrillastrijder, gewapend met assertiviteit en kennis van methodieken, ‘vrede stichten’. Alle goede voornemens die je van tevoren bedenkt, storten na verloop van tijd weer in. Voor je het weet ben je meegezogen in de strijd en onderdeel van het systeem. Op maandagochtend probeer je vader te sussen en hem te overtuigen dat moeder geen officiële borderlinediagnose heeft en op dinsdagmiddag beantwoord je een mail van drie MB van moeder dat je vader niet kunt verplichten zich te laten onderzoeken op narcisme.

Overdrachtsmoment

Elke maandagochtend open je je laptop met tegenzin. Je zit in het heetst van de strijd en op zondag, na het overdrachtsmoment, komen de mails. ‘Rosa had niet genoeg onderbroeken bij zich en Pieter wil op een extra sport, maar vader wil vast niet meebetalen.’ Reden genoeg voor escalatie en omdat het de afspraak is dat je elkaar alleen mailt met de jeugdbeschermer in de CC ben je getuige van de meest gedetailleerde informatie. Veel mails eindigen steevast met nog – tegen de afspraak in – een aparte mail naar de jeugdbeschermer ‘Zie jij nou wat vader/moeder doet? Wanneer ga jij daar nou eens iets aan doen?’

Waarheidsbevinding

Die laatste vraag is waar uiteindelijk veel jeugdbeschermers aan onderdoor kunnen gaan. Er wordt zo’n appèl op je gedaan dat je bij elke beschuldiging denkt ‘Wat nu als dit echt waar is?’ Die constante druk van waarheidsbevinding leidt volledig af van waar deze ondertoezichtstellingen voor bedoeld zijn, namelijk het belang van de kinderen voor ogen houden. Dat de moeder de vader om meer alimentatie vraagt en dat de vader daar furieus op reageert, wil niet zeggen dat de kinderen niet veilig bij hen zijn. Je moet de dingen kunnen scheiden. Maar de beschuldigingen zijn soms zo fors dat je bang bent dat je dingen over het hoofd ziet. Wat er dan gebeurt, is een neerwaartse spiraal waarin je dingen vóór de ouders gaat oplossen. Ze raken gewend aan het feit dat de jeugdbeschermer gaat vragen om meer geld voor een extra hobby of het regelt dat er een handtekening komt voor de zorgboerderij. En dat is nu precies niet waar het om draait.

Treurig

Complexe scheidingen zijn in de eerste plaats ontzettend treurig voor de kinderen. Het is vreselijk dat het ouders niet lukt om de strijd te staken. Het is vreselijk dat kinderen blootgesteld raken aan overbelaste ouders en op school bezocht worden door de jeugdbeschermer. Het is soms onmogelijk om advies te geven in een zitting over de scheiding omdat je door advocaten direct als partijdig wordt bestempeld. Terwijl we juist vanuit onze methodiek ouders willen spiegelen op hun gedrag en het effect daarvan op hun kinderen.

Strijd

Teruggekomen op waar ik deze blog mee begon. Ook mij overkomt het dat ik oververhit in de kamer van mijn teammanager beland omdat ik echt niet meer weet hoe ik deze strijd moet stoppen. De strijd duurt al zeven jaar en laait na de zomervakantie elke keer weer op. Wat doe je dan? Wat is in het belang van de kinderen? Mag je toegeven dat het je soms niet lukt? Het is immers onderdeel van je werk…

Christel, jeugdbeschermer

Natuurlijk zijn er in verband met de privacy andere namen gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto: Jeugdbescherming west

Lees ook onze andere verhalen op onze website