Welkom op onze
blogpagina!

Bijna elf jaar geleden werd er een jongentje geboren. Dat ben jij Noah. Een zoon, een kleinkind. Een knap kereltje met donkerbruine ogen. Een vrolijke jongen die van buitenspelen houdt. Een jongen die soms niet goed stil kan zitten. Een jongen die nu opgroeit bij zijn opa en oma. Een jongen die zijn moeder heel af en toe ziet en zijn vader niet kent.

Dat ben jij.

Dat ben jij nú. Maar om te groeien heb je wortels nodig. Maar waar liggen jouw wortels? Wie zijn jouw ouders? Op wie lijk je? De helft van die wortels kennen jou opa en oma voor jou. Maar de andere helft, die van je vader, die kent niemand om je heen echt goed.

Op zoek naar je vader

Zijn naam, die van je vader dus, hebben jouw opa en oma met mij gedeeld. Dus wat nu? We gaan zoeken! Het internet op. En we vinden een man met dezelfde achternaam. En je opa en oma én de pleegzorgwerker de die betrokken is bij jou en opa en oma, denken dat dit misschien de broer van je vader kan zijn.

Ik mail hem. En het is niet te geloven. Het is de broer van je vader! Deze man brengt ons in contact met hem. In de maanden daarop volgend maken we kennis. Eerst ben ik aan de beurt. Ik ontmoet een vriendelijke lieve man. Een man die dagelijks aan zijn zoon denkt. Een man die meer kinderen heeft. Kinderen die allemaal weten van jouw bestaan. Die jou graag willen ontmoeten. Je hebt dus halfbroers en halfzussen!

De ontmoeting met je vader

Daarna zijn opa en oma en de pleegzorgwerker aan de beurt. Ze bespreken losse eindjes en er worden herinneringen opgehaald en vragen gesteld.  De wens om jou kennis te laten maken met jouw vader groeit bij alle volwassenen om je heen. Omdat wij allemaal vinden dat het belangrijk is dat kinderen hun wortels kennen.

En dan is het de dag dat je je vader ontmoet. Jeetje,  wat ben ik zenuwachtig. Wetende dat dit een mijlpaal in je leven kan zijn. Meer wortels. Waarbij ik mezelf afvraag of iedereen goed is voorbereid. Is alles oké? Doen we hier goed aan? Oh, wat als je het niks vindt. Je vraagt er immers zelf niet om, maar wij vinden dit belangrijk. En terug is geen optie. Pak die hobbel!

Ook je vader wiebelt op zijn stoel

Jij wacht samen met opa en oma  en de pleegzorgwerker in de spreekkamer bij pleegzorg waar de ontmoeting is. Ik kom met je vader naar jullie toe. En dan mag ik onderdeel uitmaken van een zeer bijzondere ontmoeting. Je ziet je vader voor het eerst. Je houdt afstand, maar bent ook nieuwsgierig. Vandaag is stilzitten natuurlijk extra moeilijk voor jou, maar net als jij zit je vader ook te wiebelen op zijn stoel. De zenuwen van de grote mensen verdwijnen. Er wordt gelachen en gepraat, foto’s gemaakt en er worden cadeautjes gedeeld. Langzaamaan kom je dichterbij. We zien dezelfde gedragingen. Je vader herkent zichzelf in jou en vergelijkt je met zijn andere kinderen. En jullie spelen samen een spel.

Ik probeer alles te absorberen en daarnaast te genieten van deze mooie ontmoeting. Jouw opa en oma en jouw vader die van veraf zoveel van elkaar verschillen, wiens levens totaal anders zijn gelopen, vinden elkaar daar in die kamer. Ze vinden elkaar in de liefde die ze allemaal voelen voor jou.

Snel een nieuwe ontmoeting

En jij? Jij vertelt de volgende dag op school enthousiast aan je juf dat je je vader hebt ontmoet. En dat het wat jou betreft snel nog een keer mag.  Zullen we dat maar snel gaan doen dan?

Je voogd, Chantal.

Ook dit is ons werk. Hier mag ik deel van uitmaken. Een moment in het leven van een kind, een beslissing, het ontstaan van gezamenlijkheid en meer mensen die gaan voor liefde. Liefde voor een kind. Liefde voor Noah.

Chantal Marinus,
Jeugdbeschermer
Jeugdbescherming west

* De opa en oma van Noah en zijn pleegzorgwerker hebben aan Chantal toestemming gegeven om dit verhaal te publiceren in deze blog. Uiteraard heet Noah in het echt anders. In verband met de privacy hebben we voor een andere naam gekozen *