Welkom op onze
blogpagina!

Het is zondag bij het crisis interventie team. We krijgen een telefoontje van een pleegmoeder. Het pasgeboren kindje dat onlangs bij haar was geplaatst, is opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Er zijn zorgen omdat het kindje niet eet en of ik dat door wil geven aan de jeugdbeschermer. Een uurtje later worden we gebeld door de kinderafdeling van een ander ziekenhuis en daarna krijgen we nóg een telefoontje vanuit weer een ander ziekenhuis.

De kinderafdeling van het ziekenhuis zit met twee jonge kinderen ‘in hun maag’. In de nacht ervoor is hun moeder met ernstig letsel opgenomen nadat zij door haar partner mishandeld is. De kinderen hebben dit van dichtbij meegemaakt en zijn ertussen gesprongen. De moeder zou nog een periode in het ziekenhuis moeten blijven en de vraag is waar de kinderen heen kunnen. Voor de nacht hebben ze de kinderen opgenomen op de kinderafdeling, maar ja… dat kan natuurlijk niet zo blijven. Na een gesprek met de moeder en met mensen uit het familienetwerk en veel uitzoekwerk vinden we een tante die bereid is naar het ziekenhuis te komen om zich over de kinderen te ontfermen.

Een inschatting maken

Ondertussen worden we gebeld door een volgend ziekenhuis… Of we alsjeblieft willen komen om een inschatting te maken. Het gaat om de ongeveer achtjarige Marieke. De precieze leeftijd van Marieke is niet bekend omdat men niet weet wat er met haar gebeurd is in de eerste jaren van haar leven. Marieke heeft in haar vroege jeugd op straat geleefd in een ander land en door adoptie is zij naar Nederland gekomen.

Die ochtend is het thuis fout gegaan en eigenlijk ging het al langere tijd niet goed. Marieke kan thuis erg boos worden en is dan niet meer te kalmeren. Twee dagen daarvoor was dat ook al het geval en moest de politie erbij komen. De komst van de politie toen maakte dat Marieke rustig werd, maar nu werkt dat niet opnieuw. De politie was gekomen en heeft ten einde raad een ambulance gebeld waardoor Marieke wordt meegenomen naar de Spoed Eisende Hulp (SEH). Daar treffen daar mijn collega en ik Marieke en haar ouders aan.

Wat er daarna gebeurt, lijkt net een scenario van een slechte film…

Onbeheersbaar boos

Als we op de SEH zijn aangekomen, zien we een meisje dat wat onrustig uit haar ogen kijkt, maar verder stil in een kamertje zit te wachten. Haar vader zit geduldig naast haar. De moeder zit wat verderop met het jongere broertje van Marieke. We gaan kort met de vader in gesprek en hij vertelt wat er die ochtend gebeurd is. Marieke is ontzettend boos geworden en zoals vaker wordt ze dan totaal onhandelbaar. Marieke zoekt het conflict op en is niet meer door haar ouders te corrigeren. Ze schreeuwt, slaat, pakt messen en smijt met spullen. Ze is dan alleen veilig te houden door haar vast te houden, maar dat vasthouden lijkt haar ook juist meer onrust te geven.

We gaan in gesprek met Marieke. Dit gaat rustig en vriendelijk totdat we haar vragen naar wat er gebeurd is en hoe we afspraken kunnen maken zodat zij weer veilig naar huis te kan gaan. Dan zien we voor onze ogen gebeuren wat haar vader zojuist omschreef. Binnen twee minuten wordt Marieke onbeheersbaar boos. Ze schreeuwt, vloekt, slaat en schopt letterlijk om zich heen. Er wordt naar ons gespuugd en we worden tegen onze schenen geschopt. Marieke probeert stoelen te pakken om naar ons en vader te gooien.

Vader krijgt klappen

Uiteindelijk moet haar vader haar vasthouden en zit hij met haar op de grond om haar onder controle te houden. Vader krijgt klappen en ook zijn bril moet het ontgelden. Marieke wil alleen nog maar weg, ze wurmt zich los en probeert de SEH op te lopen. De deur van de kamer gaat dicht en de beveiliging wordt geroepen.

Ik blijf ter ondersteuning in de buurt bij de vader en mijn collega maakt afspraken met de beveiliging. Wat te doen, maar vooral wat niet te doen! Ondertussen zit de vader geduldig op de grond en houdt zijn dochter in zijn armen… Uiteindelijk krijgt Marieke in overleg met de dienstdoende arts een kalmerend middel toegediend. De worsteling duurt meer dan drie kwartier, maar dan wordt ze toch rustig.

