Welkom op onze
blogpagina!

Yasmin was heel veel jaren geleden één van mijn eerste pupillen bij Jeugdbescherming west en zij maakte toen direct veel indruk op mij. Yasmin was dertien jaar, afkomstig uit Kenia en ze was hoppend door verschillende landen uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. Haar beide ouders waren inmiddels overleden en daarom stond zij onder voogdij bij Jeugdbescherming west.

Een verwilderd meisje

Mijn eerste kennismaking met Yasmin was een huisbezoek aan de alleenstaande tante van Yasmin waar zij verbleef. Yasmin had een hele lastige tijd achter de rug: ze ging van het ene familielid naar het andere familielid, maar nergens vond zij een thuis. Overal waren er andere regels en bovendien was Yasmin in de puberteit. Factoren waardoor zij nogal losgeslagen was. De tante had een groot hart voor haar, maar zij kon haar niet aan. Toen ik Yasmin voor het eerst zag, was zij heel erg opstandig. Bijna verwilderd. Ze kon alleen maar uit weerstand en uit agressie reageren. Ze lapte werkelijk alle regels die ze tegenkwam, zoals huis- en schoolregels, aan haar laars. Heel begrijpelijk natuurlijk met die roerige tijd die ze had, alleen ging het van kwaad tot erger.

Contact was moeilijk

In de eerste weken heb ik veel tijd geïnvesteerd in het contact krijgen met haar. Ik ging vaak naar het huis van de tante toe om met Yasmin te praten, maar meestal was ze er dan niet. Ik heb haar tante heel veel gesproken en kreeg daardoor een goed beeld van de familie. Om Yasmin toch te spreken te krijgen, ging ik onverwachts op huisbezoek.

Yasmin zelf had continu het idee dat zij het niet goed deed. Op school kreeg zij veel extra aandacht en ondersteuning, ook om haar zo goed mogelijk de taal te laten leren, maar al die extra aandacht en ondersteuning werkten eigenlijk averechts. Doordat ze jaren van gezin naar gezin was gegaan, was haar gevoel voor eigenwaarde gedaald tot een dieptepunt. Niemand wilde haar tenslotte hebben, anders hoef je toch niet weg, waren terugkerende gedachten van haar.

Een ‘laatste kans’

Juist door deze geschiedenis, heb ik haar heel veel kansen gegeven. Ik wilde niet nog een trauma veroorzaken om haar weer weg te halen. We hebben afspraken gemaakt en in een plan gezet. Daarbij hebben we continu aangegeven dat Yasmin echt aan deze afspraken moest werken. Eigenlijk wilde ik Yasmin op een leefgroep plaatsen waar zij de juiste hulp kon krijgen, maar dit wilde Yasmin echt niet. Ik heb toen aangeboden om te gaan kijken samen met haar tante of om meer informatie op te zoeken, maar Yasmin bleef weigeren.

Omdat ze al zo vaak van plek was verhuisd, heb ik haar achteraf gezien net iets te vaak een ‘laatste kans’ gegeven. Ik hoopte dat dit indruk zou maken op haar en dat ze echt inzag dat er iets moest gebeuren. Ik gunde haar zo erg een thuis. Maar uiteindelijk nam zij mij niet meer serieus, want op de zoveelste ‘laatste kans’ volgde lange tijd geen consequentie.

Gesloten plaatsing

Na alle laatste kansen was er helaas nog niks veranderd. Ze kwam thuis en op school in problemen en ze kreeg zelfs met de politie te maken. Maar haar deed het niet veel. Ze had een groot ego en dacht dat ze overal wel mee weg kon komen. Uiteindelijk ging het echt niet meer en wachtte haar tante tot dat ik een besluit zou nemen. Voor haar stond dit te dichtbij. En dus kwam het moment, na alle overleggen met het team, dat we haar gesloten moesten plaatsen in een crisisopvang. Met pijn in mijn hart, want dit probeer je te allen tijde te voorkomen, maar haar veiligheid was in het geding. En we moesten érgens een grens trekken. Dit gedrag was absoluut niet gezond voor Yasmin.

Veiligheid van het kind

Uiteindelijk heb ik een verzoek ingediend bij de rechtbank en de machtiging uithuisplaatsing gekregen. Dit lag als een steen op mijn maag, maar tegelijkertijd stond ik er wel achter omdat ik zag dat dit de enige optie was. Alleen moest ik nog naar haar toe om haar mee te nemen. Vreselijk om te doen, maar het primaire belang, de veiligheid van het kind, mogen wij nooit uit het oog verliezen. Dit is de moeilijkheid van ons werk, maar het hoort er nu eenmaal wel bij.

Ik ging naar Yasmin toe en bracht direct het ‘slechte’ nieuws. Ze wilde gelijk weglopen. Dit had ik al van te voren bedacht en daarom had ik twee agenten meegenomen. Dat was dus maar goed ook. Ze liet zich namelijk niet zomaar tegenhouden. Gelukkig ging ze uiteindelijk redelijk rustig mee.

Structuur had ze nodig

Al heel snel daarna ging ik op bezoek bij Yasmin. In eerste instantie wilde ze me niet zien. Ze was heel boos op mij en voelde zich door mij afgevallen. Maar stapje voor stapje zag je haar opknappen. De instelling bood haar de structuur die ze nodig had. En ze kon daar niet weglopen van haar problemen; ze moest ze aangaan. We gingen ook weer in gesprek samen.

Uiteindelijk ging het zo goed dat Yasmin na twee jaar gesloten zelfstandig op kamers kon gaan wonen. Dit was in een andere stad, dus op dat moment heb ik de voogdij moeten overgedragen. Dit was ook goed voor Yasmin. Op die manier kon ze met een schone lei beginnen en met een afstand bekijken wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Ik sloot het met een goed gevoel af. Ik zag dat Yasmin enorm was gegroeid en ik voelde dat ik voor haar de beste keuzes had gemaakt. Ik hoopte dat ze deze lijn zou doorzetten.

Vier jaar later

Toen ik vier jaar later aan het werk was, werd ik gebeld door onze telefoniste. Ze zei: ‘Ik heb een jongere aan de lijn, Yasmin, en zij wil jou spreken.’ Ik wist gelijk over welke Yasmin ze het had. Mijn hart ging als een gek tekeer. ‘Hoi Melissa, met Yasmin, hoe gaat het met je?’, hoorde ik haar zeggen. ‘Ja goed,’ zei ik ‘en met jou?’

Yasmin antwoordde: ‘Heel goed. Ik bel je om je te bedanken omdat jij de enige bent geweest die tegen mij heeft gezegd: tot hier en niet verder. Jij bent de enige die in mijn belang heeft gehandeld. Als je dat niet had gedaan, was het niet goed gekomen met mij. Hoewel ik het op dat moment echt vreselijk vond, was de uithuisplaatsing het beste wat me is overkomen.’ Ik was overdonderd, kreeg echt overal kippenvel en dacht: dit is precies de reden waarom ik dit werk doe.

Terug naar Kenia

Ieder jaar op haar verjaardag hebben we nog steeds even contact via de app. Inmiddels is ze 32 en woont ze in haar geboorteland Kenia. En het allermooiste is … het gaat nog steeds heel goed met haar. Ze is zwanger en verwacht in 2020 haar eerste kindje.

Melissa, jeugdbeschermer

Natuurlijk is er in verband met de privacy een andere naam gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto: Manuela Pilani via Pixabay

Lees ook onze andere verhalen op de website