Welkom op onze
blogpagina!

Soms is het iets heel ‘simpels’ dat een kind kan helpen om zichzelf beter te voelen of de pijn die het voelt te verzachten. Alleen moet je er soms maar net achter komen wat dat ‘simpele’ dan is. Dat had ik ook met mijn pupil Amira, die inmiddels veertien jaar is. Sinds haar tweede levensjaar woont Amira in haar pleeggezin. Een liefdevol pleeggezin met twee biologische kinderen, twee adoptiekinderen en twee pleegkinderen. Amira is één van die twee pleegkinderen.

De ouders van Amira waren erg jong toen ze geboren werd en hadden beiden een verleden waar ze op dat moment niet goed mee om konden gaan. Ze gingen uit elkaar en het lukte hen vervolgens allebei niet om Amira te bieden wat zij nodig had en zij ging daardoor naar een pleeggezin. Het meisje ontwikkelde zich over het algemeen goed in het pleeggezin. De enige bijzonderheid in haar gedrag was, dat ze niet tegen haar pleegvader sprak. Dit heeft zij volgehouden tot ze ruim elf jaar was. Al die tijd sprak ze niet met hem. Heel langzaamaan ging ze een aantal woorden tegen hem zeggen en af en toe een zinnetje. Tegen haar pleegmoeder sprak zij wel.

Gewoon zijn

Amira had al die tijd goed contact met haar biologische vader en moeder en haar halfbroertje en -zusjes. Aan de ene kant heel mooi, maar het maakte het ook ingewikkeld voor haar. Amira wilde namelijk geen pleegkind zijn. Ze wilde ‘gewoon’ zijn, maar hoe doe je dat als je toch wel een pleegkind bent en zelf heel goed inziet dat je niet bij je ouders kan wonen?

Extra bevestiging

Langzaam zagen we Amira steeds meer klem komen te zitten met haar gevoelens rondom haar identiteit. Wie ben ik en wie wil ik zijn? Waar hoor ik bij en wie houden er van mij? Deze vragen hielden haar bezig. Op het moment dat haar moeder met haar halfzusje op vakantie ging naar het land van herkomst leek de wereld van Amira in te storten. Waarom mocht zij niet mee naar het land waar zij vandaan kwam?

Amira uitte dit niet, maar in haar gedrag was te merken dat het snel slechter met haar ging. De resultaten op school gingen achteruit en Amira moest een niveau lager gaan volgen. Hulp wilde ze niet aanvaarden. Haar pleegouders, de pleegzorgwerker en ik investeerden extra in Amira. Dit lukte maar deels, want ook de pleegzorgwerker en mij als jeugdbeschermer wilde ze liever niet zien. Dat was immers voor haar alleen maar een extra bevestiging dat ze een pleegkind is.

Een noodplan

Een telefoontje van school deed iedereen opschrikken. Amira had tegen twee vriendinnen gezegd dat ze zichzelf beschadigde. Hiervoor moest hulp worden ingezet. Amira kwam echter op de, inmiddels zo bekende, wachtlijst. De zelfbeschadiging bleef. Het verdriet en de geestelijke pijn waren te heftig voor haar. Met de zelfbeschadiging probeerde ze andere pijn te voelen als de geestelijke pijn. Nadat school had gebeld dat Amira onder invloed van XTC op school zat en daar hele rare dingen deed, werd een noodplan opgesteld. Therapie ging nu gelukkig snel van start en Amira deed het schooljaar over.

Een grote wens

In de tussentijd werd in het pleeggezin een grote wens van Amira (en tevens de wens van haar pleegvader) serieus overwogen. Amira wilde namelijk graag een hond, dat zou dan haar maatje worden. En zo begonnen Amira en haar pleegvader aan het ‘project hond’. Ze gingen samen naar de fokker, zochten samen de pup uit en regelden samen alles wat nodig was voor de hond. Alleen al dat hele proces zorgde ervoor dat Amira vrolijker werd en dat zij meer ging praten met haar pleegvader. Geen losse woordjes, maar hele zinnen en natuurlijk verhalen over de hond!

Amira is gelukkig

Inmiddels is de hond in huis en is Amira gelukkig. We kunnen met zekerheid zeggen dat het goed gaat met haar. Ze knuffelt met de hond, zoekt troost bij haar en ze zijn in korte tijd dikke maatjes geworden. Met haar pleegvader volgt Amira de puppytraining en ze praat nu zelfs ook over andere dingen met haar pleegvader. Ze zondert zich minder af, is vaak beneden, is vrolijker, doet niet meer aan zelfbeschadiging en op school gaat ze vooruit. De eerste tien is ook al binnen!

Veel gemeen samen

Wat dit verhaal extra mooi en bijzonder maakt is dat een week na de geboorte van de pup de moederhond overleed en de pup daardoor door een andere hond moest worden (op)gevoed. Verdrietig natuurlijk, maar de pup was ineens een ‘pleegpuppy’ en werd dus opgevoed door haar ‘pleegmoederhond’. Amira en de pup; ze hebben veel gemeen en begrijpen elkaar…

Mirjam, jeugdbeschermer

Natuurlijk is er in verband met de privacy een andere naam gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto: Pixabay

Lees ook onze andere verhalen op onze website