We nemen afstand

We zien dat Marieke het contact met de crisisdienst niet verdraagt en wij nemen daarom bewust afstand. We moeten wel met de arts en de andere betrokkenen bepalen wat te doen, maar willen niet de trigger voor haar zijn die haar weer onrust geeft. We zoeken een ander plekje in het ziekenhuis op en proberen even snel wat te eten.

Een korte tijd later worden we gevraagd om terug te komen maar de SEH. Het is opnieuw uit de hand gelopen. Marieke is wéér boos geworden en probeerde zelfs de straat op te lopen, maar kon door het personeel tegen worden gehouden. De deuren van de SEH zijn inmiddels op slot gegaan. Marieke rent en schreeuwt onophoudelijk. Ze schopt, bespuugt en slaat anderen. We besluiten in overleg met onze achterwacht om haar psychiatrisch te laten beoordelen. De dienstdoende psychiater is druk, maar zegt toe zo snel als mogelijk te komen.

Marieke blijft schreeuwen en spugen en is niet te kalmeren. Zelfs een nieuwe dosis kalmeringsmiddel helpt niet meer. Het is hartverscheurend om te zien en we zijn onder de indruk van de ouders die dit allemaal meemaken en toch proberen er voor hun kind te zijn, ondanks dat ze op dat moment zo door haar worden afgewezen. Indrukwekkend is hun liefde en geduld voor Marieke.

Duivels dilemma

De psychiater komt en Marieke wordt gezien. Er lijkt geen sprake van acute psychiatrie, maar een reactie vanuit een ernstig verstoorde onveilige hechting. Dat dachten wij zelf ook al. Daarmee ligt de bal echter wel weer bij ons. De GGZ neemt haar niet op omdat dat niet passend is, maar naar huis vinden wij wel erg onveilig. Onveilig voor Marieke, maar óók voor haar broertje en haar ouders. We spreken daarom met de ouders over een vrijwillige opname in een jeugdzorgvoorziening. De ouders begrijpen onze keuze, maar zijn het er niet mee eens. Zij denken dat het voor Marieke nog meer traumatiserend is en dus verder belastend. Wij begrijpen dat…

Nu zitten wij met een duivels dilemma. Waar doe je goed aan? Naar huis waarbij goed mogelijk is dat het snel weer uit de hand zal lopen óf haar brengen naar een beschermde omgeving wat haar verder traumatiseert en dus ook niet behulpzaam is voor haar hechting? We komen er niet uit.

Ondertussen gaat het geschreeuw en gevloek door merg en been en zien we bij alle mensen om ons heen de energie zienderogen minder worden. We moeten echt tot een beslissing komen. Nog langer zo doorgaan is echt niet goed meer. Al urenlang staat de hele SEH-afdeling met al het dienstdoende personeel in het teken van Marieke.

Raad voor de Kinderbescherming

We besluiten om de Raad voor de Kinderbescherming te bellen met het verzoek om een ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing aan de kinderrechter voor te leggen. Wij kunnen de verantwoordelijkheid niet nemen om haar naar huis te laten gaan; al snappen we de ouders echt heel goed. Zij zitten met ons in hetzelfde dilemma; alleen betreft het hier wel hún kind!

Na intern overleg besluit de Raad voor de Kinderbescherming om het niet aan de kinderrechter voor te leggen. Dit betekent dat zij met haar ouders naar huis gaat. We bespreken het met de ouders en proberen zo goed als het gaat veiligheidsafspraken te maken. Kort hierna gaat Marieke na een vriendelijk handje aan mij en mijn collega samen met haar ouders mee naar huis.

Geduld, toewijding en vooral liefde

Uitgeput zitten we daarna met de verpleegkundigen en de arts van de SEH na te praten. We moeten even bijkomen en kijken terug op wat er allemaal gebeurd is. Waar hebben we nu naar zitten kijken? Het lijkt op een hele slechte film met een ontzettend slechte afloop. Marieke gaat naar huis, maar de vooruitzichten zijn wel heel erg zorgelijk. Voor Marieke is er geen ‘happy end’ in het vooruitzicht…

Of toch… Door alle zorgen heen zien we twee ouders die ontzettend veel van hun dochter houden en er helemaal voor gaan. Met zoveel geduld, toewijding en vooral liefde kan het toch niet waar zijn dat er geen goede afloop is…

Dirk, maatschappelijk werker, Crisis Interventie Team

Natuurlijk is er in verband met de privacy een andere naam gebruikt in dit praktijkverhaal | Foto: Pixabay

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website