Welkom op onze
blogpagina!

Bij complexe scheidingen kiezen we er soms voor dat één jeugdbeschermer de gesprekken met ouders doet en een andere jeugdbeschermer het contact met het kind heeft. Een kindvoogd praat met het kind, speelt informatie van het kind door aan de jeugdbeschermer, die dat met ouders bespreekt. Als kindvoogd ontmoette ik een klein verlegen meisje van 11 jaar. Die eerste ontmoeting, en alle ontmoetingen daarna waren op school. Niet thuis bij één van haar ouders, want dat zou volgens ouders niet een juiste plek zijn om te praten. De school was meer geschikt. Het meisje leek zich echter te generen als ze door mij uit de klas werd gehaald en al haar vriendinnen opkeken.

Papa en mama hebben ruzie

Het meisje vertelde over haar ouders, zij hadden veel ruzie met elkaar. Ze vertelde ook over de nieuwe partners. De nieuwe vriendin van vader was erg lief, maar de nieuwe vriend van haar moeder vond ze iets minder aardig, maar best oké. Degene waar ze het best mee kon praten was juf Maaike, haar juf van vorig schooljaar waar ze nog vaak gesprekjes mee had. Ze zette deze juf in de tekening die we van haar netwerk (sociogram) maakten heel dichtbij zichzelf, net zo dichtbij als papa en mama. Ze hoopte dat ik ervoor kon zorgen dat haar vader en moeder weer normaal konden gaan doen tegen elkaar. Dat papa niet boos werd dat ze op ‘zijn dagen’ wel eens bij mama door de straat fietste en even stopte om een knuffel te geven. Of dat mama gewoon op het schoolplein kon staan als de vriendin van vader daar ook was. Ze was verdrietig.

Mama doet soms stom

Om de paar weken ging ik bij haar langs. Ik merkte dat ze steeds minder wilde praten. En dat ze een beetje boos op mij werd omdat wij het niet regelden dat haar ouders normaal tegen elkaar gingen doen. En heel langzaam veranderde de toon van het gesprek. Wij moesten vooral gaan zorgen dat mama niet meer zo stom deed. Als ik dan om voorbeelden vroeg had ze geen duidelijk antwoord. De keer hierna had ze erover nagedacht. Toen ik haar ophaalde uit de klas had ze een briefje bij zich. Het was een lijstje van de dingen die mama, in die weken sinds ons vorige gesprek, fout had gedaan: mama was boos geworden toen ze een keer te hard met de deur sloeg. Mama had gezegd dat ze niet zo moest treuzelen bij het eten en klonk toen ook boos. Mama had niet gezien dat ze een lekke band had en daardoor moest ze lopend naar school, dus was ze 10 i.p.v. 5 minuten onderweg. Mama was boos toen bleek dat ze haar gymspullen bij papa had laten liggen. Toen ik het lijstje had gelezen vroeg ik haar wat ze me hiermee wilde vertellen. Ze vertelde dat ze had bedacht dat ze maar beter niet meer bij mama kon wonen. Ze ging nu bijna naar de middelbare school en dan zou ze zich bij mama onvoldoende op haar huiswerk kunnen concentreren, als mama telkens boos op haar was. En ze wilde dat al haar spullen op 1 plek zouden liggen zodat ze altijd haar huiswerk zou kunnen maken.

Ze wil naar papa

Ik zeg dat ik begreep dat ze over heel ingewikkelde dingen had nagedacht en vroeg met wie ze had gepraat om tot zo’n moeilijk besluit te komen. Juf Maaike toevallig? Nee, alleen met papa zei ze, maar ze wist zeker dat dit het beste zou zijn. Ze hoefde er ook verder met niemand over te praten. Toen ik me hardop afvroeg of het misschien ook een beetje een idee van papa was, was ze verontwaardigd. Luisterde ik soms niet naar haar? Ze wilde dit! Punt uit! Ze vroeg me of ik het lijstje mee wilde nemen en of ik dan kon regelen dat ze voortaan bij papa zou gaan wonen. Ik vroeg haar wie dit dan met mama zou gaan bespreken. Want die moest toch weten waarom ze niet meer bij mama zou willen wonen? Zouden we dit samen gaan doen? Nee, absoluut ging ze dit niet met mama bespreken. Nooit! Ik moest het maar gaan regelen.

Ze wordt bozer

Er gingen weken overheen. De strijd tussen ouders laaide op. Maar er kwam geen besluit over waar het meisje mocht wonen. Procedures op rechtbank werden gestart. Mijn collega die de ouders begeleidde had het er erg druk mee. De volgende keer dat ik bij het meisje kwam was ze echt boos. Als ik het nu niet snel regelde, dan zou ze weglopen. Ze wilde echt niet langer bij haar moeder (ze noemde haar niet meer mama) zijn. Deze was nu zelfs al boos als ze per ongeluk gaten in haar schoenen had doordat ze altijd met haar voeten remde bij het fietsen. Papa vond het ook onzin dat ze niet gewoon meteen nieuwe schoenen kreeg. Ze had al besloten om haar moeder volledig te negeren. En ze wilde verder niet ook meer met mij praten. Het was niet meer nodig. Ik gaf aan toch af en toe even langs te komen om te horen of ze toch iets te bespreken had. Ze vond het prima, maar zinloos.

Ze loopt weg naar papa

Ze liep een dag later weg. Ze kwam aan bij vader en weigerde terug naar moeder te gaan. Vader weigerde haar ertoe te dwingen. En ze wilde voorlopig ook op geen enkele wijze contact met haar moeder. Ze dacht dat dat in ieder geval voor de duur van de middelbare school zou zijn. Daarna zou ze wel weer zien. En iedere keer als ik daarna aan haar vroeg of ze mama weer zou willen zien zei ze NEE.

Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik luister, maar kan niets doen. Ik zie haar min of meer afscheid van haar moeder nemen. Ik gun dit meisje haar beide ouders. Maar het lukt haar niet. Ze moet uit de strijd en kiest. Wat een verlies voor alle partijen!

Anna, jeugdbeschermer

Deze blog verscheen eerder op Anna haar eigen site https://gezinsvoogd.wordpress.com/2017/05/31/mijn-ervaring-als-kindvoogd-bij-een-complexe-scheiding/