Welkom op onze
blogpagina!

Je komt ze als hulpverlener allemaal wel een keer tegen in je carrière: die cliënten die je in je hart kunnen raken, maar helaas niet altijd op de juiste manier. Hans was ook zo’n cliënt. Hans had vanuit huis geleerd om te schreeuwen en te intimideren als hij iets voor elkaar wilde krijgen. Deze vader had een eigen contactpersoon bij ons op kantoor, omdat hij nogal dreigend was.

Deze contactpersoon kreeg echter een nieuwe baan, verliet daarmee de jeugdbescherming en zo werd ik de contactpersoon voor Hans. Ik was nu aan de beurt om bedreigd, uitgescholden en geïntimideerd te worden. En daar had ik eigenlijk weinig zin in.

‘Zo, ben jij alleen gekomen?’

Na een week ga ik op huisbezoek. De deur zwaait open en iemand brult in mijn richting: ’Zo dan, ben jij alleen gekomen?’ Ik haal diep adem en recht mijn rug. ‘Ja’, zeg ik, ‘bodyguards hebben we niet hoor bij de jeugdbescherming’. Het blijft even stil, maar dan begint hij bulderend te lachen. ‘Kom maar binnen wijffie, dan ga ik jou eens alles goed vertellen.’ En zo zit ik vaker bij Hans thuis. Wat ik daar doe? Voornamelijk luisteren. Heel veel luisteren. Ik probeer Hans af en toe bij te brengen dat als hij mensen met de dood bedreigt dat hij niet zoveel voor elkaar gaat krijgen. Maar Hans hoort dat niet. Het zijn diepgewortelde patronen en ik heb niet de illusie dat ik dat eruit ga krijgen. Wel gaat Hans trouw naar zijn psycholoog en komt ook al zijn afspraken met mij na. Hij laat mij zijn familie zien en ook zijn oudere kinderen die geen maatregel meer hebben.

Hans kan zijn geluk niet op

Er komt een machtiging uithuisplaatsing bij vader. Dit betekent dat de kinderen die onder toezicht staan bij hem worden geplaatst. Hans kan zijn geluk niet op en gaat vrijwel direct akkoord met twaalf uur hulpverlening per week, want de situatie blijft kwetsbaar. Elke week ga ik langs om met mijn eigen ogen te kunnen zien dat Hans goed voor zijn kinderen zorgt.

Maar aan het woordje ‘goed’ geven we beiden een andere vertaling. Hans heeft getraumatiseerde kinderen die een sensitieve benadering nodig hebben. Géén onverwachte situaties, géén wisselende stemmingen en een ouder die emotioneel meer dan beschikbaar is. Hans vindt dat als zijn kinderen mooie merkkleding hebben en hij af en toe eens lekker tegen ze tekeergaat dat ze dan zullen opgroeien tot evenwichtige volwassenen. Ook is hij van mening dat als hij geld wil van de gemeente hij met de kinderen samen richting het gemeentehuis rijdt en daar de eerste de beste persoon vertelt dat hij niet lang meer te leven heeft als hij niet gauw bijzondere bijstand krijgt. Om zijn kinderen te helpen, dat dan weer wel.

De taak van de jeugdbeschermer

Als jeugdbeschermer is het mijn taak om Hans hierop aan te spreken. Ik vertel hem dat ik dit gedrag niet kan goedkeuren en dat dit ook niet voldoet aan de voorwaarden die zijn gesteld zodat de kinderen bij hem kunnen wonen. Hans belooft beterschap en zo kabbelen we weer een tijdje voort. Toch raakt Hans steeds meer overbelast. De zorg voor zijn kinderen maakt hem als alleenstaande vader moe en futloos. Hans gaat steeds meer schreeuwen en steeds meer mensen bedreigen. Op een dag bedreigt hij ook mij. ‘Jullie maken mij allemaal helemaal gek met je gezeik over opvoeden. Pak ze maar van me af, dan schiet ik je dood.’

‘Koningin van de jeugdzorg’

Ik vind dat dit erbij hoort als jeugdbeschermer en laat dit twee, drie, vier keer gebeuren. Maar dan bedenk ik me dat ik dit niet kan accepteren. Ik kan niet iemand zijn schietschijf zijn en dat aan mezelf verantwoorden onder het mom van ‘als hij tegen mij schreeuwt, schreeuwt hij niet tegen de kinderen’. Ik neem een moeilijke beslissing en ondanks mijn goede relatie met Hans – want op goede dagen noemde hij mij de koningin van de jeugdzorg – besluit ik mijn grenzen aan te geven. Zowel in het contact met mij als in relatie tot de opvoeding van zijn kinderen.

Hans is daar niet blij mee. Hij geeft aan dat hij weet wat hem te doen staat. Omdat de veiligheid niet kan worden ingeschat, wordt Hans overgedragen aan een landelijk team voor ouders waarbij de veiligheid van de jeugdbeschermer niet kan worden ingeschat of in het geding is. Ik krijg een politiemelding op mijn huisadres en het kenteken van mijn auto wordt bij de RDW op geheim gezet.

Agressie en intimidatie

Bovenstaand verhaal staat niet op zichzelf. Iedere dag worden jeugdbeschermers geconfronteerd met agressie en intimidatie. Ergens gaandeweg hebben we onszelf wijs gemaakt dat het erbij hoort, maar natuurlijk is dat niet zo! Al moet ik dat mezelf ook nog wekelijks vertellen. Waar we het vaak hebben over overlevingsstrategieën van ouders en hun kinderen, kloppen die van de meesten van ons ook niet helemaal. Het zijn de situaties die je niet kunt uitleggen aan je geliefden thuis en waar je liever over zwijgt. Maar wáárom zwijgen we over deze dingen? Omdat je diep van binnen weet dat het niet juist is…

Christel, jeugdbeschermer

Natuurlijk zijn er in verband met de privacy andere namen gebruikt in dit praktijkverhaal – Foto:Unsplashed

Lees ook onze andere praktijkverhalen op onze website