Welkom op onze
blogpagina!

“Dag, ik ben Van Leuteren, de algemeen directeur van de stichting De Honk. Ik ondersteun vrouwen in moeilijke situaties en nu help ik dus mevrouw Kraus. Ik ga dit gesprek filmen voor opleidingsdoeleinden. Ik heb namelijk 4 advocaten en 3 sygologen in dienst en zij kunnen leren van de gesprekken die ik voer”.

Mijn leidinggevende heeft me gevraagd om de zaak van mevrouw Kraus  op te pakken die spoed heeft. Vader is namelijk een paar weken eerder door de politie uit huis gehaald en met een IBS (In Beschikking Stelling) in een instelling opgenomen en alledrie de kinderen waren hier getuige van. Moeder is enorm van slag en heeft de kinderen bij een vriendin achter gelaten. Daar kunnen ze voorlopig blijven en ze lijken enigszins tot rust te komen. Moeder heeft ondersteuning van een paar buren en de wijkagent en ook met haar gaat het beter.   Maar nu is er strijd ontstaan tussen moeder en haar vriendin waardoor de kinderen knel komen te zitten tussen beide partijen.  De wijkagent heeft uiteindelijk  een melding gedaan bij het CJG (Centrum Jeugd en Gezin)  omdat hij zich grote zorg maakt over hoe het verder zal gaan met de kinderen.
En zo zit ik dus, samen met collega Jan, tegenover mevrouw Kraus en meneer Van Leuteren die haar bij staat. Jan neemt het woord. “Fijn dat u er bent om mevrouw Kraus te ondersteunen. We zullen uitleggen wat onze functie is, bespreken wat de vraag van mevrouw Kraus is en wat we kunnen doen. We gaan echter niet akkoord met filmopnames. Van dit gesprek krijgt mevrouw Kraus een verslag toegestuurd zodat ze alles nog eens na kan lezen en ze kan altijd contact met ons opnemen”. ” Dan beëindig ik bij deze het gesprek”, vertelt van Leuteren. Jan en ik kijken elkaar aan. Dit is niet wat we normaal van ondersteuners gewend zijn.

We wenden ons tot mevrouw Kraus en leggen uit waarom het CJG betrokken is geraakt. “Zoals de wijkagent met u heeft besproken heeft hij een melding gemaakt bij het CJG. In deze melding heeft hij aangegeven dat u en uw gezin heel veel hebben meegemaakt de laatste paar weken en dat u daarom veel aan u hoofd heeft. De wijkagent heeft gevraagd of wij iets voor u en uw gezin kunnen betekenen. Of wij u kunnen ondersteunen en kunnen kijken hoe de kinderen weer terug kunnen naar u thuis”.

Mevrouw Kraus zegt dat het klopt dat ze heel veel heeft meegemaakt. Ze zegt: “Ik heb echt veel steun aan de wijkagent. Ik kan altijd bij hem terecht en als de kinderen hier zijn komt hij wel eens een praatje met hen maken. Dat vinden ze fijn. Kijk, ik trok het gewoon niet meer. Mijn man weg, de kinderen over hun toeren, het huis een zooitje. De kinderen moesten even weg voordat ik helemaal van mijn padje ging. Ik was blij dat de kinderen bij mijn vriendin konden maar nu hebben we ruzie. Ze doet net of ze de pleegmoeder van de kinderen is, bepaald wanneer ik ze mag zien en het lijkt alsof ze hen niet meer aan me terug wil geven. Nou ze kan lachen, desnoods breek ik daar de hele tent af maar ik zal mijn kinderen terugkrijgen”. Jan legt uit dat het ook de absoluut de bedoeling is dat de kinderen terug naar huis komen. “Zou het helpen als we met u en uw vriendin afspraken maken over wanneer de kinderen bij u zijn? En dat we dan ook gelijk afspraken maken wanneer ze ongeveer weer thuis komen en wat daarvoor nodig is? “ zegt Jan.

Op dat moment mengt meneer Van Leuteren zich weer in het gesprek: “Kijk, daar ben ik het niet mee eens. Mevrouw Kraus kan zelf wel bepalen wanneer die kinderen weer thuis komen. Jullie van Jeugdzorg willen gewoon die kinderen uit huis plaatsen. Ik weet daar alles van… Ik ga één van mijn advocaten bellen.” Hij verlaat de woonkamer.

We leggen mevrouw Kraus uit dat het doel van onze ondersteuning is dat de kinderen op een zo goed mogelijke manier thuis komen. Het hele gezin heeft immers veel meegemaakt en van belang is dat er weer rust komt voor iedereen. “Kijk uit” zegt Van Leuteren als hij weer binnenkomt. “Ze vinden je dus dom, want net werd er ook al gezegd dat je veel aan je hoofd hebt. Mijn advocaat zegt dat je niet meer met hun moet praten”. Mevrouw Kraus kijkt  verward van ons naar meneer Van Leuteren en weer terug. “Ik zal er over nadenken maar ik geloof niet dat ik verder met jullie wil praten”.

In de dagen hierna proberen we vele malen om in contact te komen met mevrouw Kraus. Helaas lukt dit niet. Begin november horen we dat de situatie tussen mevrouw Kraus en haar vriendin zo geëscaleerd is dat zij de kinderen ’s avonds laat weg heeft gehaald. Meneer Van Leuteren is hierbij aanwezig en de politie komt er bij. Het lukt niet om zodanig te onderhandelen dat het belang van de kinderen voorop blijft staan. De wijkagent zegt later: “Het was echt vreselijk om te zien. De kinderen waren zo over hun toeren, ze huilden en gilden”. Vanuit de politie is er een zorgmelding opgemaakt en naar Veilig Thuis  gestuurd. Vanuit Veilig Thuis zal besloten worden welke stappen er nu ondernomen kunnen/moeten worden.

Als hulpverlener ben ik over het algemeen heel blij met mensen uit de persoonlijke kring, het zogenoemde netwerk. Ik heb vaak genoeg gezien hoeveel zij kunnen betekenen bij ondersteuning van gezinnen in probleemsituaties. Netwerk kan helpen bij de communicatie tussen gezinnen en hulpverleners, kan helpend zijn in sommige opvoedsituaties of gewoon een luisterend oor bieden.  Maar types als meneer Van Leuteren kun je natuurlijk missen als kiespijn. Met zijn grootspraak en opruiende woorden heeft hij er, mijns inziens, voor gezorgd dat de kinderen nog meer belast werden met de situatie van hun ouders. En toch is het moeilijk om iets te doen als ouders dit soort mensen in hun netwerk hebben. In dit geval was moeder zo  overtuigd van het gelijk van meneer Van Leuteren dat zij blind was voor alle andere informatie.

Helaas hoorde ik recent dat meneer Van Leuteren nog steeds bezig is met het “ondersteunen” van vrouwen in probleemsituaties……

Daan, jeugdbeschermer bij jeugdbescherming west. Daan is gedetacheerd in een centrum voor jeugd en gezin

De namen in deze blog zijn gefingeerd.  Foto: shutterstock