Welkom op onze
blogpagina!

Afgelopen zomer was ik in de gelukkige situatie dat ik een paar weken op vakantie kon. Even genieten van het mooie weer, van fijn gezelschap en opladen voor de tweede helft van 2020. En dat opladen was nodig na het hectische eerste half jaar van 2020 waarin iedereen, direct of indirect, te maken had met het coronavirus. Op een gegeven moment raakte ik op mijn vakantie in gesprek met een Nederlands gezin en kwam al snel de vraag ‘Wat doe je voor werk?’. Inmiddels weet ik door ervaring dat ik op mijn antwoord verschillende reacties kan ontvangen en ben ik redelijk voorbereid. Dacht ik. 

Rake uitspraken
‘Communicatie in de jeugdzorg? Dus jij mag in de media recht praten wat er allemaal misgaat?’ was de reactie die ik kreeg. Bam, die zat wel. Ik moet er misschien inmiddels aan gewend zijn, maar toch schrik ik van dit soort reacties. Het imago van de jeugdzorg staat niet bepaald hoog aangeschreven. Natuurlijk ging ik het gesprek aan met dit gezin. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar wat ze precies bedoelen en vraag ik dus door.

Al snel kwam er een nuance op deze uitspraak. ‘Onze buurvrouw had te maken met jeugdzorg en was niet blij omdat zij haar kind niet vaak genoeg kon zien,’ vertelden ze. ‘Zij is twee jaar geleden gescheiden en haar ex-man en zij zijn niet bepaald op goede voet.’ Na nog wat meer doorvragen werd duidelijk dat zij ook niet heel veel verdere details wisten en beseften zij zelf dat dit eigenlijk niet direct een goede reden was om ervan uit te gaan dat de jeugdzorg het niet goed doet. ‘Maar in de krant las ik laatst ook een schrijnend verhaal over een kind die te maken had met jeugdzorg en uithuisgeplaatst was. Ik heb ook weleens gehoord dat jullie extra betaald worden voor een uithuisplaatsing. Klopt dat?’

Kinderen horen bij hun ouders
Hoppa, weer raak. Ik vind het zo erg om dit soort uitspraken te horen. Natuurlijk krijgen wij geen extra geld als we kinderen uithuisplaatsen. Ik leg ook uit dat het uithuisplaatsen van kinderen echt een uiterst middel is wanneer de veiligheid zodanig in het geding is dat het écht niet meer gaat. We proberen dit tot het minimum te beperken. Kinderen horen in de basis bij hun ouders, dat vindt iedereen. Ook álle medewerkers van de jeugdbescherming.

Context
Uiteindelijk werd het praatje op vakantie van een paar minuten een gesprek van twee uur en heb ik in heel veel uitspraken van dit gezin een nuance kunnen aanbrengen. Als ik namelijk iets geleerd heb de afgelopen jaren, is dat het niet zo zwart-wit is. Ieder verhaal heeft meerdere kanten en de context is zo ontzettend belangrijk.

Zeg ik daarmee dat wij alles goed doen en de ouders het verkeerd doen? Nee, natuurlijk niet. Wij doen zeker niet alles goed. Ook wij maken fouten en leren hiervan. We zijn immers mensen. Daarbij zijn wij een lerende organisatie en ontwikkelen we ons iedere dag. We willen ook écht leren en verbeteren; dat is niet zomaar iets dat we roepen.

In verbinding
De jeugdbeschermers willen naast onze cliënten staan, niet boven of tegenover de cliënt. Wij willen in verbinding zijn met onze cliënten, met onze netwerkpartners en met onze collega’s. We zullen de laatste zijn die zeggen dat wij alles perfect doen.

Onze werkwijze is gezinsgericht. Wij kijken naar het hele gezin en gaan altijd op zoek naar de nobele intentie van de ouder. Die is er altijd. Iedere ouder heeft het beste voor met zijn of haar kind. Als wij in gesprek zijn met ouders, begrijpen wij dat we het hebben over het meest kwetsbare bezit van ouders, hun kinderen. Dat hier dus vaak emotie bij komt kijken, is logisch.

Door dit altijd in je achterhoofd te hebben en door te werken vanuit verbinding en het samen te doen, lukt het vaak om een goede relatie op te bouwen en kunnen wij de kinderen en dus de gezinnen helpen. Met het doel dat ze zonder ons verder kunnen. Dat willen we het liefste, dat wij niet meer nodig zijn.

De stem van de cliënt
De verbinding met onze cliënten vinden wij dus heel belangrijk. En door in gesprek te gaan en te blijven met onze cliënten, leren we ook weer. We zijn dan ook blij met de cliëntenraad, die actief betrokken wordt bij ons werk en alle ontwikkelingen die daarbij horen. De rol van onze cliëntambassadeur is ontzettend belangrijk en zij zorgt er echt voor dat de stem van de cliënt gehoord wordt in de organisatie. We hopen dat de verbinding de komende jaren alleen maar blijft groeien.

De nobele intentie aan twee kanten
Wij blijven op zoek gaan naar de nobele intentie van ouders. Ik hoop en wens met heel mijn hart dat ook de ouders meer vertrouwen krijgen dat de jeugdbeschermer ook een nobele intentie heeft, want ook die is er, altijd… Samen komen we verder!

Laura Vols, communicatieadviseur

Foto: Jeugdbescherming west