Welkom op onze
blogpagina!

In deze blog bevragen Jan Pieter Meijer (JP) en Nicoline den Ouden (Nico) elkaar over de op dit moment woelende storm in jeugdzorgland. JP en Nico hebben allebei een enorme passie voor de jeugdzorg en delen dit ook regelmatig via persoonlijke en beladen blogs waarin zij ons meenemen in hun werk. Twee individuen die het niet altijd met elkaar eens zijn, behalve over hun voorrecht om in de jeugdzorg te werken. 

Ha die JP,

Met de herfst, kwam ook de storm in jeugdzorgland. De storm zorgt ervoor dat er geld komt voor gespecialiseerde expertisecentra voor jongeren met meervoudige problemen. De aanleiding hiervoor is de zorg rondom anorexiahulpverlening met in het ergste geval de dood als gevolg. Veel van mijn dagelijkse werk bestaat uit dit soort urgente en meervoudige gezinsproblemen waar de bestaande hulpverlening geen raad mee weet. Ik hoop maar dat deze expertisecentra dan ook voor hén de oplossing zijn, want ondanks dat niet bij al deze kinderen de kans op sterven aanwezig is, is de kwaliteit van leven soms ver te zoeken. En dan is er de ‘beweging van 0’: nul gedwongen uithuisplaatsingen, nul overplaatsingen van kinderen binnen de jeugdzorg, nul kinderen zonder de beste jeugdhulp op maat. Wow, als dát toch eens…

Zelf was ik in september op studiereis naar ‘the UK’ waar we in drie dagen tijd door het Engelse jeugdzorgstelsel heen geleid werden en dan met name door de inrichting en de plek van pleegzorg. Er wordt in Engeland erg veel nadruk gelegd op de rechten van het kind op een veilige opvoeding en de rechten van hun ouders zijn daaraan ondergeschikt. Daarom wordt van hulpverleners en rechters verwacht dat zij bij de perspectiefbepaling over waar het kind het beste kan opgroeien, het tijdspad van het kind aanhouden. Een kind heeft namelijk zo snel mogelijk recht op hechtingskansen en verbondenheid. Zeker bij jonge kinderen wordt dit binnen zes maanden juridisch vastgelegd.

Ondanks dat dit allemaal zo logisch klinkt -en juichend werd ontvangen door de twee ervaringsdeskundigen die mee waren en die als kind de contacten met hun biologische ouders als zwaar hadden ervaren- staat het zo haaks op een andere overtuiging van mij. Om kinderen samen met hun ouders en familie de juiste hulp te bieden. Het thuis van deze kinderen veilig te maken door er voldoende beschermende factoren aan toe te voegen. Ouders de kans geven om te leren van eerder gemaakte fouten. Of toch niet?

En dan het inspectierapport over de jeugdbescherming. Waarin de jeugdbescherming wordt vergeleken werd met de IC van de samenleving. Een prachtige erkenning voor ons zware werk, maar tegelijkertijd ook wel een opdracht om als specialist je expertise te gaan inzetten. En dit brengt mij op het volgende punt; de motie van de Tweede Kamerleden Peters (CDA) en Kuiken (PvdA). Kort samengevat houdt deze motie in dat er onderzocht gaat worden of de Raad voor de Kinderbescherming, de Gecertificeerde Instellingen (GI’s) en Veilig Thuis op verregaande wijze kunnen gaan samenwerken.

Toen ik tijdens die studiereis uitleg gaf aan mijn tafelgenoten dat het regionaal georganiseerde Veilig Thuis en de landelijk werkende Raad voor de Kinderbescherming een verschillende manier van werken hebben en de regionaal werkende GI’s ook weer in een ander systeem te werk gaan, maar dat we wel allemaal heus dezelfde missie hebben, merkte ik aan de reactie al dat dit allemaal moeilijk uit te leggen is aan een Engelsman… Dus JP, wat vind jij? Zijn de kinderen voor wie wij dit allemaal doen beter af met minder instanties?

Groetjes Nico

Hoi Nico,

Volgens mij had je een hele serieuze bui toen je bovenstaande schreef. Maar, met mes en vork kon ik er prima doorheen komen. Ik vind het trouwens wel grappig dat je over drie onderwerpen schrijft. Doet mij een beetje denken aan mijn gereformeerde kerkelijke achtergrond. Een goede preek had meestal drie punten😉.

