Welkom op onze
blogpagina!

Sinds 2015 zijn we bij de jeugdbescherming zo kort mogelijk betrokken bij een gezin. Zodra het weer even kan, stopt onze gedwongen hulp en gaat het gezin met de hulp van de jeugdteams verder. Maar vóór 2015, bleven we soms jaren bij kinderen betrokken.  En dan kan het heel moeilijk zijn om kinderen los te laten. Dit overkwam jeugdbeschermer Mirjam met haar cliënt Saskia. Lees haar verhaal.

Jeugdbeschermer nummer zes

Ze was nog maar acht jaar toen ik haar leerde kennen. Ik kreeg de zaak van haar en haar broertjes overgedragen van een collega die wegging. Ik was jeugdbeschermer nummer zes in dit gezin. Zij en haar broertjes woonden niet meer thuis. Hun moeder was niet in staat om voor hen te zorgen vanwege haar drugsgebruik en vader had dermate grote financiële problemen dat hij de zorg niet meer aankon. Ze hebben even bij hun opa en oma gewoond, maar dat ging niet meer door gezondheidsproblemen. Omdat er geen pleeggezin was waar ze alle drie konden blijven, kwamen ze alle drie in een ander gezin terecht.

Er was een klik…

Ik zie haar nog zitten, op de bank in het pleeggezin. Een klein, dun meisje met blonde steile haren en haar roze brilletje. Tranen biggelden over haar wangen omdat ze zo graag bij haar vader wilde wonen. Wantrouwend keek ze me aan, haar zesde jeugdbeschermer in korte tijd. Toch merkte ik dat er een klik was. Zij maakte iets in mij los en ik drukte haar op het hart dat ik alles zou uitzoeken om te bekijken of zij terug kon naar haar vader.

Onze band groeide

Dit lukte en een aantal maanden later woonde zij weer bij haar vader. Ook haar broertjes konden terug naar huis. In de negen jaar die volgden, heb ik veel met Saskia meegemaakt. Mooie dingen, maar helaas ook veel schrijnende en ernstige dingen. Onze band groeide en zij ging mij steeds meer vertrouwen. Ik was op een gegeven moment de enige persoon in haar leven die er altijd voor haar was, naar haar luisterde en haar beschermde. Haar moeder kon er niet voor haar zijn vanwege haar eigen problematiek en haar vader nam het haar kwalijk dat zij hem teleurgesteld had. Hij trok zijn handen van haar af.

Harde maatschappij

En toen, na negen intensieve jaren, werd Saskia achttien jaar! “Mag jij dan niet meer blijven?” vroeg ze angstig. Nee, volgens de huidige jeugdwet mag ik dat niet meer. Volgens die wet is haar verjaardagscadeau voor haar achttiende verjaardag dat de enige stabiele en vertrouwde persoon in haar leven van de ene op de andere dag stopt. Ook voor mij was het een slecht gevoel om na negen jaar (de helft van haar leven) dit lieve, leuke, maar o zo kwetsbare en afhankelijke meisje alleen de maatschappij in te laten gaan. De harde maatschappij, waar ze nog niet veel van begrijpt en waar ze telkens kopje ondergaat. Mijn hart brak als ik hieraan dacht. Na goed overleg met haar mentor (ze woonde inmiddels weer op een groep) heb ik een beslissing genomen die ik nooit eerder nam. Ik gaf haar mijn privénummer en sprak af dat ze altijd mocht bellen of appen. Saskia was zo blij!

Werk en privé

Laatst gingen we samen een hapje eten. Halverwege de avond stelde ze mij een vraag die mij in verlegenheid bracht en waar ik tot op de dag van vandaag nog over nadenk. “Mag ik in de weekenden bij jou thuis zijn en met jouw gezin alles doen wat een normaal gezin doet?” Nog nooit kwam werk zo dicht bij privé. Nog nooit heb ik de afweging hoeven maken of dit wel goed is voor mijn eigen kinderen. Ik ken de familie van Saskia te goed om te weten welke gevaren hieraan kleven. Dat zou voor mijn eigen gezin een te zware last zijn. Maar aan de andere kant is mijn hart groot genoeg om dit achttienjarige meisje te laten ervaren wat het is om in een ‘normaal’ gezin te zijn.  Ik zou het haar zo gunnen.

Uiteindelijk heb ik, hoe egoïstisch ook, gekozen voor de veiligheid van mijn eigen gezin. Tuurlijk blijf ik op de achtergrond voor haar aanwezig en steun ik haar waar ik dat kan. Loslaten… het is zo eenvoudig nog niet.

Mirjam, jeugdbeschermer

Uiteraard heeft Saskia in het echt een andere naam. Foto: Shutterstock