Welkom op onze
blogpagina!

Vanuit het Expertiseteam Complexe Zorg staan we klaar om te ondersteunen bij ingewikkelde situaties. Vaak bemiddelen we voor kinderen die zoals het heet ‘moeilijk plaatsbaar‘ zijn. Deze kinderen kunnen niet langer thuis wonen in verband met onveiligheid of het stagneren van hun ontwikkeling, maar worden vervolgens voor vele plekken afgewezen. Ze hebben té forse gedragsproblemen om behandeld te kunnen worden binnen de psychiatrie, maar zijn té psychiatrisch voor de jeugd- en opvoedhulp. Voor de Wlz-plekken (Wet langdurige zorg) komen ze niet in aanmerking vanwege een te hoog IQ, terwijl de bejegening en werkwijze uiterst passend zou zijn. Hierdoor blijft het kind én zijn gezin in de situatie waarin ze zitten; alleen vaak met dramatische gevolgen…

Om ook voor deze kinderen goede zorg te bieden, wordt door gemeenten en ketenpartners echt hard gewerkt. Dit zorgt in sommige gevallen niet snel genoeg voor de allerbeste oplossing, maar zal hopelijk voor de nabije toekomst wel degelijk zorgen voor passende verblijfsplekken voor deze jongeren.

Aangenaam, dit is Paul

Voor een regionale bijeenkomst werd mij gevraagd deze kinderen een gezicht te geven of beter gezegd hun verhalen op te tekenen. Hieronder deel ik het verhaal van ‘Paul’, een door mij samengestelde mix van een aantal jongeren waar we nu als expertiseteam zo druk mee zijn.

Paul is zeventien jaar en woont bij zijn vader. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij vier jaar oud was. Paul  herinnert zich tientallen hulpverleners die hem en zijn ouders probeerden te helpen. Hij weet niet altijd waarom zij er waren, maar herinnert zich wel dat het is begonnen toen hij bij de cavia van zijn zusje een paar  pootjes eraf had getrokken. Dat was vlak na de scheiding van zijn ouders. Paul is op de basisschool wel acht keer geschorst. De enige die hem begreep was de conciërge waar hij na een rode kaart altijd naar toe moest. ‘Was iedereen maar zoals meneer Jan,’ zegt Paul regelmatig.

Paul gaat naar een groep

Naarmate Paul ouder wordt, is het voor hem steeds moeilijker om positief contact te hebben met anderen. Het lijkt wel of iedereen tegen hem is. Paul begrijpt vaak niet wat mensen bedoelen of van hem verwachten, maar gelukkig is hij sterk. Hij zorgt er dus voor dat mensen hém in ieder geval wel begrijpen. Alleen is door het vele vechten iedereen bang voor hem; inclusief zijn ouders. Zij geven aan dat ze het niet meer volhouden met hem. Paul gaat naar een groep, maar binnen no time hangt er geen deur meer recht. Paul wordt gek daar. Er wordt zoveel van hem gevraagd en verwacht; hij kan het niet. Hij denkt dat iedereen hem uitlacht. Paul wil liever dood. Paul wordt naar een speciale afdeling binnen de gesloten jeugdzorg overgebracht.

Terug naar zijn vader

Hier is het rustig en zijn er meer jongeren zoals hij. Als hij iets niet begrijpt, dan krijgt hij meer tijd. Ze zijn er wel erg streng. Daar houdt Paul niet van. Hij gaat stiekem blowen en merkt dat hij daar rustig van wordt. Paul gaat naar school, al loopt hij wel ook regelmatig weg van school. Uit testen blijkt dat hij een bovengemiddelde intelligentie heeft, ondanks dat hij heel weinig lessen heeft gevolgd de afgelopen jaren. Dan moet Paul weg uit de gesloten jeugdzorg. ‘Dit is geen plek om vele jaren te blijven,’ wordt er gezegd.
Paul  woont nu alweer een jaar bij zijn vader. Er komt heel vaak een hulpverlener. Dat vindt Paul irritant. Hij staat wel ingeschreven op school, maar is het afgelopen jaar  drie keer een uur geweest. Paul heeft gamen ontdekt en doet het de hele dag. En ‘s nachts overigens ook. Hij zorgt slecht voor zichzelf en luistert naar niemand. Van zijn vader moet hij weg thuis. Hij trekt het niet meer, maar er is nergens plek voor Paul.

Het verschil maken?

Laten we hopen dat we met elkaar het verschil kunnen maken in de levens van de vele Paul’s die ook goede zorg verdienen. Jongeren zoals Paul verdienen het echt dat zij op basis van hun persoonlijke zorgbehoefte de hulp te krijgen die ze nodig hebben. En niet alleen Paul, óók zijn familie. De oplossingen moeten in mijn ogen worden gevonden in maatwerk, kleinschalige en duurzame opvang, flexibiliteit, stilstaan bij de behoefte van het kind in plaats van bij het zorgaanbod, lef, ‘er gewoon zijn’ en samenwerken. Want, net als met veel zaken in het leven, zijn sommige problemen nou eenmaal veel te groot om in je eentje op te lossen…

Nicoline den Ouden, projectmanager Expertiseteam Complexe Zorg

Natuurlijk is er in verband met de privacy een andere naam gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto: Pixabay