Welkom op onze
blogpagina!

Het was een oneerlijke strijd. Als jonge alleenstaande vader van de dertienjarige Daniëlle lukt het hem uiteindelijk niet meer. Na het gevecht aan te zijn gegaan met de dingen die in het verleden zijn gebeurd, zakt hij steeds meer weg in zijn depressieve gedachten. En natuurlijk heeft dit ook invloed op zijn welbevinden. Ondanks de goede professionele hulp die hij had gezocht, komt toch het moment dat het niet meer gaat. De verzorging van Daniëlle komt in het geding.

Er werd niet meer gekookt, de was werd niet meer gedaan en met de dag ontbrak het hem aan steeds meer energie om überhaupt nog maar iets te doen. Uiteindelijk kwam het zover dat het niet meer goed genoeg was voor Daniëlle en kwam zij stukje bij beetje in een rol dat zij voor haar vader ging zorgen in plaats van andersom. Dat wilde deze vader echter beslist niet en vanuit de ggz worden het netwerk en het crisis interventie team (CIT) ingeschakeld om hierin te ondersteunen.

Zo makkelijk is dat niet

Daniëlle kon gelukkig opgevangen worden in het gezin van haar beste vriendin waar zij al jaren over de vloer kwam en dus vertrouwd was. En natuurlijk heeft dat veel voeten in aarde. Eén puber in huis kan al het nodige tumult geven. Want de gebruiksaanwijzing hoe om te gaan met pubers wordt immers ‘gaande de weg’ geschreven. En dan als gezin ineens twee pubers in huis te hebben. Ga er maar aanstaan! Zeker omdat Daniëlle niet zomaar binnenkwam. Er was geen voorbereiding geweest, geen afstemming vooraf.

Van de ene dag op de andere was Daniëlle, nog vol van al haar zorgen en vragen, onderdeel van het gezin geworden. Hoe doe je dit? Wat zeg je wel en wat zeg je niet? Geef je die extra knuffel nu wel of juist niet omdat dat misschien raar voelt? Hoe communiceer je met haar vader en zijn netwerk? Wat doe je om Daniëlle te helpen om contact houden met haar vader zonder dat zij zich nog meer zorgen over hem maakt? Wie onderhoudt contact met school? Hoe doe je… ?

Tegelijkertijd leven dezelfde vragen ook bij Daniëlle. Ineens ben je een onderdeel van een ander gezin, maar ook weer niet helemaal. Je voelt je toch te gast, ook al ken je deze mensen nog zo goed. Het is toch anders. De zorgen om je vader blijven en doordat je meer op afstand bent gekomen, vergroten die juist. Je kunt er nu alleen niets meer aan doen en hebt geen controle meer. Enne, je denkt vaak: wanneer zie ik papa weer en wanneer kan ik weer terug naar huis?

Als team samenwerken

Het was hartverwarmend om te zien hoe iedereen als een team ging functioneren om het goede voor Daniëlle en haar vader te zoeken:

• De vader kreeg de rust om intensiever de behandeling aan te gaan en aan herstel te gaan werken. Tegelijkertijd deed hij zijn best om Daniëlle en het opvanggezin de ruimte te geven aan elkaar te wennen. Ondanks de energie die het hem kostte, bleef hij via de WhatsApp contact houden met Daniëlle en afstemming zoeken over wat hij wel en niet zou zeggen om de zorgen van Daniëlle om hem niet verder te vergroten.
• Een goede vriend van de vader stapte in om alles wat er rondom vader en Daniëlle gebeurde te coördineren. Om contact te houden met alle partijen en de praktische hand en spandiensten op orde te krijgen.
• Het opvanggezin maakte dat de dingen voor Daniëlle weer voorspelbaar werden en dat zij uit de ‘zorg-rol’ kon komen. Gewoon weer puber te zijn en nog even niet een verantwoordelijke volwassene.

Als CIT mochten we met al deze mensen een beetje meelopen en adviseren wat te doen en hoe de dingen aan te vliegen. Na een paar weken was de situatie gelukkig een stuk rustiger geworden, maar bleek dat het herstel van de vader helaas wat langer zou gaan duren dan hij en iedereen zou willen.

Met elkaar in overleg

Vanuit het CIT hebben we een groot overleg georganiseerd met de vader, de behandelaren en het netwerk. Samen hebben we afgesproken wie wat ging doen nu het toch langer ging duren. We stelden vragen zoals: hoe blijft Daniëlle contact houden met haar vader zonder dat het te belastend is voor één van beiden? Hoe zorgen we dat het opvanggezin het volhoudt en zij ook een plek hebben waar zij in de toekomst ook heen kunnen met hun vragen? Hoe houden we goed zicht op de voortgang van de behandeling van vader zodat de opvang van Daniëlle zo kort als mogelijk duurt? Wie gaat het netwerk ondersteunen om de goede keuzes vol te houden?

En – het meest belangrijk – hoe kunnen we Daniëlle ondersteunen en helpen zodat zij inderdaad niet noodgedwongen te vroeg volwassen wordt? Dat zij niet te snel de rol van verzorger ingaat zonder dat er ruimte is geweest om tegendraads puber te zijn geweest en zij op haar eigen tempo volwassenheid heeft kunnen bereiken.

Alle vertrouwen in Daniëlle

Natuurlijk, wat je meemaakt, maakt wie je bent en geeft een bepaalde kleur aan je leven. Ik heb er alle vertrouwen in dat als alle volwassenen rondom Daniëlle blijven staan en blijven samenwerken dat dát een hele mooie kleur zal worden.

Dirk Blijleven,
maatschappelijk werker Crisis Interventie Team
Jeugdbescherming west

*** Alle betrokkenen hebben aan Dirk toestemming gegeven om hun verhaal te publiceren in deze blog. In verband met de privacy hebben we voor de naam Daniëlle gekozen. Dat is dus niet de echte naam. ***

Wilt u meer weten over ons Crisis Interventie Team, kijk dan op: CIT.

Foto: Jeugdbescherming west