Welkom op onze
blogpagina!

Alex is 17 jaar. Ik begeleid hem al een tijdje vanuit de jeugdreclassering. De gesprekken met hem verlopen moeizaam want hij vindt dat alles goed gaat en voor de dingen die niet gaan heeft hij niemand nodig, die lost hij zelf wel op. Omdat hij geen jongen is voor de schoolbanken, werkt hij met toestemming van de leerplichtambtenaar in het bedrijf van zijn vader. Het gaat best goed. Dat dacht ik tenminste…

Dan hoor ik dat hij is opgepakt voor openlijk geweldpleging samen met vijf anderen, waaronder zijn vriendin Mandy van 17. Alle jongeren mogen van de rechtercommissaris met strenge (bijzondere) voorwaarden naar huis. Een van de voorwaarden is dat ze begeleiding krijgen van de jeugdreclassering.

We moeten echt aan de slag
Samen met een collega begeleid ik het liefdeskoppel. We hebben gesprekken met z’n vieren en apart. We moeten echt aan de slag en dat weet Alex ook. Daardoor lopen de gesprekken met hem beter. Mandy heeft geen dagbesteding, is gestopt met school, er is sprake van een gedragsstoornis en een laag zelfbeeld. Haar ouders zijn gescheiden en zij heeft geen goed contact met hen.

Een geluk bij een ongeluk
Na een scooterongeluk raakt ze haar bijbaantje kwijt. Een geluk bij een ongeluk. In de tijd dat ze moet herstellen van de operatie heeft ze alle tijd om na te denken. Ze wil eigenlijk het liefst gewoon weer naar school. Wij gaan haar hierbij helpen. We maken met haar een plan en kijken wat er voor nodig is om dat te doen.
Ze heeft veel gemist op school dus start een niveau lager. Ze wil graag het roer om en daarvoor zal ze ook aan haar andere problemen moet werken. We hebben veel gesprekken n uiteindelijk is ze er klaar voor om in behandeling te gaan voor haar gedrag en gemoedstoestand.

Sharon Stone
Mandy is een leuke meid, onbevangen en met haar hart op haar tong. Op een keer vergeet ze onze afspraak. Wanneer ik haar bel om te vragen waar ze blijft is ze heel eerlijk: ‘Oh joh, ik lig nog in bed, ik kleed me snel aan en kom. ’ Een kwartiertje later staat ze inderdaad voor mijn neus. Ze zit het hele gesprek ongemakkelijk op haar stoel te wiebelen met haar zomerjurkje aan. Ik vraag wat er is: ‘Met een soort paniek in haar ogen. Zegt ze: ‘Oh, ben vergeten ondergoed aan te doen.’
Ik moet lachen maar dit is iets teveel informatie: ik zeg ‘Leuk Mandy, je hoeft niet alles te benoemen. Hou je benen nu maar bij elkaar en zit stil, we zijn bijna klaar.’ Ik moet denken aan Sharon Stone in Basic Instinct… maar dan toch echt even wat anders…

Het gaat erg goed
Het gaat erg goed met Mandy. Op school haalt ze goede cijfers en mag ze een verkort traject in om daarna zelf een niveau over te slaan. Haar zelfvertrouwen krijgt een enorme boost. Haar behandeling loopt goed en is bijna afgerond. Ze is niet meer in de situatie gekomen waarin ze haar zelfbeheersing verloren heeft. Het contact met Alex is beter en ook met haar ouders gaat het de goede kant op.

Ze komen er wel
Mandy heeft een duidelijk doel voor ogen. Ze is vastbesloten het HBO te gaan doen. Ze heeft haar leven goed op orde gekregen. Anderhalf jaar na ons eerste contact is de rechtszitting. Mandy en Alex komen er samen naar toe. Ik ben trots op hen. Ze hebben keihard gewerkt en een positieve ontwikkeling doorgemaakt. Ik kan de rechter adviseren om geen verdere begeleiding vanuit de jeugdreclassering op te laten . Het was een heftige aanleiding maar blijkbaar was het nodig. Voor allebei bleek het een keerpunt. Ze komen er wel, daar heb ik alle vertrouwen in!

Caroline Quarles van Ufford, jeugdbeschermer

Natuurlijk hebben Mandy en Alex in het echt een andere naam.

Foto: Pixabay