Welkom op onze
blogpagina!

Als cliëntambassadeur spreek ik regelmatig met ouders. Hier zitten ook ouders bij die gefrustreerd zijn. Gefrustreerd door het systeem, de jeugdbeschermer, de klachtencommissie, de bestuurder of gewoon de jeugdzorg in het algemeen. Frustratie die op verschillende manieren geuit wordt.  Ouders worden steeds actiever, laten van zich horen en reageren op online posts van verschillende organisaties. Omdat ik zelf actief ben op LinkedIn zie ik daar veel frustratie voorbij komen. Ouders worden in hun reacties ook steeds scherper, zoeken het randje op en gaan er soms zelfs bewust overheen. Al is het maar om te provoceren en een reactie uit te lokken. Een enkele keer volgt er vanuit zo’n organisatie een reactie, maar meestal ook niet. Als cliëntambassadeur heb ik besloten om wél te reageren en in gesprek te gaan.

Als ik reageer, maakt het mij niet uit waar iemand vandaan komt in het land. Wanneer het om Jeugdbescherming west gaat, is dat voor mij wel makkelijker praten, maar meestal luister ik eigenlijk alleen in zo’n gesprek. En als ik dan het verhaal hoor, klinkt het vaak zo gek nog niet. Wat voor mij nu wel steeds duidelijker wordt, is dat beide partijen toch een andere taal spreken en er woorden gebruikt worden die de ander triggeren.

Waarheidsvinding als voorbeeld

Het meest duidelijke voorbeeld is het woord ‘waarheidsvinding’. Bij doorvragen blijkt dat we echt het zelfde bedoelen en dat wij het wel degelijk (moeten) doen. Het gaat om op de juiste manier rapporteren, meningen en feiten goed scheiden en opschrijven. Opschrijven wat er bedoeld wordt en waar het vandaan komt. Wat nu kan frustreren is dat wanneer er onwaarheden in rapportages staan een cliënt er zelf niks aan kan doen als de opsteller van het rapport het niet wil aanpassen.

Papieren versie van het gezin

Veel ouders vinden het gek dat er belangrijke beslissingen genomen worden door professionals die het gezin niet zelf kennen. En dus eigenlijk alleen de papieren versie van het gezin kennen en wat de betrokken jeugdbeschermer daarbij deelt. Ouders krijgen niet de kans om aan te sluiten bij zo’n beslismoment en kunnen dus hun kant van het verhaal niet toelichten als ze dat zouden willen. Er worden hele ingrijpende beslissingen genomen door mensen die het gezin niet kennen, maar wel hun leven ingrijpend veranderen.

Uit eigen ervaring

Laatst ervaarde ik zelf aan den lijve hoe dat is. Vanuit de basisschool van mijn kinderen werd er overlegd met het team. Ik zou daarvan een terugkoppeling krijgen. Ik had namelijk aangegeven dat ik het niet eens was met het schooladvies, omdat het niet aan de nieuwe score van de eindtoets werd aangepast. Daarbij had ik ook verteld waarom ik vond dat het aangepast kon worden aan de score van de eindtoets.

Terugkoppeling zonder toelichting

Een aantal leerkrachten van de school zou het daarom nog een keer bespreken met elkaar. Een dag na dit overleg kreeg ik daarvan de terugkoppeling, maar zonder toelichting. Alleen dat ze bij hun besluit bleven. Ik weet dus niet wat de overwegingen waren, welke leerkrachten aan het overleg hebben deelgenomen en of de leerkrachten mijn dochter en haar ontwikkeling en levensgebeurtenissen kennen. Ik heb me er bij neer te leggen. Dan is dit nog een beslissing die over mijn dochter is genomen met een relatief kleine impact op mijn gezin, maar dat kan voor ouders die betrokkenheid hebben vanuit de jeugdbescherming anders zijn.

Wederzijds vertrouwen

Wanneer er voldoende (wederzijds) vertrouwen is, is dit waarschijnlijk helemaal geen punt. Helaas is het feit wel dat er sprake kan zijn van wantrouwen. Dat wederzijds vertrouwen mist. Een ouder voelt zich vaak ook gewantrouwd: ‘Er ligt een vergrootglas met een loop op de ouder.’, ‘Het kind staat niet onder toezicht, maar de ouder.’ Doordat er beslissingen worden genomen achter gesloten deuren en doordat een ouder zich niet gezien of gehoord voelt, wordt het wantrouwen naar de jeugdbeschermer vergroot. Een ouder reageert dan niet altijd op de juiste manier. De emotie wint vaak. Een kat in het nauw, maakt immers rare sprongen. Helaas gaat de boodschap dan verloren en krijgt het ‘verkeerde’ gedrag alle aandacht. Belangrijk om te realiseren en te onthouden is dat de kat dus in het nauw zit. Reken ‘m niet af op zijn rare sprongen. Focus op de oorzaak en niet op het symptoom!

Blog met ervaringen van ouders

Af en toe vraag ik aan ouders of ze een blog willen schrijven over hun ervaringen. Een blog waar wij als professionals van kunnen leren en die wij dan delen. Kritisch schrijven mag, maar wel constructief en met als doel dat wij ervan kunnen leren. Een enkele ouder wil dit. Ik hoop met heel mijn hart dat we in de nabije toekomst zo’n blog van een ouder kunnen plaatsen.

Caroline Quarles van Ufford, cliëntambassadeur
Jeugdbescherming west
(voor contact met Caroline, kijk op de pagina: cliëntambassadeur)

Nog een blog lezen van Caroline Quarles van Ufford? Lees de blog: Een cliëntambassadeur in coronatijd