Welkom op onze
blogpagina!

Vandaag werk ik thuis, net als gisteren en morgen. Iets dat niet mijn gewoonte is om te doen. Ik houd namelijk van de gezelligheid en de reuring op kantoor en ook de rust die het mij geeft om er gewoon mijn werk te doen. Nu word ik immers om de haverklap gestoord door twee mini’s die eigenlijk voor alles mama nodig hebben terwijl papa ook thuis is. Maar in deze coronatijd is het even niet anders.

De grote mini heeft besloten dat het ook werktijd is en zit naast mij achter een laptop te typen. Het heeft wel iets gezelligs. Waar ik echter soms tegen mijn collega’s kan zeggen dat ik even niet kan antwoorden en druk ben, komt dat bij mijn kinderen toch niet echt binnen.

Telefonisch contact

Vandaag heb ik wel even tijd om zonder kinderen om mij heen wat cliënten te bellen. Ik doe dat het liefste alleen, zonder luistervinkjes naast me. Wat mij bij mijn gezinnen die ik spreek opvalt, is dat ze allemaal begrip hebben dat ik vanuit huis bel en wat minder goed bereikbaar ben. We nemen dan ook de coronamaatregelen door en wat het voor hen betekent. Zo kan de moeder die in de thuiszorg werkt gelukkig wel haar werk doen, maar zij kan helaas dit weekend niet haar dochter bezoeken die op een groep woont. Ze heeft er alle begrip voor, maar het is wel onduidelijk wanneer ze haar dochter dan wel gaat zien. Er wordt nu immers gezegd tot 6 april, maar is dat echt zo?

Binnenzitten is ook niet alles

Ik spreek een opa en oma, die nu hun twee kleinkinderen helemaal thuis hebben zitten en waarvoor we volgende week een rechtszitting hebben. Gaat deze dan wel door? Ik vertel dat ze waarschijnlijk worden gebeld. Voor hen wellicht een opluchting dat ze niet hoeven te reizen. Dat is voor deze oudere mensen altijd wel een onderneming met het openbaar vervoer. Het ene kleinkind, mijn jeugdige, is gewoon buiten met vrienden aan het kletsen. Maar niet naar school hoeven en dus binnenzitten bij opa en oma is natuurlijk ook niet alles. Ik bereid hem telefonisch voor op het gesprek dat hij met de kinderrechter zal voeren. Normaal doe ik dat soort dingen face-to-face op kantoor.

Wel of niet op verlof

En dan spreek ik een andere jeugdige van mij. Zij zit in een gesloten instelling ver weg en met de coronamaatregelen vertelt de groepsleiding ook niet zo goed te weten wat ze nu moeten doen met onbegeleid verlof. En dat terwijl het meisje over een paar weken niet meer gesloten hoeft te zitten. Dit is enorm lastig. Ik verwacht dan ook om haar een beetje gepikeerd aan de telefoon te krijgen. Echter is dat alleszins het geval. Zij is vrolijk en blij mij aan de telefoon te krijgen (we spreken elkaar zeker één keer in de week). Ze hoort dat ik vind dat de maatregelen in acht genomen moeten worden, maar dat ze niet binnen hoeft te zitten. Ze is blij dat zij van mij op onbegeleid verlof mag en dus toch naar haar familie kan mits vanuit de instelling akkoord wordt gegeven dat ze er naar toe mag reizen. En haar familie dat ook goed vindt natuurlijk. Ik druk haar nog wel even op het hart dat dan wel geldt dat ze niet met vrienden af mag spreken en dan ook daar binnen moet blijven. Ze snapt het.

Zitting met video call

Ze heeft ook een rechtszitting volgende week. En vraagt: ‘Ik hoorde op het nieuws dat zittingen met video call worden gedaan. Gaan ze dat bij mij ook doen? Ik had namelijk vervoer al geregeld, maar dat hoeft dan niet meer. Als het een video call wordt, dan dat is echt vet gaaf. Wat echt raar is…’ Ik moet een beetje lachen. Zo’n vrolijke noot als ze het zegt, terwijl een zitting meestal niet zo vrolijk is. En dan is het bij haar ook nog minder leuk. Over een paar weken houdt de gesloten machtiging voor haar op, maar ik heb nog geen plek kunnen vinden waar ze naar toe door kan stromen.

Die plek voor haar. Hiervoor zou ik het liefste met alle aanbieders en zorgbemiddelaars van de regio om de tafel willen zitten. Zodat zij zichzelf kan laten zien, wie ze is en wat ze kan. Dat ze haar echt zien en horen en dat er dan één partij is die zegt: ‘Ja, wij durven het wel aan met deze meid.’ Maar in deze tijd zijn alle overleggen die geen acuut karakter hebben, opgeschort. En dit is (nog) niet acuut. Een video conference met zo’n grote groep mensen is geen doen, want alle mensen die we nodig hebben werken thuis.

Multitasking

Ik ga daarom maar snel weer aan de slag met het e-mailen van instellingen of ze een plekje voor haar hebben in deze coronacrisistijd, terwijl ik daarna met mijn kleuter een puzzel maak…

Simone, jeugdbeschermer

Natuurlijk zijn er in verband met de privacy aanpassingen gedaan in dit praktijkverhaal
Foto: Jeugdbescherming west (de vrouw en het meisje op de foto hebben geen enkele relatie met dit verhaal)

Lees ook ‘Een jeugdbeschermer in coronatijd – deel 2‘

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website