Welkom op onze
blogpagina!

Ieder mens heeft grenzen. Die liggen bij iedereen anders en kunnen ook verschillen per situatie. Zo is er voor mij een verschil in wat ik in mijn privé situatie accepteer op het gebied van verbale agressie en in mijn werk als jeugdbeschermer. Soms accepteer ik dingen omdat dat uiteindelijk in het belang is van het kind, omdat ik dingen wil bereiken. Maar ook zijn mijn grenzen in mijn werk verschoven en ik weet niet of dat goed is. Toen ik in dienst kwam bij de jeugdbescherming was alles nieuw; het soort zaken, de heftigheid van de problemen waar mensen mee te maken hebben in hun leven. Wat ik toen schokkend vond, ben ik in de loop van de tijd “normaal” gaan vinden.  

Mijn grenzen zijn verlegd 

Met deze verschuiving, zijn ook mijn grenzen verlegd. Want als die ouder een opmerking maakt die eigenlijk echt niet door de beugel kan, maar het is in belang van de zaak… dan pik je dat toch? Zo was er een meisje dat net in een gesloten instelling was geplaatst om haar eigen veiligheid. Tijdens het gesprek daarover was moeder, op zijn zachtst gezegd, niet blij. Er gingen allerlei woorden over tafel, richting de hulpverlening en richting mij. We stonden er bij, hoorden het aan en… deden vrij weinig. Ik heb uiteindelijk aangegeven dat ik zo niet in gesprek ga en het gesprek beëindigd.  Maar heb ik moeder direct aangesproken op haar taalgebruik? Nee. Heb ik moeder direct gestopt toen er een waterval van scheldwoorden uit haar mond kwam? Nee. Want dat was beter voor de zaak… 

Geen ruzie, wel grenzen stellen 

In een ander gezin negeerden een moeder en haar partner mij volledig. De kinderen konden niet thuis wonen omdat dat niet veilig was, maar het was natuurlijk heel belangrijk dat moeder betrokken bleef en contact bleef houden. Ik probeerde haar op allerlei manieren te bereiken, maar kreeg geen reactie. Uiteindelijk ging ik op onverwachts huisbezoek. Toen ik moeder via de app liet weten dat ik voor de deur stond, deed ze open. Ze oogde rustig en zei wel te willen praten aan de deur. Haar partner was minder blij met mijn bezoek en kwam met zijn blaffende, grote hond aanlopen. Daar stond ik dan… ruzie maken wilde ik niet, maar grenzen aangeven wel. Ondertussen waren de buren afgekomen op de discussie die was ontstaan. 

Ik ben weggegaan, zonder resultaat. Ik heb mij weg laten sturen door een schreeuwende man met blaffende, grote hond. En moeder? Die stond te lachen … 

Is dat wel de juiste gedachte? 

In beide casussen heb ik niet gereageerd zoals ik normaal zou reageren. Niet omdat ik dit niet kan of niet wil, maar om de lieve vrede te bewaren, in belang van het kind. Toen een ouder mij voor het eerst trut noemde wist ik niet wat er gebeurde. Na jaren jeugdbescherming, als een ouder mij zo noemt, denk ik “valt mee, ben erger gewend”. Maar is dat wel de juiste gedachte?  

Het is niet zo dat het me niets doet 

Het feit dat ik niet altijd reageer zoals ik zou willen reageren betekent niet dat het mij niets doet. Agressie kan mij ook onzeker maken en klein en kwetsbaar laten voelen. Vaak komt dit gevoel pas achteraf en overheerst op het moment de adrenaline. Gelukkig heb ik nooit fysiek geweld meegemaakt, maar dat kunnen helaas niet al mijn collega’s zeggen. Fysiek geweld is een duidelijke grens, dat accepteer je nooit maar hoe zit dat met verbaal geweld. Waar leg je dan je grens?   

Mijn grens is bereikt 

Bij mij is de grens bereikt. Ook al worden dingen “normaal” in het werk, voor mij persoonlijk is dat het niet. In mijn beleving zijn de grenzen in alle vormen van communicatie opgerekt de afgelopen jaren. Zelf maak ik de stap naar buiten en neem afscheid van het werk als jeugdbeschermer, maar dit bekent niet dat ik wil dat het zo blijft voor mijn collega’s. Ouders en jeugdbeschermers hebben als gezamenlijk doel het welzijn van het kind. Zij kunnen van mening verschillen over wat het beste is voor het kind, maar wees alsjeblieft wat aardiger voor elkaar. Wees een voorbeeld voor de kinderen waar het om gaat! 

Yvonne, jeugdbeschermer 

Foto: Pixabay