Welkom op onze
blogpagina!

Roxanne was net twee jaar toen haar leventje op slag veranderde door een ongeluk dat haar moeder kreeg. Er gebeurde daarna ontzettend veel en uiteindelijk gingen haar ouders scheiden. Ook kwamen Roxanne en haar broer onder toezicht te staan. Maar ondanks alle tegenslagen elke keer vonden Roxanne en haar ouders en broer toch de kracht om door te gaan. In deze blog vertelt Roxanne hoe dit voor haar was en wat zij met elkaar hebben bereikt. En vertel ik waarom ik zo trots op haar en haar ouders en broer ben.

Ontwaakt uit coma

Het was een zonnige dag. Normaal ging de moeder van Roxanne altijd met de auto naar haar werk, maar die dag gaat ze een keer op de fiets. Op het moment dat zij van een brug af fietst, komt zij in botsing met een andere fietser, ze vliegt over de kop en raakt bewusteloos. Ze wordt naar een ziekenhuis gebracht, waar zij pas na negen dagen wakker wordt uit coma. Roxanne en haar broer mogen hun moeder pas na die negen dagen zien. Daarna duurt het nog zeven maanden voordat de moeder van Roxanne weer thuiskomt.

Ze heeft hersenletsel overgehouden aan het ongeval en heeft alles opnieuw moeten leren. Hierdoor heeft zij blijvend last van stemmingswisselingen en geheugenverlies. Daardoor veranderde er veel in het gezin. De ouders van Roxanne hadden elke dag veel ruzie en de moeder van Roxanne was daarbij ook vaak boos op Roxanne en haar broer. Roxanne ging dan naar haar kamer, gooide de deur dicht en schuilde onder haar bed. Ze voelde zich niet prettig, het leek wel of ze onzichtbaar was. Als ze tussen haar ouders in ging staan, zagen ze haar gewoon niet. Roxanne vond het verschrikkelijk. Dit ging jaren zo door. Er kwam wel veel hulp, maar het gevoel van onzichtbaarheid stopte niet.

Een jeugdbeschermer in huis

Omdat het voor Roxanne en haar broer zo slecht was om in deze ruzies te leven en omdat niets leek te helpen, werd er vier jaar later door de kinderrechter een ondertoezichtstelling uitgesproken. Vanaf dat moment raakte ik als jeugdbeschermer betrokken bij Roxanne en haar broer. Ik zag het onder mijn ogen slechter gaan met de kinderen. Op school en thuis hadden de kinderen het moeilijk en dat had gevolgen voor hun ontwikkeling. Er moest iets veranderen. Het lukte alleen niet om de ruzies te doorbreken. Uiteindelijk werd besloten dat het voor de kinderen het beste was als hun ouders niet meer samen in één huis zouden verblijven. De ouders van Roxanne gingen scheiden.

Ik zie mezelf nog zitten aan de keukentafel bij het gezin. Samen met mijn collega die als steun mee was, moest ik de kinderen vertellen dat hun ouders gingen scheiden. De ouders konden het namelijk zelf niet en hadden het aan mij gevraagd. Wat was dit moeilijk! Ik zag het verdriet van de kinderen en de paniek in hun ogen. Ik moest vechten om mijn tranen binnen te houden. Diep van binnen wist ik dat de scheiding onoverkomelijk was, maar daar aan die keukentafel met die verdrietige hoofdjes tegenover mij, brak ik. Ik heb later nog eens aan Roxanne verteld dat ik toen ook verdrietig was. Ze keek me daarna aan met een blik vol medeleven en vroeg: ‘Was je dan net zo verdrietig als ik?’

Eindelijk rust voor het gezin

De volgende stap was dat de moeder van Roxanne ergens anders ging wonen.  De kinderen bleven bij hun vader wonen. De moeder kon de kinderen onder begeleiding van haar hulpverleners zien. In de jaren die volgden werd de moeder steeds zelfstandiger en werd duidelijk op welke manier zij de kinderen het beste kon zien. Er werd een ouderschapsplan vastgesteld. Vanaf dat moment keerde de rust terug. De duidelijkheid van het plan gaf alle gezinsleden rust.

Roxanne was nog klein toen ik in het gezin kwam. Het gezin moest wennen aan mijn komst en dat begrijp ik heel goed. Ineens krijg je als gezin te maken met een kinderbeschermingsmaatregel en moet je als ouder naar de rechtbank om te horen dat ook de rechtbank vindt dat het niet goed gaat met je kinderen. Dan komt er een jeugdbeschermer die de regie moet gaan uitvoeren. Voor de moeder van Roxanne was dit alles moeilijker te accepteren en verliep de samenwerking niet vlekkeloos.

