Welkom op onze
blogpagina!

In deze blog bespreken Jan Pieter Meijer (JP) en Nicoline den Ouden (Nico) hun leven met het coronavirus. Wat doet het allemaal met hen en de mensen om hen heen? JP en Nico hebben allebei een enorme passie voor de jeugdzorg en delen dit ook regelmatig via persoonlijke en beladen blogs waarin zij ons meenemen in hun werk. Twee individuen die het niet altijd met elkaar eens zijn, behalve over hun voorrecht om in de jeugdzorg te werken.

Hoi Nico,

Ik moet nu even heel eerlijk zijn. Het lukte me gewoon namelijk niet zo goed om jou te schrijven. Dat herken ik niet van mijzelf. Geef mij op 5 december een half uur en ik heb een flinke hoeveelheid Sinterklaasgedichten geschreven. Of geef mij een uurtje en meestal is er wel een keurige blog ontstaan. Wat is er de laatste weken bij mij gaande, vraag je je wellicht af.

Ik heb de eerste twee á drie weken na de coronamaatregelen spanning ervaren: hartkloppingen en druk op de borst. Zeg maar gerust: stressklachten. ‘Hallo JP, je werkt bij de spoedeisende jeugdzorg? Je kan toch juist zo goed omgaan met stress en crisis?’ Waar! En toch, dit was echt nieuw voor mij.

Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens heel goed wat het precies was. De onzekerheden voor mijn gezin? Financiële onzekerheid in verband met het eigen bedrijf van mijn vrouw? Is er straks nog wel genoeg eten voor mijn kinderen nadat de winkels zijn leeggehamsterd? Hoe gaat het in arme landen waar onze sponsorkinderen wonen? Hoe lang gaat dit duren? De gezondheid van mijn 70+ouders?

Inmiddels weet ik in ieder geval dat mijn kinderen ook een oorzaak waren van mijn klachten. En vooral het feit dat ik nu als interim-meester drie schoolgaande kinderen thuis heb. Mijn schattige bijna driejarige zoontje dat daaromheen dartelt, blijkt ineens steeds minder schattig in deze ook voor hem zo verwarrende tijd. Waarschijnlijk doordat hij de hele dag zijn broer en zussen om zich heen heeft (lees: prikkels). Ik vind het best pittig allemaal, maar dat is het natuurlijk ook voor mijn kinderen. Zij hebben immers hun ouders als meester en juf😉.

Wat ik altijd zo heerlijk vind aan mijn werk is om in een crisissituatie te duiken en dan met volledige focus doen wat nodig is. Soms duurt het kort, maar soms ben ik uren bezig. Een hele dag, een hele avond of soms ook een hele nacht. Intensief, maar ik ga niet weg voordat er resultaat is. Vervolgens is er altijd wel een moment om weer bij te komen. En toen kwam het coronavirus. Een nieuwe stressfactor en daardoor dus geen rust meer. Ik had echt stress over de zaken die ik hiervoor beschreef, maar toch ook stress van vooral het thuiszitten. Een intensieve en intense tijd zonder voldoende momenten om bij te komen.

Gelukkig gaat het nu wel beter. We hebben met elkaar meer onze draai gevonden. Ik ben alweer meerdere keren op crisisinterventie geweest, de supermarkten blijken gewoon bevoorraad te worden, de zon schijnt en we denken zelfs stiekem alweer aan versoepeling van de maatregelen.

En Nico, ik heb een wijze les geleerd. Ik kan mij nu nog beter inleven in wat stress betekent voor mensen. Ik maak het dan allemaal wel mee in mijn werk, maar heb het nu ook even zelf mogen voelen. Met de nadruk op ‘even’, want je zal maar jaren in stressvolle situaties zitten. Door schulden, een vechtscheiding, gedragsproblemen van je kinderen, onvoldoende of niet-passende hulp of noem maar op. En dan ook nog eens te maken krijgen met jeugdzorg die er een mening over heeft…

Hoewel het mijn werk blijft om veiligheid in te schatten, zal ik zeker ook meer erkenning geven voor dit soort omstandigheden. Die mogen we nooit onderschatten. Zonder andere omstandigheden verandert gedrag niet zomaar. We helpen mensen (in crisis) niet heel erg door alleen te zeggen wat ze wel of niet mogen doen in verband met de veiligheid van hun kinderen. We moeten deze mensen helpen door ook de omstandigheden aan te pakken. Creatief en op maat. Integraal zoals dat mooi heet. Ik was al van het ‘doen wat nodig is’ en de komende tijd zal dat alleen maar meer worden.

En hoe is het bij jou Nico? Heeft corona ook iets met jou gedaan?

Groet,
JP

Ha die JP,

Om op jouw vraag gelijk maar antwoord te geven: zijn sperziebonen groen?

