Welkom op onze
blogpagina!

Vorig jaar schreef ik in een blog over Jaylinn. Een elfjarig meisje met een autisme spectrumstoornis (type MCDD) waarvoor we geen passende vervolgplek konden vinden. Uiteindelijk hebben we voor haar een traject voor thuisplaatsing opgezet. We wisten dat dit een traject zou zijn met een kans van slagen, maar wat ook veel druk en hoge verwachtingen met zich mee zou brengen voor de ouders, Jaylinn zelf en het netwerk. Ze hebben met elkaar heel hard gewerkt om het te laten slagen, maar nadat Jaylinn acht maanden thuis gewoond heeft, trekken de ouders aan de bel. Ze geven aan dat het niet langer meer gaat.

Crisis op crisis

Die bel was helaas geen gewone bel, maar een alarmbel waar de ouders aan trokken. Het gedrag van Jaylinn was thuis echt niet houdbaar meer. Jaylinn is in een crisisopvang geplaatst op een groep waar kinderen met een licht verstandelijke beperking verbleven. Hoewel de hulpverleners op de crisisplek goed op de hoogte waren van wat Jaylinn nodig had, lukte het niet haar goed mee te laten draaien op de groep. Dat zorgde vervolgens voor gevaarlijke situaties voor leeftijdgenoten en hulpverleners. Jaylinn moest weg bij de crisisopvang en is helaas op een volgende crisisopvang terecht gekomen. Juist dit soort situaties willen we niet hebben: van de ene naar de andere plek. Maar als er geen plekken zijn en het gedrag zo ingewikkeld is, gebeurt het soms toch. Op de andere plek werd binnen een week al aangegeven dat het ook daar niet langer meer ging.

Van thuis naar gesloten? Of toch niet…

De hulpverleners zaten met de handen in het haar. En bij gebrek aan oplossingen en het moeilijk te hanteren gedrag van Jaylinn, die inmiddels dertien jaar is, werd gesloten jeugdzorg genoemd. Gesloten jeugdzorg voor een meisje van haar leeftijd, omdat de hulpverlening niet goed weet te bieden wat zij nodig heeft? We hadden vier dagen de tijd om een alternatief te zoeken, want dan was de overbrugging bij de crisisopvang en het netwerk voorbij. Met man en macht hebben we alle opties afgewogen en onderzocht wat het beste voor Jaylinn zou zijn. Wie durfde deze uitdaging aan te gaan om Jaylinn een stabiele woonplek te bieden die ze zo nodig heeft nu haar gedrag, mede door de omstandigheden, zo ingewikkeld is?

Het Wilmahuis durft het aan

Hoewel Jaylinn voor onveilige situaties had gezorgd, was haar gedrag vooral te zien als een roep om structuur en duidelijkheid. Dus dachten we aan een gezinshuis. We hebben overlegd en gewikt en gewogen of een meisje met dit heftige gedrag wel in een gezin met andere kinderen kan verblijven, maar we hebben het ook een kans een gegeven. Het Wilmahuis wilde Jaylinn wel tijdelijk opvangen en daar is veel duidelijkheid en structuur.

De start van de plaatsing was lastig en ook nu nog gaat er veel energie in Jaylinn en haar gedrag zitten. Haar ouders en grootouders zijn actief betrokken en er wordt continue gekeken welke stappen Jaylinn kan maken. Het gaat met ups-en-downs. Met de inzet van de betrokken hulpverleners is er nu even rust, maar ondertussen wordt er nog steeds gezocht naar een plek waar Jaylinn langdurig kan gaan verblijven en haar identiteit en autonomie kan gaan ontwikkelen, net als elke andere puber.

Gewogen risico’s, maar nog geen passende oplossing

Voor Jaylinn hebben we samen met de ouders, het jeugdteam en de hulpverleners het risico kunnen nemen om de open plek nog een kans te geven en dat lukt! Het is mooi om te zien dat hierdoor Jaylinn niet naar de gesloten jeugdzorg hoeft, maar een duidelijk perspectief is er nog niet.

Tanja Mook, gedragswetenschapper Expertiseteam Complexe Zorg
Jeugdbescherming west

* Lees in deel 1 wat aan deze blog vooraf ging: Wat als zorg op maat niet beschikbaar is? | deel 1 *

* Lees in deel 3 hoe het verder gaat met Jaylinn: Hoe is het eigenlijk met Jaylinn? *

Natuurlijk heeft Jaylinn in het echt een andere naam | Foto: Pixabay
________________________________________
Lees ook onze andere verhalen op onze website