Welkom op onze
blogpagina!

Een voicemailbericht op maandag van de groepsleiding dat het de 2 laatste weken wel goed is gegaan met een jongere die ik begeleid. Vandaag ging het ietsje minder.

Ik was erg tevreden, aangezien hij nogal een turbulent verblijf kent daar…

Onaangenaam verrast was ik met het telefoontje wat ik de volgende dag kreeg van zijn behandelaar…deze jongen werd er per direct uit gezet. Hij zou zich onttrekken aan de behandeling, hij was namelijk twee dagen medicatie vergeten toen hij ging logeren bij zijn oom in het hoge noorden. Zijn behandelaar heeft tevergeefs geprobeerd uit te leggen aan de groepsleiding dat hij juist goed meewerkt aan het intensieve behandeltraject van meerdere keren per week en dat zijn medicatie pas net een paar weken opgestart is. Helaas, hij moest vertrekken en kreeg een locatieverbod mee.

En nu… ?

Deze jongen is 18 jaar en was vanwege zijn problematiek al moeilijk te plaatsen voor zijn 18e. Eén nachtje dan bij zijn moeder, wat eigenlijk al geen goed idee is, maar een andere optie is er gewoon nog niet. Helaas… blijkt gaat het inderdaad snel mis. Onze crisisdienst wordt ingeschakeld door moeder om hem te komen halen.

Het daklozenloket, poging 1.

Vergezeld met 2 begeleiders gaat hij naar het daklozenloket. Hier wordt hij binnen 2 minuten weggestuurd door een beveiliger, vanwege een capuchon in z’n nek en ’n weerwoord.

Het is donderdag eind van de middag. Ik ben volop in overleg met z’n behandelaars, want wat is wijsheid in deze? Het lange Pinksterweekend op een plek verblijven zonder dat hij contact heeft met iemand van ons, en waar niemand hem (en dus ook z’n gebruiksaanwijzing niet) kent? Nee! Een overbrugging tot na het weekend bij zijn oom in het noorden lijkt de beste optie. Volgende week kijken we verder.

Het daklozenloket, poging 2.

Mijn collega en ik halen we hem woensdagochtend op om naar het daklozenloket te gaan. ‘Nee jongen, echt niet later want we moeten er vroeg zijn, al was het niet echt vroeg meer… ‘ Nummertje trekken, aantikken waar we voor komen: opvang. Bonnetje R14, op dat moment was R7 aan de beurt… Oei… dat gaat echt wel even duren, want we zijn echt niet de enige.

Na dik een uur riep een beveiliger dat vanwege stankoverlast de mensen met een R bonnetje moesten vertrekken naar een andere ruimte. Het voelde gek, maar we gingen als makke lammetjes. Komen we in een grote hal waar de chaos ons omarmde, heel veel mensen en beveiligers, geen idee hoe het nu dan verder moest. De jongen trok het met de seconde slechter, werd zenuwachtig en onrustig. Na een half uur waren we eindelijk aan de beurt. Excuses voor de chaos meneer, het is druk en er was stankoverlast. Oh, u komt voor een zorgpas. Graag dit formulier invullen. Er liggen nog wel 6 aanvragen voor een zorgpas, daarna bent u aan de beurt. Voor de duidelijkheid, een gesprek van een aanvraag zorgpas duurt ongeveer 20 minuten…reken maar uit.. Dus…Na dik anderhalf uur zijn we onverrichte zaken weer vertrokken want nog een paar uur wachten ging deze jongen niet volhouden. Onderweg naar de auto telefonisch een afspraak gemaakt voor een aanvraag van een zorgpas, wat niet eerder kon dan over een week. Op naar daklozenloket poging 3.

En nu..?

Hij moet zelf naar de nachtopvang om 17.00 en zich na 2 nachten melden om 9.00 bij het loket, weer een R bonnetje trekken en geduldig wachten.

We hebben hem bij zijn moeder afgezet, het was nog voor 12.00u. Moeder heeft hem er vervolgens gelijk weer uitgezet. Hij heeft overdag door de regen gelopen en in de avond is hij naar oma gegaan, niet naar de opvang.

En ineens was hij niet meer telefonisch bereikbaar. Dat voelde niet prettig, zou er iets gebeurd zijn? Vrijdag werd er al vroeg non-stop gebeld door z’n moeder en oma. Hij moest weg, hij doet agressief en ik moest hem echt komen ophalen. Ik hoorde hem op de achtergrond tegen z’n oma (heel rustig) zeggen dat het niet klopt wat ze zegt en hij helemaal niet agressief is. Ik kreeg hem desgevraagd aan de lijn. Als eerste feliciteerde ik hem met z’n verjaardag, hij was de dag ervoor 19 jaar geworden. Zegt hij: “Caroline, jij bent de enige die me dat met liefde zegt, m’n eigen familie niet eens… M’n moeder en oma liegen over me, verzinnen verhalen en ze sturen me weer weg. Daarom ben ik zo en gaat het mis. Ik wil niet meer. Caroline, ik wil echt niet meer, ik ben hier moe van”. Bam, dat komt toch echt bij me binnen.

Gelukkig kwam hij daarna gelijk naar kantoor, in verwarde en wazige toestand. Niet goed. Ik belde zijn behandelaar en vroeg of er een afspraak gemaakt kon worden met de psychiater om hem te beoordelen. Ik maak me zorgen. Ja, het kan over 45 minuten. Dienstauto gereserveerd en ik bracht hem naar de afspraak. Hij belde z’n moeder met mijn telefoon, maar ze wilde hem niet spreken. Mij wilde ze wel te woord staan.

Hij is beoordeeld door de psychiater en vrijwillig opgenomen op een psychiatrische afdeling, voor 5 nachten.

En dan..?

Dan moet hij naar een andere plek…

Caroline Martis – Quarles van Ufford, jeugdbeschermer van Jeugdbescherming west

Deze blog verscheen eerder op de LinkedIn pagina van Caroline