Welkom op onze
blogpagina!

Wij vinden dat de inzet van ervaringsdeskundigheid bij Jeugdbescherming west een grote meerwaarde heeft: het draagt bij aan de deskundigheidsbevordering en wij proberen zo goed mogelijk te faciliteren dat de ervaringsdeskundigen hun bijdrage kunnen leveren en een sterke positie krijgen binnen onze organisatie. We willen benadrukken hoe waardevol wij het vinden dat zij hun verhalen delen en hun ervaring inzetten als ervaringsprofessional voor de zorg voor gezinnen en kinderen.

Wij stellen jullie in deze serie interviews voor aan onze ervaringsdeskundigen; mensen met verschillende achtergronden, mensen die zich kwetsbaar opstellen en hun unieke verhaal vertellen. Deze zeer diverse groep heeft de opleiding Ervaringsdeskundigheid gevolgd. Deze opleiding bestond onder meer uit theorie ervaringskennis en deskundigheid, de presentatie van het eigen persoonlijk herstelverhaal, reflectie en verschillende mogelijkheden om ervaringsdeskundigheid in te zetten en welke rollen je kan aannemen.

De eerste bijdrage in deze serie is een interview met Sander. 

De zevenjarige zoon van Sander groeit op in een gezinshuis, al ziet Sander het liefst zijn zoon bij hem wonen. Toch lukte het Sander om over zijn verdriet heen te stappen en zet hij alles in het teken van de band met zijn zoon. Iets wat hem zelfs een liefdevol contact opleverde met het gezinshuis. Die ervaring motiveert hem aan de slag te gaan als ervaringsdeskundige: ‘Ik kan met mijn positieve verhaal andere ouders bijstaan. Want de aandacht voor de emoties van ouders is een stuk kwaliteit dat nog mist.’

Wat is dat positieve verhaal?
‘Van een vriend hoorde ik dat mijn ex-vriendin een kind had gekregen. Ik wist direct dat het mijn kind was en ook dat ik contact met hem wilde. Vrij snel daarna kreeg ik het ouderlijk gezag, maar het duurde nog een half jaar voordat ik Delano kon zien. Daar moest ik echt voor vechten. Maar eindelijk lukte het; eens in de drie maanden zouden we elkaar zien, al was dat natuurlijk veel te weinig om een band op te bouwen. De eerste keren zagen we elkaar in een kamertje bij Jeugdbescherming west. Dat was heel onwennig; Delano hield afstand en ik wist niet of ik mezelf nou vader of bezoeker voelde. De gezinshuismoeder zag dat dit niet werkte en stelde voor om op een ongedwongen locatie af te spreken. Het werd een speeltuin waar hij kon spelen, en dat hielp. Delano werd losser en de gezinshuismoeder gaf mij het vertrouwen en de ruimte om toenadering te zoeken. Delano liet zich zelfs door mij helpen bij de glijbaan. Dat was het moment dat ik me realiseerde: zijn wil gaat boven mijn ego. We zijn enorm naar elkaar toe gegroeid en heb zelfs een fantastische band met het gezinshuis waar mijn zoon verblijft en gelukkig is.’

Hoe kan je met dat verhaal ouders helpen?
‘In het begin was mijn verhaal ook pijnlijk. Maar omdat ik dat heb verwerkt, kan ik vader zijn, al is dat een vader op afstand. Maar Delano kreeg daardoor wel de kansen die hij nodig heeft. Met mijn ervaring kan ik ouders onder steunen bij het verwerken van verdriet wanneer je kind uit huis wordt geplaatst. En ik kan ze helpen om tot een goede samenwerking met jeugdzorg te komen. Bijvoorbeeld door uit te leggen wat er door professionals gezegd is. Want toen ik zelf te maken kreeg met jeugdzorg hoorde ik allemaal termen die me niks zeiden: gezagsbeëindigende maatregel, OTS, perspectief biedend gezin. Ik ken de Van Dale wel aardig, maar dit zei me niks. Ik kan ouders ook bijstaan in het contact met professionals en advies geven hoe om te gaan met de situatie. Want je bereikt meer door de goede momenten te benutten en je te houden aan afspraken, dan wanneer je met je armen over elkaar gaat zitten mopperen. Als je goed contact wil met je kind, kies dan de beste strategie: handelen uit rust en dat wat het beste is voor je kind. Zo krijg je veel meer voor elkaar. Echt waar, je hebt zelf in de hand dat je kind veilig en gezond opgroeit, ook al gebeurt dat in een gezinshuis of pleeggezin. En ook al ben je ouder op afstand, je kan een goede band met je kind opbouwen. Van handelen uit woede is nog nooit iemand beter van geworden. Ik hoop bij te dragen aan dat besef.’

