Welkom op onze
blogpagina!

Daar staan we dan, midden op straat, onze gezichten vlak bij elkaar.  Kelly* is geen klein meisje meer, ze is twaalf en vindt zichzelf zeer volwassen. Dat ben ik niet helemaal met haar eens maar ze is wel flink gegroeid. Nu heeft ze besloten dat ze niet meer in haar gezinshuis wil wonen en is weggelopen. Nou ja, weggelopen, haar gezinshuisouder en ik weten direct waar ze is.

We zoeken haar op en ik begin te praten. Ik wil graag naar haar luisteren maar haar ook zeggen dat ze gewoon in de auto moet stappen voor een gezonde maaltijd en een goed gesprek. Maar daar denkt Kelly heel anders over. Ze zet de discussie stevig in, maakt zichzelf nog een beetje groter door met de armen over elkaar en opgeheven hoofd tegenover me te gaan staan. Als blikken konden doden had iemand me even moeten komen oprapen.

Wat doe ik als ze niet meegaat?

We kennen elkaar al jaren, er is sinds onze kennismaking een hoop gebeurd en het meeste daarvan heeft haar leven er niet makkelijker op gemaakt. Ik begrijp zo goed dat ze ook eens even heel erg de baas wil zijn. Dat ze zelf wil bepalen en heel hard wil schoppen. Ik voel een brok in mijn keel opkomen en krijg slappe knieën. Ik wil haar zo graag gelukkig maken, haar helpen en doen wat goed voor haar is. Maar ja, wat goed voor haar is, daarover verschillen we van mening. Ofschoon mijn hart breekt, vind ik haar plan echt onverstandig. Ze kan de gevolgen niet overzien. Ik moet ferm zijn en op mijn strepen gaan staan: ‘Kelly, je gaat mee, en dan gaan we praten. Niet hier op straat.’ Maar ik begin me ook een beetje zorgen te maken. Wat doe ik als ze niet meegaat? Ren ik achter haar aan om haar bij kop en kont te pakken en in de auto te zetten? Dat win ik nooit. En bovendien: als ze me al een heel klein beetje vertrouwt, zou ik dan niet voor eeuwig haar vertrouwen schaden?

Ik heb haar laten gaan en een paar minuten later konden we het gesprek alsnog voeren. Hetzij sputterend, hetzij op haar eigen tijdstip en niet op het tijdstip dat ik bedacht had, is ze teruggekeerd naar het gezinshuis, gelukkig…

Hoe ziet ons handelen er uit van buitenaf?

Collega’s van mij zijn weleens achter een kind dat wegrende aangerend en hebben hem gevangen. Deze situatie zet me aan het denken. Hoe ziet ons handelen er uit van buitenaf? Er gaan genoeg verhalen rond over jeugdbeschermers die kinderen van straat plukken.

Goed handelen of niet? Er is nu eenmaal geen protocol voor dit soort intense situaties. Je bent een mens die handelt naar eer en geweten. De ene collega zou Kelly misschien wel beetpakken en in de auto zetten en de ander laat haar lopen. Wij weten dat we in een spanningsveld werken. Als je het belang van het kind maar altijd laat prevaleren en kunt uitleggen waarom je doet wat je doet of laat wat je laat. Dan is het toch goed?

Meer bewustzijn hoe ons handelen overkomt

We komen doorlopend in situaties zoals die in het voorbeeld van Kelly. Op dat moment doe je wat je denkt dat je moet doen of waarvan je hoopt dat het goed is wat je doet. Maar je kunt je best voorstellen dat de buitenwereld dat heel anders ziet. Hoe nemen we de buitenwereld meer mee in onze gedachtengang? Of blijven we een slechte naam houden?

Annette, Jeugdbeschermer Jeugdbescherming west

*Kelly heeft natuurlijk in het echt een andere naam

Foto: Shutterstock