Welkom op onze
blogpagina!

Voor het eerst in mijn leven kan ik voorzichtig zeggen dat ik het gevoel heb dat er eindelijk uitzicht is op een rustig en gelukkig leven. Dat is alleen niet altijd zo geweest. Met deze reeks aan blogs wil ik mijn ervaring als ervaringsdeskundige delen met onder andere kinderen en jongeren die in een soortgelijke situatie zitten. Ik wil hen laten zien dat zij niet alleen zijn, maar vooral ook dat het goed kan komen.

Ik voelde me verloren

Ongeveer twee jaar geleden had ik mijn eerste therapiesessie. Ik was in de knoop geraakt met mezelf doordat mijn rugzak veel te vol was geraakt. Er was veel gebeurd in het afgelopen  anderhalve jaar. Ik was net afgestudeerd aan mijn hbo opleiding en besloot om direct door te studeren aan de universiteit, mijn relatie was stukgelopen, thuis werd de stemming er niet beter op, onze hond overleed onverwachts, ik was verslaafd geraakt aan de sportschool en ik negeerde alle waarschuwingen die mijn lichaam gaf. Kortom: ik had het gevoel alsof ik alles kwijt was wat mij dierbaar was, ik voelde me verloren. Het heeft nog een half jaar geduurd voordat ik compleet was ingestort en een docent tegen mij zei dat ik misschien beter eerst voor mijzelf kon kiezen. ‘Die studie, die komt wel’. Dat waren precies de woorden die ik moest horen.

Depressie

Na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan voor een psycholoog kwam eindelijk het verlossende woord. Ik heb een depressie en ik heb als gevolg van mijn slechte thuissituatie schadelijke patronen ontwikkeld. Ik werd verplicht om het rustiger aan te doen en tegelijkertijd moest ik hard aan de bak met mezelf. Samen met mijn therapeut ging ik achterhalen wat ervoor had gezorgd dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik kon de rij met gebeurtenissen (die ik net heb genoemd) zonder na te denken oprakelen. Mijn therapeut merkte dat ik super nonchalant deed over mijn thuissituatie. ‘O ja en m’n vader is alcoholist en manisch depressief’. Toen hij aan mij vroeg wat ik daarvan vond antwoordde ik slechts met de woorden: ‘Het is niet anders, ik ben niet anders gewend en ik kan er niks aan veranderen’.

Een huis vol emotionele verwaarlozing en psychische mishandeling

Ik had niet door dat de thuissituatie waarin ik ben opgegroeid zo’n grote stempel op mij heeft gedrukt. Ik was 21 jaar oud en ik kwam er langzaam achter dat ik was opgegroeid in een huis vol emotionele verwaarlozing en psychische mishandeling. Ongeveer mijn hele gedrag en alle patronen hadden een ongezonde vorm aangenomen. Ik heb nooit leren praten over dingen, ik kon niet benoemen welke emoties ik voelde, ik had mezelf veiligheidsgedrag aangeleerd, ik had een hele lijst met triggers en ik zocht mijn troost al jaren in de sportschool.

Emotionele basisbehoeften opnieuw leren

Ik heb deze emotionele basisbehoeften opnieuw moeten leren en heb ik inzicht gekregen in mijn thuissituatie. Ik noemde het een totale herprogrammering van mijn aangeleerde gedrag. Het was het moment dat mijn therapeut vertelde dat hij ontslag had genomen bij de zorginstelling waar ik onder behandeling was, dat ik besefte dat mijn patronen veel dieper zaten. Ik vertrouwde hem eindelijk en nu vertelde hij dat hij mij aan mijn lot zou overlaten, althans zo voelde dat voor mij. Dat was precies de reden waarom ik niemand vertrouwde en niet aan iemand gehecht wilde raken. Iedereen waar ik een band mee kreeg, verliet mij. Er zou een nieuwe therapeute gaan starten. Nu terugkijkend ben ik maar al te blij met mijn nieuwe therapeute. Door deze therapie heb ik zo’n grote ontwikkeling doorgemaakt, ik herken mezelf van een jaar geleden bijna niet meer.

We hebben allemaal een keuze ook al lijkt dat niet zo

Ik zal het nooit vergeten dat mijn eerste therapeut heeft gezegd dat ik eigenlijk goed terecht ben gekomen door mijn heil te zoeken in de sportschool. Door het alcoholmisbruik van mijn vader had ik makkelijk op het slechte pad terecht kunnen komen door crimineel gedrag te vertonen en verdovende middelen te gebruiken. Misschien was de dagelijkse confrontatie met het gedrag van mijn vader de reden dat ik niet naar de drank greep of voor het criminele pad koos. Ik wilde immers niet zoals hem worden, ik zou het beter dan hem gaan doen!

Het komt wel goed

Nu twee jaar verder is mijn leven zo veranderd. Het voelt eindelijk alsof ik begin met leven. Ik heb mijn master diploma behaald en dat terwijl ik dagelijks het gevecht aan moest gaan met een depressie. Op de valreep van 2021 heb ik mijn eerste arbeidscontract getekend en volgende week heb ik mijn eerste werkdag als jurist bij een overheidsinstelling. Ik ben trots op mezelf wat ik de afgelopen twee jaar heb bereikt. Ik durf eindelijk te geloven dat het wel goed met mij gaat komen en ik weet zeker dat jij er ook wel komt!

Je vraagt jezelf misschien af waarom ik mijn verhaal zo open en bloot in deze blog vertel. In oktober 2021 ben ik gevraagd om deel te nemen aan de Pilot Ervaringsdeskundige binnen Jeugdbescherming west. Het doel van de pilot is om mensen van zowel binnen als buiten de organisatie in te zetten bij bijvoorbeeld de advisering van individuele zaken om jeugdige zo goed mogelijk te kunnen helpen. Ervaringsdeskundigen zijn mensen die zelf ervaring hebben met bijvoorbeeld een slechte thuissituatie,  zelf als kind of als ouder in aanraking zijn geweest met jeugdbescherming of jeugdhulp. Ervaringsdeskundigen beschikken over kennis en ervaring die niet uit een boek kan worden geleerd. Onbewust stralen ervaringsdeskundigen een andere energie uit omdat zij zelf ooit in hetzelfde schuitje hebben gezeten. Het kan zomaar dat een blik tussen een jeugdige en ervaringsdeskundige genoeg is om te weten dat zij elkaar begrijpen. Voor een jeugdige kan het daarom fijn zijn als iemand bij zijn of haar proces betrokken is die weet hoe het voelt om in de schoenen te staan van een jeugdige. Aan de andere kant willen wij als ervaringsdeskundigen laten zien dat het goed met jou kan komen ook al heb je een minder goede start gehad. Door mijn verhaal en ervaring te delen hoop ik dat ik jeugdigen die zich op dit moment in een slechte situatie bevinden een helpende hand kan toereiken. Ik deel mijn verhaal om te laten zien dat je niet de enige bent, maar vooral dat je weet dat je er niet alleen voor staat. Er zijn genoeg mensen die jou maar al te graag willen helpen. 

Is bovenstaande situatie voor jouw herkenbaar? Probeer eens over te praten met iemand die je vertrouwt. 

Dagmar – ervaringsdeskundige jeugdbescherming

Binnenkort kun je meer blogs van mij verwachten.