Welkom op onze
blogpagina!

De lange werkdag is voorbij. Je pijnigt je brein om zeker te weten dat je niets vergeten bent in je overdracht naar je collega’s. Je gaat morgen op vakantie; je koffer staat al bijna klaar. Je hebt er heel veel zin in en behoefte aan, maar toch voel je je schuldig. Schuldig omdat je dat laatste kleine taakje niet kon doen. Omdat je weet dat die ene zaak misschien op klappen staat en de druk die jouw vertrek legt op je collega’s. Of dat gezin, met wie je het afgelopen half jaar iets hebt opgebouwd, maar waar je nu niet bij de ontknoping kunt zijn. Die moeder, die je nu niet kunt ondersteunen in de laatste stap van haar traject van de thuisplaatsing van haar kind. Misschien heb je wel zorgen over die jongen van zestien waar je nieuws over hebt gekregen wat je niet helemaal vertrouwt. Het voelt, alsof je eigenlijk niet weg kunt gaan…

Leg het maar eens uit

Dat is niet uit te leggen aan mensen die niet hetzelfde werk doen. Je praat er liever niet over op verjaardagen, want je weet hoe de reacties zijn: ‘Neem je dat niet allemaal mee naar huis?’ Of nog erger, eerst de afkeuring en vervolgens -als er een paar drankjes inzitten bij de verjaardagbezoekers- de onschuldige vragen over de opvoeding van hun kinderen, of die van een neef van de oppas. Daarom hou je soms je mond om discussies te voorkomen en even ongecompliceerd lol te hebben.

Moeilijk voor te stellen

Niemand weet hoe het voelt om dat baby’tje in een vreemde Maxi-Cosi te brengen naar een pleeggezin, omdat de ouders om wat voor reden dan ook niet in staat zijn om voor hem te zorgen.   Niemand weet hoe het voelt om van sommige gezinnen week in week uit bedreigingen naar je hoofd geslingerd te krijgen. Of hoe het is om neutraal proberen te blijven in een vechtscheiding, of als je iets vergeten bent omdat je hoofd al overloopt van alle dingen die je al moet onthouden en dit consequenties heeft. Of om op een zitting door een rechter verantwoordelijk gehouden te worden voor dingen waar je niets aan kon doen, zoals bijvoorbeeld wachtlijsten. Soms zet je met een kloppend hart je telefoon weer aan op maandagochtend, of bel je juist een pupil in het weekend omdat je benieuwd bent naar iets wat zou gebeuren.

Gelukkig er is ook blijdschap

Naast al die treurnis weet niemand hoe het voelt als ouders een enorme mijlpaal hebben bereikt die klein lijkt, maar voor hen een enorme stap is. Of de blik in de ogen van een puber als zij ontdekken dat zij niet machteloos staan tegenover het verloop van hun eigen leven. De jongvolwassenen met wie je na jaren nog steeds contact hebt nadat zij achttien zijn geworden en van wie je nog steeds berichtjes krijgt dat het goed gaat. En soms is er dat kindje, dat in de steek is gelaten door haar moeder in het ziekenhuis, vlak na de bevalling en je gelukkig op mag zien groeien in dat pleeggezin, die zelfs een pony voor haar hebben.

Respect voor alle offers

Als zorgbemiddelaar kom ik enorm betrokken jeugdbeschermers tegen die dingen doen ‘omdat het hun werk is’, maar die ik echt heel mooi en bijzonder vind. Dus jeugdbeschermers: ik heb heel veel respect voor alle offers die jullie brengen, zowel in jullie werk als soms ook privé.

Xaverie Coppens, zorgbemiddelaar