Welkom op onze
blogpagina!

Een dag op kantoor. Vandaag heb ik maar twee afspraken. De rest van de tijd kan ik gebruiken om te rapporteren.

De telefoon gaat
Ik ben net op kantoor aangekomen en de telefoon gaat. Een moeder belt op in paniek: ‘mijn zoon is vanochtend vroeg opgehaald door de politie, ik heb geen idee waarom, het hele huis is overhoop gehaald en alle kinderen zijn van slag’. Ik probeer de moeder te kalmeren en ga rondbellen; ik begin bij de politie. Ik kom erachter dat hij op het politiebureau vastzit en wordt verdacht van een straatroof. De Raad voor de Kinderbescherming belt en wil weten hoe het met de jongere gaat en wat wij vinden dat er nodig is.

Crisis
Ondertussen zijn collega’s naast mij in overleg over een crisis. Het gaat om een jongen van twaalf uit een gezin met multiproblematiek. De jongen heeft een licht verstandelijke beperking en woont in een woonvoorziening van een zorgaanbieder. De zorgaanbieder geeft aan dat de jongen niet meer bij hen kan verblijven. Hij heeft een groepsgenoot mishandeld en de veiligheid kan niet meer gewaarborgd worden. De zorgaanbieder geeft aan dat zij hem eigenlijk nu ook niet verder kunnen helpen, want er zijn geen woonplekken beschikbaar. Heel hulpverleningsland wordt afgebeld, maar overal hetzelfde verhaal: er zijn geen bedden beschikbaar. De jongen heeft geen eigen netwerk en zijn thuissituatie is ook onvoldoende veilig. Op straat slapen is geen optie voor een minderjarige jongen met deze problematiek. Er wordt extra hulpverlening ingezet, zodat er bijna 24/7 begeleiding is thuis en de veiligheid bij de moeder gewaarborgd kan worden. Er worden strikte veiligheidsafspraken gemaakt om de tijd te overbruggen totdat de zorgaanbieder een plekje voor hem heeft. Niet ideaal, maar er zijn geen andere opties.

GGZ kliniek
Op naar een afspraak bij een GGZ kliniek met een jongere en zijn (gescheiden) ouders. Het gesprek begint positief en we praten over aan welke doelen we gaan werken. Op een gegeven moment krijgen de ouders ruzie en loopt het uit de hand. Omdat ik het gezin al bijna een jaar begeleid, weet ik inmiddels waar de pijnpunten zitten. Na een korte ingelaste drinkpauze, lukt het om nog kort met elkaar af te ronden. Ik vraag de ouders uitleg te geven aan de kliniek over hun interactie, zodat de gezinspatronen ook hier kenbaar zijn. Het blijft een lastige taak in dit gezin om de focus keer op keer op de jeugdige te houden in plaats van op de echtscheidingsproblematiek van de ouders. Over zes weken sluit ik weer aan bij deze kliniek voor een evaluatie van de gestelde doelen.

Onderweg naar huis app ik nog even met een collega over de dag en besluit ik de crisissituatie van eerder vandaag op de casuïstiek agenda te zetten. Ik ga in het multidisciplinair overleg bespreken welke stappen we als Jeugdbescherming west moeten zetten om de kinderen veilig te houden.

Op weg naar de justitiële inrichting
Inmiddels ben ik op pad naar een justitiële inrichting om een jongere te bezoeken. Hij heeft aangegeven dat hij mij graag wil spreken omdat er een Persoonlijkheidsonderzoek is afgenomen en hij heeft een Plaatsing in een Inrichting voor Jeugdigen (PIJ) advies gekregen. Het gesprek is emotioneel. De jongere slaapt al dagen niet, is gestrest, gefrustreerd en begrijpt niets van het advies. Heel verdrietig om te zien. We hebben er met elkaar over gepraat en besproken wat hij kan vertellen op de zitting en uitgelegd hoe de PIJ-maatregel werkt.

Terug naar kantoor
Op de terugweg naar kantoor word ik gebeld door een jongere samen met haar coach. De jongere heeft ruzie gehad met haar ouders en is door haar ouders het huis uitgezet. Zij moet onderdak hebben voor vannacht. Ik bel rond maar er is geen crisisplek. Samen heb ik met de coach in het netwerk gekeken waar de jongere uiteindelijk een paar nachten terecht kan. Morgen melden we haar aan voor een vervolgplek.

Eindelijk thuis
En dan.. ga ik naar huis. Er is niets terecht gekomen van het rapporteren. Ik zet nog even alle informatie van vandaag in het systeem en morgen is er weer een nieuwe dag.

Een jeugdbeschermer