Welkom op onze
blogpagina!

Een paar weken na het begin van de vreselijke oorlog in Oekraïne, heeft collega Nicole van het Crisisinterventieteam (CIT) deze blog geschreven. Een inkijkje in de verdrietige actualiteit. 

Om 20.30 uur gaat mijn telefoon
Onze meldkamer belt
Iemand van de NS aan de telefoon
Op het station in Den Haag is een moeder met twee kinderen aangekomen
Vanuit Oekraïne
Ze heeft geen plek om heen te gaan
Een man die ze via het werk kent zou haar helpen
Hij zou wonen in Den Haag
Nu neemt deze man niet meer op en weet ze niet wat te doen

Ik bel de medewerker op en spreek hem kort
Daarna moeder aan de telefoon
Je hoort aan haar stem dat ze moe is
Aangeslagen maar niet in paniek
Ik geef aan dat ik zo terugbel omdat ik even moet overleggen

Het is het tweede week na de start van de oorlog
Gemeentes zijn nog niet klaar met een plan
Althans niet voor nu in de avond
Ik bel mijn teamleider
Krijg toestemming om een hotel voor deze nacht te regelen
Morgen moet verder gekeken worden

Hotel en taxi worden geregeld
Ik hou de NS medewerker op de hoogte
Krijg later een appje dat moeder en de kinderen vertrokken zijn naar het hotel
De volgende dag gaan we verder met moeder en de kinderen
Een collega en ik regelen eerst met de gemeente Den Haag voor verdere opvang
De gemeente heeft het één en ander al geregeld
We moeten naar een balie in het stadhuis om ons te melden
We pikken moeder, de kinderen en hun bagage op bij het hotel
Ze hebben die ochtend gezien dat in de buurt van hun dorp bombardementen zijn geweest
De kinderen laten mij een filmpje zien van de ravage en de rook
Ze wijzen aan waar ze ongeveer wonen

Er is vanmorgen wel contact geweest met oma
Andere familie zorgt nu voor haar
We spreken moeder kort over haar leven
Ze heeft een baan en spreekt goed Engels
Ze woont met de kinderen bij haar moeder
Het was erg verdrietig geweest om oma achter te moeten laten
Ze zou te oud zijn om deze reis te maken
Moeder wil graag hier in Nederland aan het werk
De kinderen naar school
En als het weer veilig is, terug naar Oekraïne

We lopen met moeder en de kinderen vanuit de parkeergarage naar het stadhuis
Mijn collega voorop met moeder
Kinderen ertussen met hun rolkoffertje
Ik erachter
Ik bekijk het geheel en moet even slikken
Wat hebben ze al gezien, meegemaakt qua spanning
Bij de balie krijgen we te horen dat moeder en de kinderen naar een ander hotel kunnen voor dit weekend (het is ondertussen vrijdag)
Maandag wordt er dan verder gekeken
We brengen ze weer naar een ander hotel
Daar moeten we moeder en de kinderen achter laten
Dat doet ons wel wat
Moeder geeft ons een knuffel en bedankt ons voor alles
Kinderen geven we een boks
En lopen het hotel weer uit

Mijn collega en ik praten nog even na
Dit gezin doet ons iets
Omdat de oorlog nu een gezicht heeft
Alleen niet alléén dit gezin
Voor alle gezinnen die vluchten
Uit welk land dan ook
Daar staan mijn collega en ik even stil bij

Nicole Janssen, Crisisinterventieteam (CIT) Haaglanden