Welkom op onze
blogpagina!

Eigenlijk is het natuurlijk heel vreemd om in deze tijd van de coronacrisis in een crisis toch ook een kans te zien. Daar ben ik mij terdege van bewust, maar alle jeugdhulpverleners weten echter dat het zo werkt. Ik zal het uitleggen. Als er in een gezin een crisis ontstaat, dan zit iedereen met de handen in het haar. Niemand weet hoe het opgelost moet worden, maar het systeem staat op dat moment wel open voor een interventie van buitenaf. Men wil immers alles doen om uit de impasse te komen en het gevoel van onzekerheid en angst te verlagen. Daar ligt de kans.

Als je dit leest, is het lijntje naar de huidige coronacrisis ineens snel gelegd. Onze minister-president noemde de situatie waarin we nu zitten de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Het werd ons maar even gezegd. Als je de ernst van de situatie nog niet voelde, dan voelde je hem wel na de overtuigende speech van Rutte. Wij hulpverleners zijn altijd positief ingesteld; we kunnen niet anders in ons werk. Wij zijn de hoopbrengers en de hoopgevers in de gezinnen. Wij brengen vaak dat puntje licht in de duisternis op het moment dat de gezinnen zelf het licht niet meer zien. Maar nu we ons bevinden in de diepe en bizarre coronacrisis, waar ligt dan de kans kun je je afvragen. Welke verandering zou je kunnen en willen bewerkstelligen of wat kunnen de positieve bijwerkingen zijn van deze hele situatie, naast alle narigheid en verdriet die het met zich meebrengt?

Positieve bijwerkingen?

Het antwoord hierop ligt om ons heen. Kijk maar eens wat er om je heen gebeurt. Zo waren er een georganiseerd applaus voor de mensen in de vitale beroepen, een Europese actie van radiostations om tegelijk de hoopvolle muziek van Gary and the Pacemakers (‘You’ll never walk alone’) ten gehore te brengen, de soepelheid waarmee onze politiek helpende maatregelen produceert, de manier hoe gemeenten hier op inspelen en de uitzonderingen op regels die gemaakt kunnen worden zonder bureaucratische processen. Ik noem er zo maar een paar op. Er zijn er vast nog veel meer.

Een crisis is dus ook een kans en in tijden van crisis is er veel mogelijk, dat blijkt. Samenwerkingen die normaal soms wat onder druk staan, worden aangehaald en er is bereidheid tot saamhorigheid en eenduidigheid in de veiligheidsketen. Waar we al jaren aan werken, gebeurt spontaan. We kijken als organisaties samen naar de kritische processen in onze keten en focussen ons op wat echt belangrijk is: dat kind in dat ene gezin veilig houden. Als het straks moet, lenen we zelfs personeel aan elkaar uit hebben we afgesproken, alles om de kinderen in onze regio bij te staan. We hebben immers allen maar een doel: ieder kind blijvend veilig!

Kijken wat wél kan

Natuurlijk zijn er ook veel problemen zoals hulpverlening die niet meer op huisbezoek kan in een gezin waar de veiligheid niet direct geborgd is. Maar dan kijken we met elkaar naar wat wél kan in plaats van naar wat niet kan. En zo werd dit gezin skypend toch geholpen en kan het weer even verder. Samen staan wij rond dit gezin en samen voelt ook ineens echt samen…

Als ik dan een kans in deze crisis mag noemen, dan is het de kans om saamhorig en creatief de kinderen in onze regio veilig te houden. Laten we met dit mantra de komende hoogstwaarschijnlijk niet gemakkelijke periode tegemoet gaan.

Ingrid, teammanager

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website