Welkom op onze
blogpagina!

Mijn eerste werkweek van 2021 begint bijna. Ik app met collega’s over goede voornemens en denk terug aan een documentaire die een goede vriendin mij laatst aanraadde. Deze documentaire ‘In het hoofd van de dokter’ gaat onder andere over hoe de artsen met Covid-19 en de Covid-patiënten omgaan. De documentaire zit nog vers in mijn gedachten en ik denk na over mijn werk bij het Expertiseteam Complexe Zorg.

Dat het vaker goed dan minder goed gaat in de zorg, is fijn om te realiseren zo in het nieuwe jaar. Jongeren krijgen passende hulp wanneer ze dat nodig hebben. Wij weten dat wij bij het Expertiseteam Complexe Zorg pas benaderd worden als de vragen moeilijker en complexer worden. Wij krijgen meerdere malen per dag telefoontjes van hulpverleners uit de jeugdzorg met de vraag: ‘Ik weet het even niet meer. Kun jij met mij meedenken?’

Zo’n hulpverlener vertelt dan bijvoorbeeld dat de ouders van zijn cliënt heel hard hebben gewerkt om de situatie voor hun kind en hun gezin te verbeteren, maar dat ze nu echt op zijn. De jongere zelf lijkt te balanceren op een dun koord dat elk moment kan breken. Deze jongere heeft dringend zorg of ander soort zorg nodig, laat de hulpverlener weten. Bij het Expertiseteam Complexe Zorg denken we dan graag mee en ondersteunen daar waar het kan om passende zorg in te kunnen zetten.

Wachtlijsten
Automatisch denken we daarbij aan de wachtlijsten. We geven dan aan dat als de meest passende optie niet beschikbaar is waar ze naar toe kunnen uitwijken. Wetende dat daar vaak ook een wachtlijst is, maar hopende dat de jongere en het gezin daar dan toch iets eerder geholpen worden. Té vaak moet er helaas uitgeweken worden naar zorg die minder passend is, maar waar er (sneller) plek is. Staan de jongere en zijn gezin aangemeld en zijn ze eindelijk aan de beurt, dan is de aanmelding voor deze zorg vaak niet meer passend omdat de situatie zich in de tussentijd heeft ontwikkeld. Naar alle waarschijnlijkheid is er inmiddels intensievere zorg nodig.

Hoop
Bij het openen van mijn e-mail vandaag hoop ik met heel mijn hart dat de plek die we hebben gevonden voor een veertienjarig meisje (ze moet verplicht worden overgeplaatst naar een andere woonvoorziening omdat die van haar op 1 januari eigenlijk gesloten had moeten zijn) gefinancierd kan worden vanuit de gemeente. Daarnaast hoop ik voor een zeventienjarige jongen dat er nu eindelijk duidelijkheid komt voor hem. Hij zit in één van de meest zware gesloten ggz-instanties en wil daar naar eigen zeggen ook blijven. Deze zorg is echter niet ingekocht in de desbetreffende regio; dus eigenlijk is er geen plek voor hem.

Specialistische zorg
Dan hebben we een vijftienjarige meisje waarvan we al jaren weten dat het niet goed gaat thuis en ook dat dit meisje eigenlijk niet thuis kan blijven. Ze moet uithuisgeplaatst worden in een setting waar ze de juiste (individuele) behandeling bieden. Omdat haar problematiek zo specialistisch is, is het de vraag of we de juiste plek kunnen vinden. Of het tienermeisje die tijdens de feestdagen op een crisisbed in de ggz is geplaatst omdat ze ‘er geen zin meer in had’. Ze zwierf rond bij de treinen. We hopen dat dit meisje de hulpverlening aangeboden krijgt die ze zo hard nodig heeft.

We weten dat deze jongeren specialistische zorg nodig hebben, maar waar kunnen ze deze krijgen? We hopen dat wát we ze kunnen aanbieden gaat helpen; ook al weten we dat wat ze echt nodig hebben zorg op maat vereist.

Code zwart voor complexe zorgvragen?
Als ik weer terugdenk aan de documentaire over de artsen en hun Covid-patiënten, dan zag ik daar artsen die bang waren dat ze niet konden bieden wat hun patiënten nodig hadden. Wellicht moesten ze uitwijken naar alternatieve zorg of zelfs géén zorg. Ze zagen de dreiging van ‘code zwart’ staan en ik zag ook hun angst daarvoor. En ik vraag mij af: in hoeverre verschilt deze code zwart met wat er zich nu in de jeugdzorg afspeelt?

Wij werken iedere dag met kwetsbare jongeren. We denken iedere dag na over de best mogelijke alternatieven in de jeugdzorg en hopen dat deze alternatieven helpen. Maar we weten ook dat zo’n alternatief niet altijd de best mogelijke zorg is voor deze kwetsbare jongeren. Zorg waar soms maanden op gewacht moet worden. En als deze zorg niet goed of niet gelijk kan worden ingezet dan zijn de jongere en zijn gezin hiervan de dupe. Code zwart?

Cindy de Ruiter,
gedragswetenschapper/projectleider Expertiseteam Complexe Zorg
Jeugdbescherming west

Foto: Jeugdbescherming west