Welkom op onze
blogpagina!

Het zal een bittere pil zijn geweest: de Inspecties constateerden in november 2019 dat de overheid onvoldoende haar verantwoordelijkheid neemt om kinderen met een jeugdbeschermingsmaatregel  te beschermen. Langetermijnverbeteringen werden sindsdien ingezet, maar nog steeds lijkt er onvoldoende structurele verandering te komen in het beleid van de jeugdbescherming. Hoewel de eindverantwoording voor het uitblijven van succesverhalen bij ‘de overheid’ wordt gelegd, zal menig jeugdbeschermer, gedragswetenschapper en teammanager zich achter zijn oren hebben gekrabd na het lezen van dit vernietigende rapport. Door jeugdzorgmedewerkers werden ook steeds meer kritische noten geuit, waarvan ik er een aantal zou willen aanhalen. En daarnaast ook wil betrekken op mijn eigen situatie zodat mijn kant als moeder die met de jeugdbescherming te maken heeft ook wordt gehoord. Ik hoop dat jullie mijn verhaal willen lezen en zo nodig hierop kunnen reflecteren.

‘Hard werken voor weinig’
Het lijkt oneerlijk. Medewerkers die bijna dagelijks meer uren maken en met hart en ziel werken aan het goede doel worden niet beloond. Het doel werd niet behaald dat zo hard werd nagestreefd.

Als moeder van twee prachtige dochters is dit heel herkenbaar. Ik heb geregeld zo mijn best gedaan. Dag en nacht gepiekerd, gehuild, nagedacht en heroverwogen. Lang niet altijd heeft het mij geholpen om te komen waar ik had willen zijn.

‘Goede intenties worden niet altijd gezien’
Zelfs toen we tijdens corona allemaal in quarantaine zaten, waren medewerkers altijd op tijd bij de online vergaderingen. Soms voelden zij zich alleen omdat ruggespraak niet meer vindbaar was in het aangrenzende kantoor. Uitgespeeld door manipulatieve ouders die misbruik maakten van de situatie.

Zo ondervond ik, dat mijn kinderen weliswaar behandeling kregen waar zij al zo lang op hadden gewacht, maar dat de behandeling inhoudelijk nogal te wensen overliet. Weg met de eerste indruk, persoonlijke benadering en medemenselijkheid. Mijn eerste ‘indruk’ van de ambulante hulpverlening was mijn linkermuisknop en dat maakt het soms best lastig om hen te vertrouwen.

‘Goede bedoelingen kunnen verkeerd worden geïnterpreteerd’
We gingen mailen, beeldbellen, zaken met interpuncties en gekleurde teksten benadrukken zodat onze collega’s zouden voelen en begrijpen wat we bedoelden.

In volle emotie, omdat mijn mooiste bezit op het spel staat, schreef ik mails, voerde ik beeldbelgesprekken over de meest uiteenlopende privézaken in de hoop dat ik begrepen zou worden. Ik zorgde dat ik mijn camera richtte op mijn prachtige ficus in de woonkamer. Zodat er geen aandacht zou zijn voor de afwas die er al drie dagen stond, omdat ik het niet voor elkaar kreeg deze af te wassen. Gewoon, omdat ik in de voorgaande dagen zo verdrietig was geweest dat ik mij er niet toe had kunnen zetten. Ziet toch niemand, dacht ik.

‘Eén vernietigend rapport’
Het rapport van de Inspecties gaat niet specifiek over één organisatie of locatie. De kritieken in dat rapport konden onmogelijk over Jeugdbescherming west gaan, want wij hebben de zaken altijd prima op orde. Regio Lutjebroek daarentegen…

Dat ene vernietigende rapport van Veilig Thuis uit 2017, blijft mij en mijn gezin eveneens achtervolgen. Rectificeren kan al lang niet meer. Er is een stempel gedrukt. Zie daar maar eens verandering in te brengen. Het deugt niet. Maar deugt het rapport niet, of deugen wij niet?

‘Kritisch op de wijze van onderzoek’
Het onderzoek dat door de Inspectie werd uitgevoerd, is net in de periode verricht toen wij kampten met een personeelstekort, tijdens vakantietijd en geeft geen goed beeld van de werkelijkheid.

Tijdens het wachten op mijn behandeling heeft Raad voor de Kinderbescherming onderzoek uitgevoerd. Zo’n instituut heeft er natuurlijk weinig mee te maken dat de grootste positieve veranderingen nog voor ons lagen. 

Vernieuwende ideeën die mijn man en ik opperden werden de kop ingedrukt omdat ze té vooruitstrevend zouden zijn. We kregen te horen: ‘Wij werken nu eenmaal met organisaties die de aanbesteding hebben gewonnen. Eigen kracht en autonomie zijn modetermen die niet op ‘onze gezinnen’ van toepassing zijn.’

Nodig ons uit bij een casuïstiekoverleg!
Vanwege de werkdruk lijkt het soms gemakkelijker een eenheidsworst te verkiezen boven het bekijken van het totale systeem rondom een individu. Ervaren beroepskrachten, met levenservaring, kennis, kunde, maar soms ook een fikse dosis beroepsdeformatie, hebben geregeld moeite gehad ons ‘gewoon’ op ons woord te geloven. Maar als wij zouden worden uitgenodigd voor casuïstiekbesprekingen zou het hele team kunnen zien dat ik een mens ben. Een mooi mens. Een mens met een rugtas weliswaar, maar in deze rugtas zit een berg levenservaring die prachtige vormen aan kan nemen als je er even, zonder oordeel, naar zou blijven kijken.

Mijn oprechte vraag is dan ook; waarom krijg ik zo vaak het gevoel dat het lastig is om uit te gaan van het goede in mij en mijn kinderen? Waarom worden conclusies bij voorkeur getrokken na het lézen van rapporten terwijl je toch echt moet kíjken om de werkelijkheid van vandaag te kunnen zien. Geloof mij gewoon als ik iets zeg of zeg het me gewoon als je me niet gelooft.

Oproep van een moeder
Ja, dat blijkt bij nader inzien mijn motief voor het schrijven van deze blog: laten we eens naar onze overeenkomsten kijken in plaats van elkaar te veroordelen op onze onderlinge verschillen.

Een moeder van twee prachtige kinderen
(naam en contactgegevens zijn bekend en de jeugdbeschermer is op de hoogte van deze blog)

Mocht u ook uw verhaal willen delen in een blog, neem dan contact op met onze cliëntambassadeur Caroline Quarles van Ufford. Kijk voor contactgegevens op de pagina: cliëntambassadeur.

Nog een blog lezen van een cliënt? Lees de blog: Handen af van onze jeugdbeschermers!