Welkom op onze
blogpagina!

Als gedragswetenschapper kijk ik mee met de jeugdbeschermers die aan het werk zijn in de gezinnen. Ik denk met hen mee en geef advies over wat de beste volgende stap zou kunnen zijn. Soms ga ik met de jeugdbeschermer mee om ouders en kinderen te ontmoeten en vertellen zij mij zelf hun verhaal. Ook lees ik de verhalen die er door hen en over hen zijn opgeschreven en nog vaker hoor ik over hun verhalen via de jeugdbeschermer.

Intense verhalen

Veel van die verhalen zijn intense verhalen. Verhalen van gezinnen waarbij de onveiligheid zo groot is geworden dat het niet meer goed genoeg lukt om het zelf op te lossen. En dan gaan we samen op zoek naar wat heeft gemaakt dat het zo onveilig is geworden. Allereerst naar het eigen verhaal van de ouders en dan naar wat dat vandaag, in het hier en nu, betekent voor hun kinderen.

Want als je goed naar deze verhalen luistert, hoor je vaak dat het verhaal over onveiligheid niet bij deze ouders begonnen is. De ouders hier aan tafel, of waar mijn collega’s over vertellen, hebben in hun opvoeding iets meegekregen, of niet meegekregen, dat er aan bij heeft gedragen tot wie zijn vandaag de dag zijn. Als mens en als ouder. Het zijn verhalen over onveiligheid, over de generaties heen.

Boos op zichzelf

Ik had hier een keer een gesprek over met een moeder. Ze was zo boos op zichzelf.  Boos omdat het haar niet lukte om van haar problemen af te komen. Boos omdat ze heel goed snapte wat er anders moest, maar het was haar tot op die dag nog niet gelukt om daar structureel iets aan te veranderen. Elke keer bleef het maar weer misgaan.

Op basis van haar verhaal kwamen we samen tot de conclusie: in het leven moet je roeien met de riemen die je hebt (meegekregen). De riemen die zij vanuit haar eigen opvoeding heeft meegekregen waren verre van optimaal. Ze had de nodige butsen en deuken opgelopen en functioneerde niet naar behoren. Het was dan eigenlijk ook niet meer dan logisch dat het een zooitje is geworden in haar leven en het haar amper lukte om haar hoofd boven water te houden.

En toch is er hoop

En toch is er, al moet er soms even naar gezocht worden,  in de situatie van deze moeder en van al die andere ouders, hoop. Al is het maar een klein beetje. Hoop op een positievere toekomst. Een hoop die maakt dat ze met vallen en opstaan aan de slag ging en blijft gaan, allereerst met haar eigen verhaal, en daarmee ook met het verhaal van haar kind.

In mijn blogs van de komende tijd zal ik zo nu en dan zo een verhaal, of mijn overpeinzingen daarover, delen. Verhalen van ouders en hun kinderen die aan de slag gaan en blijven zoeken naar een manier om, soms tegen de voor hun gewende stroom in, zo goed mogelijk te blijven roeien met de riemen die ze hebben.

Mariëlle van den Berg,
Gedragswetenschapper
Jeugdbescherming west