Haar leven is veranderd

En ook dat begrijp ik. Voor haar is er veel veranderd. Zij kan door het ongeluk niet meer leven zoals ze dat voorheen deed. Het gezin is van ver gekomen. Ik heb gezien hoe slecht het ging met de kinderen en hoeveel ruzies er waren en hoe moeilijk deze te doorbreken waren. De ondertoezichtstelling is daardoor een aantal keer verlengd. Maar… met het inzetten van de juiste hulp, het hebben van een vertrouwensband met de kinderen en een goede samenwerking met de ouders, zijn ze als gezin nu op een punt gekomen waarop ze er bijna zijn! Bijna, want er spelen nog wel een aantal dingetjes.

Dingetjes die eigenlijk ook zonder ondertoezichtstelling zouden kunnen, maar alle gezinsleden willen dat de ondertoezichtstelling blijft. Na deze zes jaar is er een band opgebouwd en weet ik alles van het gezin. Als ik stop, moeten ze worden overgedragen aan een wijkteam. Dit wil geen van de gezinsleden. Niet omdat ze daar slechte ervaringen mee hebben, maar omdat ze niet ‘opnieuw’ willen beginnen. Ik ken het hele gezin, zij kennen mij, de kinderen hebben vertrouwen in mij en uiten hun diepste gevoelens aan mij. Dit willen ze niet met iemand anders. Zo kan het dus ook! Een ondertoezichtstelling hoeft niet altijd nadelig uit te pakken.

‘Het heeft veel voor mij betekend dat Mirjam er was’

Inmiddels zit Roxanne in de brugklas. Omdat ik het ook belangrijk vind om Roxanne haar stem te laten horen in dit verhaal heb ik haar gevraagd om haar ervaringen met mij te delen. Hieronder staat het verhaal van Roxanne waarin zij vertelt hoe zij mij als jeugdbeschermer heeft ervaren. Zij weet dat ik haar verhaal deel in deze blog. Zij heeft, net als haar ouders, hier toestemming voor gegeven.

Roxanne: ‘Het heeft voor mij heel veel betekend dat Mirjam er was. Zij hielp mij als ik verdrietig was of als ik ergens mee zat. Of als ik bang was als papa en mama ruzie hadden. Dit deed ze door ‘echt’ naar mij te luisteren en dat ik mijn verhaal kwijt kon. En dat doet ze nog steeds voor mij.

Ze was er op de momenten dat ik het nodig had. Natuurlijk niet op het moment zelf, maar erna was ze er. Ze heeft me geholpen om sterker te worden op school. Want door alles thuis kon ik me niet concentreren en ging het niet zo goed. Door de gesprekjes op school voelde ik me beter. Ik ging haar vertrouwen doordat ik mijn verhaal altijd kwijt kon en zij mij begreep. Ze vertelde het niet gelijk door, maar deed wel iets waardoor er dingen veranderden op een manier waar ik me veilig bij voelde.

Als er een jeugdbeschermer in je gezin komt, zou ik je willen zeggen probeer die persoon te vertrouwen ook al vind je dat misschien moeilijk. Ik vertrouwde Mirjam in het begin ook niet 100 %, maar doordat ze er was op belangrijke momenten en telkens kwam, werd ik open en vertelde ik wat mij dwars zat. Ik was klein en kon niet altijd iets goed uitleggen of soms zei ik het gewoon niet. Volgens mij begreep ze mij en wist ze wat ik voelde.

Als je in een nare situatie zit. Denk aan positieve dingen en probeer niet te veel te letten op wat er om je heen gebeurt. Probeer je ervoor af te sluiten. In mijn leven is veel gebeurd. Er is veel veranderd. Ik voel me nu goed en tevreden en ik wil dat alles blijft zoals het nu is.’

     
Tekeningen van Roxanne over de situatie thuis

Ontzettend trots op dit gezin!

Ik wil dat dit gezin weet hoe ontzettend trots ik op ze ben. Op wat ze bereikt hebben. Hoe ze zich door deze zware jaren heen hebben geslagen en hoe ze de samenwerking met mij zijn blijven aangaan ondanks dat dat soms met aanvaringen gepaard ging. Ook al is het met periodes nog moeilijk en moeten ze even uit een dal klimmen, ze doen het toch maar mooi! Zij zijn in mijn ogen een voorbeeld voor velen.

Mirjam van de Guchte,
jeugdbeschermer en ambassadeur jeugd
Jeugdbescherming west

*** Roxanne en haar ouders hebben aan Mirjam toestemming gegeven om hun verhaal te publiceren in deze blog. In verband met de privacy hebben we voor een andere naam gekozen. Roxanne is dus niet haar echte naam. ***

Foto: Jeugdbescherming west

Nog een blog lezen van onze jeugdbeschermer Mirjam van de Guchte zie: Trots op mijn werk