Hoe kan je jeugdbeschermers op basis van jouw ervaring helpen?
‘Door met ze mee te denken hoe je ook aandacht voor ouders hebt en wat je kan doen om goed contact met ze te krijgen. Vertel bijvoorbeeld in normaal Nederlands wat er gaat gebeuren en schrijf zaken zorgvuldig en met nuance op. Maar ik kan ook uitleggen waarom een ouder emotioneel reageert en wat je daar aan kan doen. Want er moet echt meer aandacht komen voor de gevoelens van ouders wanneer jeugdzorg ingrijpt. Ook ik miste steun en erkenning voor mijn gevoelens in de periode dat ik aan het knokken was om mijn kind te zien. Eindeloos veel gesprekken over omgangsregelingen en de vraag of ik een betrouwbare ouder was, stonden centraal. Er stond namelijk nog in mijn dossier dat ik vuurwapengevaarlijk was, terwijl die verdenking al lang door de politie ongegrond was verklaard. En ik was ook echt niet een labiele vader, die steeds iets anders zei. Als je de emoties van ouders niet serieus neemt, dan bestaat er een kans dat zij steeds verder in de put raken of meer in de weerstand komen. De kans op goed contact met het kind wordt dan kleiner. Neem de moeder van Delano; zij is inmiddels uit beeld. Ik vind dat vreselijk, want ze is de moeder van mijn kind. Jeugdzorg kan haar toch benaderen en vragen of ze behoefte heeft haar kind weer te zien? Al snap ik het ook; jeugdbeschermers zijn zo druk, dus alle tijd gaat uit naar de veiligheid van het kind.’

Wat bracht de training Ervaringsdeskundigheid je?
‘Ik leerde veel over mezelf en hoe ik mijn eigen problemen en gevoelens om kan zetten in hulp voor een ander. Waarbij het er meer om gaat dat je iemand helpt op basis van je ervaring in plaats van je verhaal. Al merk ik in de praktijk wel dat ouders benieuwd zijn naar mijn verhaal en hoe ik daar mee om ben gegaan. Dan vertel ik er wel over.’

Ervaringsdeskundigheid bij Jeugdbescherming west is nu een pilot. Waar hoop je op?
‘Ik wens dat er over een paar jaar meerdere ervaringsdeskundigen in dienst zijn die aandacht hebben voor ouders. Dat is kwaliteit die we kunnen toevoegen. Maar we worden nog niet vaak benaderd door professionals. Misschien omdat het beeld van een ervaringsdeskundige is dat we vertellen hoe ze hun werk moeten doen. Maar dat is niet zo. We willen de relatie tussen ouders en professionals optimaliseren ten behoeve van het kind. Of dat nou gaat om één-op-één begeleiding van ouders, het helpen bij het schrijven van rapportages of het bijwonen van een casuïstiekvergadering.’

Wat is je advies aan de organisatie?
‘Ga met ons allemaal eens in gesprek, luister naar onze verhalen en bespreek met ons hoe we een spil kunnen zijn in het werken met gezinnen. Dat alleen al zou een stapje in de goede richting zijn. Ik pak alles aan waarvoor ik benaderd word.’