Welkom op onze
blogpagina!

Beste Marieke,

Het is denk ik zo’n jaar geleden dat ik jou voor het eerst ontmoette. Zwervend was je uiteindelijk uitgekomen bij een vriend waar je voorlopig wel mocht blijven, maar er moest wel een duurzame oplossing worden gevonden. Dus kwam ik in beeld. Jij, een meisje van zeventien jaar, die de afgelopen zes jaar in twaalf verschillende instellingen had gewoond, daarvoor een onveilige thuissituatie overleefd heeft, diverse diagnoses heeft gekregen met bijkomend moeilijk te begrijpen gedrag, zat tegenover mij. Boos, uitdagend en wantrouwend. Ook ík had jou niks te bieden, wist je mij te vertellen.

Nu, een jaar later, is de droevige constatering dat je gelijk bleek te hebben. Samen met een hele hoop anderen hebben we geprobeerd om voor jou een eigen plek te creëren: een huisje voor jezelf waar je zou mogen blijven zolang als je wilt omdat jij degene bent die het huurt. Waarbij je zelf kon bepalen wat voor type hulp je nodig zou hebben. Een paar keer waren we dichtbij deze droom. Je kreeg zelfs al weer een beetje hoop.

Het was voor mij een leerzaam proces. Ik leerde kosten-batenanalyses maken, omdat passende zorg lekkerder valt wanneer het ook een kostenbesparing is. Ik leerde dat er mensen werken bij een gemeente die bereid zijn door onverbiddelijke toegangspoorten binnen hun eigen ambtelijke keten heen te beuken omdat ze wilden dat dit ging lukken. En uiteindelijk één poort te veel tegenkwamen. Daarnaast kwam ik er vooral achter dat de sociale woningbouw gevaarlijk klem zit tussen hun sociaalmaatschappelijke taak en het grote tekort aan betaalbare huurwoningen.

Omdat dit alles te lang duurde, liep de spanning bij die vriend thuis hoog op. We wisten al dat jij, vanwege je traumatische ervaringen niet goed samen kunt leven met anderen. Dit werd helaas bevestigd waardoor je bij je vriend weg moest. Samen met de gemeente hebben we een creatieve oplossing bedacht, maar weer eentje die tijdelijk is. En juist dat gebrek aan perspectief is killing. En dus weet ik dat het een kwestie van tijd is totdat ik word gebeld dat je ook hier niet langer welkom bent of zelf bent vertrokken.

Mensen die jou niet kennen, zien alleen maar je razernij. En jij bent doodmoe van het altijd maar uit moeten leggen en te moeten compenseren. Dus zul je moeten gaan. Je gaat uit beeld verdwijnen zoals dat heet. En we weten allemaal dat een jonge vrouw op drift, zonder netwerk, geld en onderdak maar mét een rugzak vol ellende en een (terecht) wantrouwen naar volwassenen, gelijk staat aan een springbokveulentje dat met een gebroken poot ligt te wachten tot de mannetjesleeuw, verveeld, zijn kant op komt. Een sprintje trekken zal niet nodig zijn.

Je mag best weten dat dit voelt als ‘falen’. Dat het mij een vreselijk gevoel geeft dat hiermee jouw wantrouwen naar volwassenen alleen maar meer is bevestigd. Je mag ook best weten dat ik aan iedereen die het maar wil horen jouw verhaal ga vertellen. In de hoop dat er dingen fundamenteel veranderen voor jongeren in jouw situatie. Je mag best weten dat je invloedrijk bent – nu al – omdat er de afgelopen maanden bij meerdere mensen een vuurtje is gaan branden doordat ze hoorden over jou. En die mensen gaan proberen het anders te doen.

Je mag best weten dat er een frisse politieke wind lijkt te waaien, waarbij dakloosheid als iets ‘dat zó 2018 is’ wordt gezien, als ik staatssecretaris Blokhuis moet geloven. En dat deze wind zo maar eens ten gunste kan keren voor jongeren zoals jij. Om te voorkomen dat jongeren die de jeugdzorg verlaten de nieuwe zwerfjongeren worden. Je mag best weten dat ik er alles aan zal doen om die wind onze kant op te laten waaien.

Maar je mag ook best weten dat ik wéét dat jij hier totaal geen enkele boodschap aan hebt. Jij bent nog maar een centimeter verwijderd van wat waarschijnlijk de meest gevaarlijke periode van je leven gaat worden.

Beste Marieke, het ga je goed.

Nicoline den Ouden, projectmanager Expertiseteam Complexe Zorg, regio Midden-Holland

Foto: Jeugdbescherming west

Lees ook onder andere verhalen op de website