Welkom op onze
blogpagina!

We zien elkaar voor het eerst bij de jeugdbeschermingstafel. Voor ons beiden een eerste keer; alleen hangt er voor jou wat meer vanaf dan voor mij. We gaan zo beslissen of de Raad voor de Kinderbescherming zich met jou gaat bemoeien. Je neemt het namelijk niet zo nauw met de regels van je moeder sinds een jaar of twee. En daar lijkt nu een einde aan te gaan komen. Al zie ik aan jouw gezicht dat je daar nog niet zo van doordrongen bent.

Drastische beslissing

Wat ik dan nog niet weet is dat het een hele reis gaat worden. Nog geen dag na de jeugdbeschermingstafel waarin wordt besloten dat ik alvast ga beginnen als jeugdbeschermer, hang ik aan de telefoon met de Raad. Je bent vannacht wéér niet thuisgekomen en je moeder kán niet meer. Ze weet niet meer waar ze het zoeken moet. De Raad besluit een spoedmaatregel voor te leggen aan de kinderrechter en binnen een aantal uur ben ik dan jouw gezinsvoogd. Na die paar uren neem ik samen met mijn team een drastische beslissing: ik dien een spoedmaatregel gesloten plaatsing in. Vanuit mijn expertise weet ik dat dat nodig is om de cirkel te doorbreken. Twee jaar verkeerde jongens in je omgeving en middelenmisbruik eindigt hier.

Laatste keer?

Een half jaar later rij ik met jou naar het huis van je moeder. Je hebt er dan zes maanden gesloten plaatsing opzitten en de kinderrechter vindt dat het tijd is om naar huis te gaan. Inmiddels ben je ook niet meer boos op mij. We hebben een goede band opgebouwd en je zou het fijn vinden als ik nog een tijdje bleef. Thuis wacht jouw moeder op jou samen met een hoop gesprekken en systeemtherapie. Voordat ik je afzet, geef je mij een knuffel. ‘Dit gaat me nooit meer gebeuren, Christel! Beloofd.’ Ik kies ervoor dat te geloven.

Een jaar na onze eerste ontmoeting kom je bij mij langs op kantoor. Het gaat niet goed thuis. Je zegt dat je bang bent om weer het verkeerde pad op te gaan. We beslissen samen om op een open groep te gaan kijken om zo erger te kunnen voorkomen. Soms lukt het thuis niet meer, ondanks de inzet van hulpverlening en een welwillende moeder.

Verdwenen in de nacht

Maar ook op de open groep wil het niet lukken. Voor ik het weet ben ik je kwijt en ben je verdwenen in de nacht. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Je bent inmiddels zeventien jaar en voor de instanties geen urgente vermissing. Maar ik geef niet op. We hebben nog een aantal maanden voordat ik niks meer over je te zeggen heb. De tijd dringt. Ik heb zelf bereikbaarheidsdienst als jij mogelijk gevonden dreigt te worden. Ik blijf op tot half vier in de nacht en bel alvast met de kinderrechter om te overleggen over wederom een gesloten plaatsing. ‘Is alles geprobeerd, Christel?’ vraagt de kinderrechter. Je bent dan inmiddels vijf weken vermist. Ik zucht. ‘Ja’, zeg ik ‘ik zie geen andere optie meer.’

‘Doe jij het maar…’

Zo word je drie maanden voor je achttiende verjaardag weer gesloten geplaatst. Je laat me geen keus; je brengt jezelf in té gevaarlijke situaties. Situaties waarvan ik dus soms letterlijk niet kan slapen. Het gaat ook deze keer niet vanzelf. Je hebt er een overlevingsstrategie van gemaakt om je eigen waarheid te vertellen. Op een vroege ochtend belt je moeder me op. ‘Doe jij het maar. Ik heb geen energie meer. Ik kan haar niet in huis nemen.’ En dus zet ik alles op alles om jou op je achttiende verjaardag een dak boven je hoofd te geven. Ik kan uiteindelijk niet anders dan jou van alle kwaden naar de beste plek te brengen met de hoop dat je iets hebt onthouden van alle tips, adviezen en handvaten. Met een dubbel gevoel breng ik je er één dag voor je verjaardag naar toe.

Als ik thuiskom, belt een collega mij op om te vragen hoe het is gegaan. Ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik gefaald heb. ‘Zo moet je niet denken’, zegt mijn collega. ‘Chris, heb je alles geprobeerd voor haar?’ Ik zucht diep en weet dat ik moet loslaten. ‘Ja, ik heb alles geprobeerd. Met heel mijn hart.’

Christel, jeugdbeschermer

Foto: Pixabay

Lees meer van onze eigen praktijkverhalen op onze website