Welkom op onze
blogpagina!

Ik kom ze in alle soorten en maten tegen in mijn werk: moeders. De ene gaat het moederschap weliswaar iets beter af dan de ander, maar ze doen allemaal vreselijk hun best. Sommigen hebben zelf ook niet veel meegekregen en kunnen dat wat ze hun kinderen gunnen niet altijd geven. Soms kom ik dan in het gezin, omdat het dan niet langer zo kan. Sommige moeders blijven je altijd bij, omdat je -ondanks de professionele relatie- ook iets met elkaar kunt delen.

Hanna is zo’n moeder. Eentje die haar vier kinderen de wereld gunt en niets liever wil dan haar kinderen goed voorbereiden op de maatschappij. Maar het lukt Hanna niet goed. Bij de eerste twee oudere kinderen niet en later bij ‘de tweede leg’ ook niet. Het lukt Hanna niet om de juiste mannen ‘uit te kiezen’. Allemaal maken ze misbruik van haar op alle mogelijke manieren die er zijn.

Doen wat een moeder doet

Dit leidt er uiteindelijk toe dat haar twee oudste kinderen bij haar moeder gaan wonen. Het huiselijk geweld met de vader van haar tweede kind is zo uit de hand gelopen dat zij geen andere uitweg ziet dan haar kinderen naar hun oma te brengen. Deze neemt de kinderen in huis en krijgt ook de voogdij over de kinderen. Ze doet vervolgens alles wat een moeder zoal doet.

Op een ochtend, het is dan een decennium later, loopt mijn leidinggevende langs mijn bureau en zegt dat er een ‘VoVo’ is binnengekomen. VoVo is een afkorting voor een voorlopige voogdij en wordt uitgesproken op het moment dat er geen gezaghebbende is over kinderen. Er ontstaat dan een zogeheten gezagsvacuüm.

Fragiele situatie

Het gaat over twee kinderen van wie de oma de dag ervoor plotseling is overleden. De kinderen zijn nu bij hun biologische moeder die inmiddels twee kinderen erbij heeft en geen gezag meer heeft over de oudere kinderen. Allerlei instanties bemoeien zich ermee, maar de rechtbank heeft ons nu de voorlopige voogdij gegeven. Het zijn de kinderen van Hanna.

Er wordt veel nagedacht en heel veel gepraat met en over Hanna. Hanna heeft haar leven wel gebeterd en met de jongere kinderen gaat het goed. Kunnen de oudere kinderen niet toch bij haar opgroeien nu zoveel jaren later? Hanna wil dat wel; ze wil er helemaal voor gaan. En dus gebeurt het zo, maar de voogdij blijft wel bij de jeugdbescherming vanwege de fragiele situatie.

Moeder voor al haar kinderen

Het lukt Hanna om moeder te zijn voor al haar kinderen. De rol van opvoeder gaat haar daarentegen minder makkelijk af. Hanna is getraumatiseerd en de oudere kinderen doen haar denken aan vroeger wat ze dacht achter zich gelaten te hebben. Maar Hanna vecht en Hanna accepteert mij. Volgens de oudste is dat een wonder ‘want mama praat normaal echt niet met jouw soort mensen’.

Op een middag, twee jaar later, zit ik bij Hanna omdat ik het gesprek met haar aan moet gaan over de vader van de twee jongere kinderen. Deze komt en gaat wanneer het hem uitkomt en iedereen heeft er last van. Hanna snapt wat ik zeg, staart gelaten voor zich uit en begint dan ineens te huilen. Nadat ik haar even heb laten gaan, vraag ik wat haar nu precies zo emotioneel maakt.

‘Ik wil haar nog zoveel vragen’

Hartverscheurend begint het huilen weer opnieuw. ‘Het is gewoon dat ik mijn moeder zo vreselijk mis. Ik wil haar nog zoveel vragen, hoe dat eigenlijk moet, moeder zijn. Wanneer ben ik een goede moeder? Mijn kinderen maken wel een tekening voor me met moederdag, maar ben ik dan een goede moeder?’ Ik besef me ineens dat Hanna’s wens van vroeger is uitgekomen: haar kinderen wonen weer bij haar. Maar daar is de hoogste prijs voor betaald. Haar eigen moeder kan haar niet meer meegeven hoe het moet nu ze daar eindelijk voor openstaat. Haar moeder kan er niet meer gewoon zijn…

Verdriet delen

Ineens voel ik iets kriebelen in mijn ooghoek. Ze kijkt me aan en vraagt of het me verdrietig maakt wat ze vertelt. Ik schud mijn hoofd en probeer de meest professionele woorden te vinden. Dat lukt me niet. En dus zeg ik het zoals het is: ‘Ik heb zelf ook geen moeder meer, dus ik weet hoe het voelt als je dingen niet meer kunt vragen.’

Soms is het ook belangrijk om te delen als jeugdbeschermer. Of er gewoon te zijn.

Christel, jeugdbeschermer

Natuurlijk is er in verband met de privacy een andere naam gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto: Pixabay

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website