Welkom op onze
blogpagina!

Albert van inmiddels achttien jaar belt me op en zegt ‘Caroline, ons plan is gelukt!’. Als jongen van dertien jaar kwam hij bij ons binnen met een jeugdreclasseringsmaatregel. Het ging van kwaad tot erger met Albert, niks leek te lukken of te werken. Schooluitval, gedragsproblemen, heftige conflicten thuis, elke keer nieuwe delicten plegen, noem maar op. Wij als jeugdbeschermers zaten met onze handen in het haar en zagen hem afglijden. Hij stond aan de rand van de afgrond. Dit vroeg om een specifieke ‘Albertaanpak’. Niet beginnen bij mbo niveau 1, wat normaal gesproken de start is wanneer er geen vooropleiding is, maar zelf de algemene kennis bijspijkeren, om vervolgens de niveaubepalingstoets te doen en instromen op mbo niveau 2. En dat is hem gelukt!

Piepjong en al meerdere politiecontacten
Albert, hij is niet alleen jong, hij ziet er ook piepjong uit. Als je hem ziet, kun je niet bedenken dat hij zulke vervelende dingen doet en niet te handelen is voor zijn moeder. Samen met zijn vriendjes is Albert bijna dagelijks in beeld bij de politie, niet alleen met strafbaar gedrag maar ook met overlastgevend gedrag. Sinds de start op het voortgezet onderwijs is er al sprake van problematische schoolgang. Thuis was hij altijd lief geweest; tot voor kort. Hij woont met moeder, zusje en nichtje. Hij maakt thuis de dienst uit, komt en gaat wanneer het hem uitkomt, luistert niet naar zijn moeder en heeft alleen maar een grote mond. Wanneer hij iets ouder is, ontdekt hij drugs en is hij bekend met de duistere drugsscene. De vraag of de thuissituatie wel veilig was met Albert thuis voor zijn zusje en nichtje, is meerdere keren gesteld.

Jeugdreclassering, maar ook OTS én uithuisgeplaatst
Het lukte niet om met intensieve opvoedondersteuning moeder sterk genoeg te maken zodat Albert haar gezag zou accepteren. Albert had lak aan iedereen en alles waardoor een crisisplaatsing in een logeerhuis noodzakelijk leek. Moeder kon het niet meer aan. Albert vond het niks in het logeerhuis en was gelijk weer thuis. Een intern behandeltraject met veel buitenactiviteiten leek een beter idee voor Albert. Helaas bleek dit ook niet zo te zijn en is hij na een aantal weken vroegtijdig negatief vertrokken. Wat dan? Het was lastig. Er volgde meerdere plekken, onder andere een gesloten plaatsing met observatie, want we wisten het echt niet meer. Hij deed het erg goed in geslotenheid en kwam duidelijk tot rust in zijn hoofd; hij benoemde dit ook. Eenmaal terug, liep het helaas allemaal weer anders. De invloed van vrienden bleef groot, opleiding mbo 1 bleek niet te zijn wat hij er van verwachtte en er volgde schooluitval. Thuis liep het hierdoor ook weer erg moeizaam. Albert én moeder vielen terug in oude patronen.

De ‘Albertaanpak’
Er moest echt iets anders, maar wat? We hadden al zo veel geprobeerd. Ik vond een net gestart dagbestedingsproject voor het begeleiden van de jongeren die op school uitvallen. Samen met Albert ben ik er gaan kijken en hebben we de sfeer geproefd. Het is een plek waar veel aandacht is voor de eigen grenzen en hoe je er het beste mee om kunt gaan en waar mogelijk kan verleggen. Survival, vieze derrie, sporten en klussen horen er ook bij. Maar ook het begeleiden van kinderfeestjes, teamuitjes en catering verzorgen, kunnen onderdelen zijn van het programma om te ontdekken of je dit leuk vindt. Het deed Albert erg denken aan een eerder behandeltraject, maar nu zou hij thuis kunnen wonen. Hij wilde het proberen. We hebben samen met school en leerplicht afspraken gemaakt over de mogelijkheden. Hij moest wel ingeschreven blijven staan op zijn school. Het traject is met de bekende ups en downs verlopen. Het zelfvertrouwen van Albert groeide naarmate de maanden volgde. Thuis ging het veel beter, moeder was trots op hem en had er vertrouwen in. Hij pleegde geen delicten en veroorzaakte geen overlast, zijn vrienden liet hij links liggen. De intensieve gezinsbehandeling bleek niet meer nodig, althans, niet in die vorm. Er ging een knop om bij Albert: hij wilde er wat van maken en was erg gemotiveerd.

Maar… de weg van school is starten op niveau 1 wanneer je geen vooropleiding hebt. Het is duidelijk dat de aanpak van mbo niveau 1 niet goed aansluit bij Albert. Mbo niveau 2 lijkt veel beter te passen. Wat nu? In overleg met Albert, zijn moeder, school en leerplicht hebben we besloten dat Albert zelf de achterstand zou gaan bijspijkeren om vervolgens een niveaubepalingstoets te maken om zo in te stromen op mbo niveau 2. Het was aan Albert hoe lang hij erover zou doen, het moest echt op zijn tempo. Nadat hij een paar maanden lang een motivatiedip had en vooral zichzelf in de weg zat, heeft hij het weer goed opgepakt. Hij was gefocust en doelgericht. Binnen onze verwachting heeft hij de toets gemaakt.

Het telefoontje
En toen volgde het telefoontje van Albert: ’Caroline, het is ons gelukt! Ik ben aangenomen op mbo niveau 2. Caroline, ik ben voor het eerst in mijn leven trots op mezelf.’ Hij had een paar toetsen zelfs zónder fouten gemaakt!

Ook al lijkt het soms onmogelijk om het tot een goed einde te brengen, het loont om te blijven zoeken naar mogelijkheden en wat wél werkt. Niet zo zeer naar wat het aanbod is, maar het aanbod creëren wanneer duidelijk is wat er nodig is.

De naam Albert is niet verzonnen. Albert is trots op zichzelf én trots dat zijn verhaal in een blog wordt gepubliceerd.

Caroline Quarles van Ufford, voorheen jeugdbeschermer, nu cliëntambassadeur

Foto: Pixabay

Lees ook onze andere verhalen op onze website.