Je moet weten, ik ben een beetje van het vermijdende zoals wij dat in onze kringen mooi noemen. Dus waar mensen om mij heen al aan voelden komen dat het wel eens richting lockdown zou kunnen gaan en de printer bij hen thuis overuren draaide op breinbrekers en kleurplaten, hield ik me keurig aan de namastégroet en liep in een boog om mensen heen. Je kon mij verder het beste vergelijken met een peuter die zijn handen op zijn oren heeft, zijn ogen stijf dicht houdt en keihard LALALALALALALA zit te roepen.

Toen die bewuste zondagavond aanbrak en Bruno Bruins zei wat wij niet wilden horen, ging er een olifant op mijn borst zitten en die was van plan daar wel even te blijven. Het drong direct keihard tot me door wat dit voor de gezinnen waar wij voor werken betekent en ik maakte me vreselijke zorgen. Ik wilde dat dingen bleven zoals ze waren, zowel werktechnisch als privé. Gelukkig heb ik op beider vlak mensen om mij heen die mij redelijk snel een andere kant op kunnen laten denken. Dus maakte de paniek van de eerste dagen plaats voor beschouwing: wat heb ik nodig om deze crisis te lijf te gaan?

Ik besloot drie per week mijn gebruikelijke reistijd te gebruiken om te gaan hardlopen. Nou, dat doet iets met je persoonlijke records kan ik je zeggen! Evy zei altijd wel dat ze fier op me was, maar nu is ze het volgens mij ook écht. En daarnaast besloot ik mijn collega’s in deze sector zo goed mogelijk te gaan ondersteunen bij de duivelse dilemma’s waar zij nu voor komen te staan. Oh, en vooral te kijken naar hoe ik mijn kinderen mentaal gezond door deze crisis heen kan leiden in plaats van er nog eens een extra rekentoets tegenaan te gooien.

Ik realiseer me heel erg goed dat ik me in een luxe positie begeef. En al werk ik in een cruciale sector, ik sta vanwege mijn functie niet zo in de frontlinie zoals jij. Ik ben dan wel met hart en ziel bezig voor die kinderen die uiterst complexe problematiek hebben, sommigen van hen heb ik zelf nog nooit in levende lijve gezien. Omdat ik er dus iets meer vanaf sta, valt mij ook iets op. Iets waar we best trots op mogen zijn. Iets wat ik in jouw verhaal ook teruglees.

Namelijk dat de hulpverlener en de cliënt op dit moment in hetzelfde schuitje zitten. Het coronavirus maakt geen onderscheid en zorgt bij beiden voor crisis. En soms zie ik hierdoor een magische samenwerking ontstaan tussen beiden die eerder waarschijnlijk niet tot stand gekomen was. Het delen van dezelfde angst, verdriet en ongemakken vervagen de wij/zij-toestand en maken dat er ruimte ontstaat en dat er over en weer compassie wordt getoond voor elkaars persoonlijke leed. Dit is iets waar de jeugdzorg al heel erg lang naar snakt als je het mij vraagt en waar we nu versneld in terechtkomen. Laat dit alsjeblieft zo blijven!

Ik probeer dus waar het kan optimistisch te zijn en vooral energie te geven aan de zaken waar ik ook echt iets aan kan veranderen. Ja, het piept en kraakt en er moet geen tandwieltje losgaan en soms ben ik zo óntzettend moe, maar goddank gebeuren er ook veel mooie dingen tijdens deze crisis.

Weet je wat ’t is? Je hoopt in dit werk altijd dat je ergens het verschil hebt gemaakt en nu nog wel even heel veel meer. Dus JP, hulpverleners, jeugdbeschermers, helden, hou vol, ’t wordt beter!

Groetjes Nico

PS: kunnen de fitboys and -girls in de comments mij uitleggen hoe ik uit mijn huidige sportzombiestaat kom? Hoort dat erbij ofzo? En dat schrijf ik terwijl ik nog een koekje in mijn mond stop… 😉

JP en Nico werken zo’n 120 km bij elkaar vandaan bij ieder een andere jeugdbeschermingsorganisatie. JP werkt bij Jeugdbescherming Gelderland in Arnhem als specialist Spoedeisende Jeugdzorg en Nico is projectmanager Expertiseteam Complexe Zorg bij Jeugdbescherming west in Haaglanden en Midden-Holland. Iedere maand nemen ze ons mee in hun wereld door een gezamenlijke blog te schrijven over belangrijke thema’s die spelen in de jeugdzorg. De een stelt een vraag over een actueel thema, waarop de ander dan uiteraard vurig reageert.

– Wil jij weten wat Nico en JP vinden van een onderwerp uit de jeugdzorg dat jou aan het hart gaat, laat dan een reactie achter –

Foto: Jeugdbescherming west

Lees ook onze andere verhalen op de website