Welkom op onze
blogpagina!

Al tijden probeer in contact te komen met een pupil, meisje van 15 jaar, maar ze houdt al het contact af. En dan opeens appt ze me: ‘ken je me kome hale op school, want het pleurt’.

Ik moet erg grinniken om deze opmerking. Niet alleen om de taal, maar ook omdat ze blijkbaar heeft bedacht dat ze me toch ergens voor nodig heeft. En dat is een erg fijne ontwikkeling. Want om doelen te bereiken zullen we wat met elkaar aan moeten gaan.

Ondanks verschillende visies die je kan hebben met ouders of kinderen, is het die samenwerking waarvoor ik dit werk doe. Het zijn dan ook dit soort dingen als zo’n meisje die opeens op eigen initiatief contact met me legt, die ik zo leuk vind aan mijn baan. Mijn cliënten zitten niet altijd op mij te wachten en vaak treden ze me wantrouwend en afhoudend tegemoet. Maar als het lukt om echt contact te maken en we kunnen gaan samen werken dan weet ik dat ik al 50% van ‘het probleem’ heb opgelost. En dat geeft mij bergen aan energie.

Zo was er bijvoorbeeld de moeder die mij voorafgaand aan een gesprek geen hand wilde geven en haar hoofd weg draaide om mij maar niet aan te hoeven kijken. We gingen toch samen aan tafel en ik kreeg de kans om mijn intenties toe te lichten en uit te leggen hoe ik met moeder zou willen samenwerken. Langzaam zag ik dat ze zich meer naar mij toe wende en even later stelde ze vragen en keek ze me aan. Bij het weggaan drukte ze me hartelijk de hand en zegt “tot de volgende keer hé?!”. En die volgende keer ging het gesprek weer hetzelfde omdat er ondertussen alweer dingen waren gebeurd waarop ik haar echt moest aanspreken. Weer was ze boos en in de weerstand, weigerde ze een hand te geven en draaide ze haar hoofd weg. Maar weer eindigde het gesprek hetzelfde. ‘I love it.’

Elke zaak is anders, roept nieuwe vragen bij je op, weet je verwondering te wekken. Soms hoor je dingen die zo afschuwelijk zijn dat het je verbeelding te boven gaat. Maar vervolgens zie je mensen die wilskracht laten zien om verbetering aan te brengen in de situatie, of die erkennen dat ze de zorg voor hun kinderen niet aankunnen en die hulp aanvaarden. En die kinderen, die zoveel nare dingen mee hebben gemaakt zijn beschadigd, maar laten vaak ook zo’n veerkracht zien.

Hoe geweldig is het dat je met zoveel verschillende mensen in gesprek mag. Hulpverleners, leerkrachten, advocaten maar vooral de kinderen en hun ouders. Ieder gesprek is anders. Soms loopt alles naar verwachting. Soms lopen dingen compleet anders en moet er flink geïmproviseerd worden om toch weer de samenwerking met elkaar te vinden. Soms is eerst keuvelen over het weer, of de huisdieren, of de nieuwste tatoo noodzakelijk om een klik te maken. Soms komt die klik er nooit en de andere keer kan je al heel snel ter zake komen. Het is echt een wonderbaarlijk mooi vak.

Anna, jeugdbeschermer

Deze blog verscheen eerder op www.gezinsvoogd.wordpress.com