Jij begint met het beeld van een storm. Meestal stormt het bij jou wat harder omdat je dichterbij de kust woont. Maar als het om de jeugdzorg gaat stormt het bij ons net zo hard helaas. Of gespecialiseerde centra de oplossing zijn? Ergens bekruipt mij het gevoel dat het niet zozeer nieuwe centra zijn, maar meer een inhaalslag van alles wat de afgelopen jaren verloren is gegaan aan expertise en behandelplekken. Kijk naar wat er in de jeugd-ggz gebeurde na het sluiten van al die behandelplekken. Hoeveel van die kinderen die specialistische zorg nodig hadden zijn de afgelopen jaren in de gesloten jeugdzorg beland omdat er geen plek was binnen de jeugd-ggz? Ja, nul gedwongen uithuisplaatsingen zou fijn zijn, maar dan moet er vooral heel veel alternatief zijn. En dat kost wat…

Over kosten gesproken… Een reisje naar the UK? Haha, je hoeft je niet te verantwoorden hoor! Het is, denk ik wel heel leerzaam om over de grenzen te kijken. Ter bevestiging dat we het zo gek nog niet doen, maar ook om na te denken over wat wij anders kunnen doen. Ik kan mij herinneren dat ik dertien jaar geleden de nieuwe methodiek in de jeugdbescherming leerde en dat toen ook werd gezegd dat er bij jonge kinderen sneller besloten moest worden of het gezag bij de ouders kon blijven. Toch deel ik je overtuiging dat wij het uiterste moeten doen om kinderen bij de ouders te laten. Maar om het wettelijk te verankeren zoals aan de andere kant van de Noordzee lijkt mij onverstandig. Dan wordt het een doel op zich en kan je uit de verbinding komen met ouders. En misschien wordt er dan te weinig naar de lange-termijn-mogelijkheden gekeken omdat er dan toch geen tijd meer voor zou zijn.

En als laatste, onze jeugdbeschermingsketen. Grappig dat jij het inspectierapport erbij haalt. Ik zit tijdens het schrijven hiervan namelijk op Utrecht Centraal en kijk uit op het kantoor van de Inspectie Jeugdzorg. Samen met een paar ambassadeurs Jeugd heb ik daar zojuist een kennismaking gehad. Ik voelde mij ook door hen gesterkt. Ze schrokken bijvoorbeeld toen ik vertelde van een gemeente die alle beschikkingen van jeugdbeschermers na laat bellen om te checken of dat wel echt nodig is. Die collega’s bij die gemeenten wilden dat eigenlijk helemaal niet, maar moesten. En denk je dat jeugdbeschermers daarop zitten te wachten en daar tijd voor hebben?

Ik denk dat het in ieder geval tijd en geld zal schelen wanneer onze jeugdbeschermingsketen korter gaat worden doordat we Veilig Thuis en de GI’s samenvoegen. Met de Raad voor de Kinderbescherming is dat wellicht iets lastiger, maar niets doen, zal ook niets veranderen. Geen verspilling meer in tijd, dubbel werk, onnodige overleggen etcetera.

Nico, we zijn het volgens helemaal met elkaar eens. Nog één ding: respect dat je onze jeugdbeschermingsketen in het Engels probeerde uit te leggen. Het lukt mij amper om het in fatsoenlijk Nederlands te doen…

Groet JP

JP en Nico werken zo’n 120 km bij elkaar vandaan bij ieder een andere jeugdbeschermingsorganisatie. JP werkt bij Jeugdbescherming Gelderland in Arnhem als specialist Spoedeisende Jeugdzorg en Nico is projectmanager Expertiseteam Complexe Zorg bij Jeugdbescherming west in Den Haag en Midden-Holland. Iedere maand nemen ze ons mee in hun wereld door een gezamenlijke blog te schrijven over belangrijke thema’s die spelen in de jeugdzorg. De een stelt een vraag over een actueel thema, waarop de ander dan uiteraard vurig reageert.

– Wil jij weten wat Nico en JP vinden van een onderwerp uit de jeugdzorg dat jou aan het hart gaat, laat dan een reactie achter –

Foto: Jeugdbescherming west

Lees ook onze andere verhalen op de website