Welkom op onze
blogpagina!

Rotterdam centrum, zondagochtend, op weg naar een afspraak met een vriendin.  Ik ben een beetje vroeg dus slenter langs de winkelruiten.  Alweer sale? Een blonde jongeman loopt me tegemoet. Ik kijk weer naar de winkels maar in mijn achterhoofd prikkelt iets. Die ken ik toch? Ik kijk weer en denk ” Collin?” Collin, die kleine blonde spring-in-het-veld uit Den Haag. Een enthousiast druk mannetje dat honderduit vertelde over zijn sport, grapjes maakte over mijn kleine autootje en die elke dag gitaar speelde met zijn vriendje Mart. “Daan, wij worden echt veeeeeel beroemder dan One Direction, dat zijn watjes”. Twee jaar geleden heb ik Collin voor het laatst gezien toen ik zijn ‘zaak’ overdroeg aan een collega omdat ik van baan veranderde.

Hij ziet mij ook en staat stil. Een blonde puber van een jaar of 16 met een vlassig sikje op zijn kin. “Ha Collin, hoe gaat het met jou?” Hij lijkt in niets meer op het enthousiaste mannetje en kijkt verlegen naar me. “Ehhh, goed ehhhh” “Daan,” vul ik aan. ” Je weet wel, van haar kleine autootje. ” Hij glimlacht: ” O ja!”. “Hoe gaat het met je Collin?”. “Goed hoor, ik zit in 4 VWO en woon bij mijn vader.”

“En met gitaarspelen? Zit je al in een bandje samen met Mart? “

“Nou eh, ik speel nog wel gitaar maar zie Mart nooit meer. Ik kom eigenlijk niet meer in Den Haag”.

Klaar met alle rechtszittingen

Mijn gedachten gaan 6 jaar terug. Toen ging zijn broer Kevin ook bij zijn vader wonen. Moe van de strijd tussen zijn ouders, klaar met alle rechtszittingen waarin vader verklaarde dat moeder een slechte moeder was en waarin moeder huilend verklaarde dat zij het zo moeilijk had met de hele situatie. Kevin begon zijn moeder als zwak te zien en liet dagelijks zijn minachting blijken. Uiteindelijk heeft hij het contact met zijn moeder helemaal verbroken. Niet dat het zo’n slechte moeder was, maar hij gaf aan gewoon niet meer tussen zijn ouders in te willen zitten en koos dus voor degene waar hij op dat moment woonde. Collin snapte hier niets van. Hij voelde zich in de steek gelaten door zijn broer en als zijn ouders een heftige ruzie hadden zag hij zijn broer ook nog eens maanden niet.

Collin moet kiezen: Vader of moeder.

Ik vermoed dat het bij Collin hetzelfde is gegaan als met Kevin. Heel vaak heeft hij bij mij aangegeven dat hij wilde dat zijn ouders normaal zouden doen, net zoals de ouders van zijn vriendje Mart. Een zin die ik meerdere malen heb herhaald tijdens rechtszittingen. Zij ouders leken dit niet te horen of in ieder geval niet te kunnen begrijpen. Zowel binnen als buiten de rechtbank ging hun strijd onverminderd door met Collin als inzet. Dan weer was er ruzie om het gezag, dan weer om de plek waar Collin moest wonen. Dit werd nog heviger toen Collin bijna twaalf was en hij zich zou mogen uitspreken in de rechtbank. Beide ouders wilden dat hij voor hen zou kiezen en spraken hier veelvuldig met hem over. Probeerden hem te overtuigen waarom zij een betere ouder waren dan de ander. Het gevolg was dat Collin veranderde van een vrolijk ventje in een teruggetrokken jongetje dat niet meer wilde praten en er moe en bleek uit zag.  En nu staat hij hier voor me, een beetje verlegen en dralend.

Nu, Collin nog steeds klem tussen zijn ouders.    

Achter hem zie ik vaag nog iemand naderen. ” Ach, mevrouwtje de jeugdbeschermer” . De vader van Collin. De man die altijd denigrerend deed over alle vrouwen maar over zijn ex en vrouwelijke hulpverleners  in het bijzonder.  De man die uit rechtszittingen wegliep als de rechter iets zei dat hem niet beviel en de man ook die me in de hal van de rechtbank toesiste dat ik dood moest vallen. “Doorlopen Collin! Niet met die wanna-be hulpverlener praten want voor je het weet plaatst ze je uit huis” zegt vader zo hard dat andere mensen wel om moeten kijken. Verlegen draait Collin zich om en begint te lopen met de hand van zijn vader op zijn schouder.  “Dag Collin,’ zeg ik nog. Hij mompelt wat.  Ik blijf even staan om hem na te kijken. Arme Collin, inzet van de scheiding tussen zijn ouders. Zijn ouders die door hun eigen strijd totaal het belang en het geluk van Collin en zijn broer uit het oog zijn verloren.  Collin, in niets meer de vrolijke spring in het veld……

Daan, jeugdbeschermer, gedetacheerd in het Centrum voor Jeugd en Gezin.

Natuurlijk hebben Collin en Kevin in het echt een andere naam.