Welkom op onze
blogpagina!

Als ik met pensioen ga en een boek schrijf over mijn werk in de jeugdbescherming, dan maakt het volgende verhaal 100% een verschijning. In de twaalf jaar dat ik werk bij Jeugdbescherming west, heb ik slechts één keer een dergelijke vraag gehad. Gelukkig maar!

In mijn telefonische dienst voor onze ‘Juridische Helpdesk’ werd ik gebeld door collega Daniël. Daniël is jeugdbeschermer; een vlotte professional met een draadloze bluetooth-koptelefoon en een geliefd paar sneakers. Hij was net een paar maanden bij ons in dienst. Daniël begon zijn verhaal af te steken. Zoals gewoonlijk zat ik met pen en papier in de aanslag om helder te krijgen wie het gezag over het kind heeft, van welke kinderbeschermingsmaatregel er sprake was, hoe oud het kind was, waar het woont, etc. Maar Daniëls verhaal ging helemaal niet die kant op. Daniëls verhaal nam een hele andere wending. Sterker nog, alle gebruikelijke informatie die ik nodig had om een juridisch advies te kunnen geven in een casus, bleek niet relevant.

Aanpassen aan de huisregels

Daniël begon te vertellen dat hij op huisbezoek was geweest. Bij een gezin met kinderen ergens hoog in een flat in de stad. Onze jeugdbeschermers komen regelmatig bij cliënten thuis, dus in zoverre was er nog niets geks aan zijn verhaal. Daniël vertelde dat je je bij een huisbezoek uiteraard aanpast aan hoe de huisregels zijn bij een gezin. Geen koekje eten op de bank, drinken aan tafel, dat soort huisregels. In dit geval was het bij het betreffende gezin gebruikelijk om bij het binnenkomen van het huis, je schoenen uit te doen en deze buiten de deur te laten op de galerij van de flat. Netjes in een daarvoor bestemd schoenenrekje. Daniël trok dus netjes zijn sneakers uit.

Waar zijn de sneakers gebleven?

Na het huisbezoek bleken Daniëls sneakers echter niet meer waar hij ze had gelaten. Ze stonden dus niet meer op het schoenenrekje. En daar stond Daniël; met tas, laptop en papieren, maar zónder zijn sneakers. Ook de moeder en de kinderen die voor het huisbezoek thuis waren, stonden voor een raadsel. Nu kon in theorie de hele flat langs dát schoenenrekje zijn gelopen, dus zie maar eens te achterhalen wie Daniëls sneakers had meegenomen. Uiteindelijk heeft Daniëls toch echt een paar schoenen van de vader van het gezin te leen moeten vragen, want op sokken met het openbaar vervoer terug naar kantoor was tóch de minst aantrekkelijke optie.

Naar kantoor op te kleine schoenen

En zo geschiedde. Met een paar te kleine schoenen (geen sneakers) van de vader aan zijn voeten vertrok Daniël opgelaten weer terug naar kantoor. Daar wachtten uitgelaten collega’s natuurlijk op hem. Logisch ook, als je je collega’s een fotootje vooruit stuurt van wat je hebt meegemaakt tijdens het huisbezoek. Maar wat was nu zijn uiteindelijke vraag aan mij? Of een gecertificeerde instelling (GI) zoals Jeugdbescherming west, verzekerd is voor verdwenen schoenen?

EPILOOG

De moeder heeft uiteindelijk de inwoners van de flat bevraagd of iemand de schoenen had meegenomen, ‘want die waren van de voogd!’. Daniëls schoenen vonden kort daarna hun weg terug naar het schoenenrek, naar Daniël en vervolgens helaas toch naar de prullenbak, want wat ze precíes hadden meegemaakt al die tijd was Daniël toch te onduidelijk….

Laura Goei, senior jurist

Natuurlijk heeft Daniël in het echt een andere naam, maar hij is wel echt een groot sneakerfan – Foto: Daniël, de jeugdbeschermer

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website