Welkom op onze
blogpagina!

Terwijl ik het dikke dossier doorblader, dringen de woorden van de collega die aan mij overdraagt tot mij door: ‘Maurits heeft bijna alle instellingen van Nederland al gezien. Hij is zo agressief dat hij op een vrij nieuwe groep verblijft waar één-op-één begeleiding wordt geboden.’ Maar nu heeft Maurits het daar zo bont gemaakt dat ik op zoek moet naar een andere instelling.

Ik zie Maurits niet als een door de wol geverfd instituutskind. Hij staat al jaren onder toezicht en zijn gedragsproblemen zijn niet zomaar ontstaan. Een lange voorgeschiedenis met daarin de echtscheiding van zijn ouders, alcoholmisbruik van een van zijn ouders en uithuisplaatsingen gaan eraan vooraf. Maurits is, zoals ze dat noemen, ‘ongezond gehecht’ en gaat elke situatie in de wereld vechtend aan.

Als ik het dossier vrij mag interpreteren, is Maurits zo goed als opgegeven. Er bestaan geen vervolgplekken voor jongens zoals hij. Er bestaan geen plekken die jongens zoals Maurits de volwassenheid in gaan helpen. Maurits weet dit ook. En Maurits gedraagt zich daar ook naar, want als hij het falen zelf in de hand houdt dan is dat het meest veilig binnenin zijn eigen wereld.

Zeventien en dan?

Maurits wordt zeventien. Ik weet dat ik nu out-of-the-box moet gaan denken. En dus geef ik Maurits een kans; in een open instelling, vlakbij huis. Dat lijkt de eerste maand succesvol. Hij profiteert van het vertrouwen dat hij krijgt en begint zelfs school weer leuk te vinden. Maar dan word ik op een dinsdagochtend gebeld. Ik zie de naam van de instelling op mijn telefoon staan en een onrustig gevoel bekruipt me. Ik neem op en hoor: ‘Zou je vanmiddag even met Maurits kunnen komen praten? Het gaat iets minder momenteel.’

Wéér een nieuwe plek

Als ik diezelfde middag het terrein van zijn instelling oploop, zie ik bij zijn groep een aantal plantenbakken naar beneden komen. Het alarm van piepers hoor ik overal om mij heen. Ik hoef niet te raden. Maurits is opnieuw zijn eigen mislukking aan het regisseren. En ook deze keer lukt het. Maurits moet wéér verhuizen…

Ik besluit te bellen met zijn voormalige groep. De behandelcoördinator stelt voorzichtig voor om Maurits met goede begeleiding proberen bij zijn moeder te plaatsen. Dezelfde moeder als waar hij tien jaar geleden bij uithuisgeplaatst is. Ik zeg direct nee en bedank haar voor het meedenken.

Groepsongeschikt

Maar ’s avonds blijft het toch aan me knagen. Hoeveel groepen gaan we nog zo door? En we hebben nog maar een half jaar. Dan wordt hij achttien jaar en is Maurits overgeleverd aan de maatschappij. Daar is over het algemeen weinig begrip als je in een boze bui een plantenbak van je balkon gooit. We gaan het toch aan. Maurits’ moeder heeft haar leven gebeterd en is bereid om haar zoon terug in huis te nemen.

Ondertussen blijf ik doorzoeken naar een begeleide woonvorm zodat Maurits zijn eigen leven kan gaan beginnen. Een leven zonder muren; zonder isoleercellen of time outs. Maar Maurits maakt het zichzelf erg moeilijk. Ik zie het met mijn eigen ogen tijdens een huisbezoek als zijn moeder mij verslagen een gat in de deur laat zien. Maurits heeft het script voor de nieuwe mislukking alweer geschreven.

Maar dan, op een avond waarop ik koortsachtig het internet afzoek naar begeleide woonvormen waar de begeleiders -op z’n zachtst gezegd- van een uitdaging houden, staat het ineens op mijn beeldscherm. Een instantie die ‘groepsongeschikte’ jongeren een eigen huisje biedt met intensieve ambulante hulpverlening eromheen gebouwd. Dit is waar ik de regie van Maurits terugpak. En hij accepteert het. Hij wil er zelfs voor gaan.

‘Kom je een keer kijken?’

We zijn een half jaar verder. Maurits valt niet meer onder mijn toezicht, maar ik kan het niet laten om hem te vragen hoe het gaat. Voor ik het weet, krijg ik een aantal opties aan kleuren voor laminaat over de app. ‘Welke vind jij mooi, Christel? Ik ben bezig in m’n nieuwe huisje. Ik leef nu op stand, haha. Kom maar een keer kijken.’

Christel, jeugdbeschermer

Natuurlijk is er in verband met de privacy een andere naam gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto: Pixabay

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website