Welkom op onze
blogpagina!

Tessa was 15 jaar toen ik haar leerde kennen. Ze was nog erg jong toen de jeugdbescherming bij haar betrokken was geraakt. Ik was haar zoveelste jeugdbeschermer. Tessa was niet anders gewend dan dat belangrijke beslissingen in haar leven eerst langs haar jeugdbeschermer moesten. Jarenlang had ze in een goed pleeggezin gewoond, maar rond haar 14^e ging dat toch mis, Tessa moest ergens anders opgroeien.

Ook kwam er een nieuwe jeugdbeschermer, dat was ik. Mijn teammanager zei: “ik weet dat je eigenlijk geen ruimte hebt maar dit meisje heeft iemand nodig die niet loslaat, ik denk dat jij dat moet zijn”.

Vertrouwen naar -10 gedaald

Dus daar zaten we dan, voor het eerst tegenover elkaar. Ik bespeurde geen enkele vorm van enthousiasme of nieuwsgierigheid, ze kwam omdat het moest en was vast van plan te knikken en daarna weer zo snel mogelijk haar spullen te pakken en te vertrekken. Zij verwachtte duidelijk dat ik haar ging vertellen wat ze moest doen met haar leven. Want ja, daar was ik toch haar jeugdbeschermer voor?  Door haar verleden was haar vertrouwen in de mensheid naar -10 gedaald

Ze verdient het om zelf de regie te hebben

Ik voelde meteen dat ik niet moest gaan bepalen. Met waar dit meisje vandaan gekomen was en waar ze nu stond, verdiende ze het om zelf regie te mogen hebben. Ze wist alleen niet hoe ze dat moest aanpakken. Daar wilde ik haar bij helpen. Ik vroeg haar wat zij wilde.  Ze keek me verschrikt aan, dit had ze niet verwacht. Dit was de eerste keer in haar leven dat ze gedwongen werd zelf na te denken.

Vallen en opstaan en enorme stappen

Het vertrouwen dat ze heeft verloren, win je niet in één keer terug. Dat is een kwestie van de lange adem. Na een tijdje begon ze te geloven dat ik het meende. Dat ik écht van haar wilde horen wat haar wensen waren voor de toekomst. Dat was het moment dat ze serieus toekomstplannen ging maken. Dat we samen uit gingen stippelen hoe ze dat aan ging pakken. Het ging met vallen en opstaan maar ze maakte enorme stappen. En dat ik zo dicht betrokken mocht zijn bij belangrijke en intieme momenten in haar leven, maakt dit werk ontzettend bijzonder!

Ik laat haar niet los, ook al is ze 18

En toen werd ze 18 en voor de wet volwassen. Dan hebben wij vanuit de jeugdbescherming officieel geen bemoeienis meer. Natuurlijk laten we kinderen niet zomaar los, dus ik bleef haar begeleiden, vrijwillig, op haar verzoek. Op dat moment was ons contact niet echt heel frequent en toen ze mailde ‘dat ze vergeten was te vertellen dat ze op wereldreis was met haar lief dus dat ze daarom niet echt reageerde op mijn oproepjes’ opperde ik maar eens voorzichtig dat we het eens moesten hebben over het eventueel stopzetten van mijn begeleiding, wanneer ze weer terug in Nederland was.

Sterk, onafhankelijk maar ook kwetsbaar

Die wereldreis eindigde door geldgebrek ergens in Europa en zo stond ze ineens weer voor mijn neus. We dronken koffie en besloten dat de begeleiding zou stoppen. Ze was net 19. Een sterke, onafhankelijk maar ook kwetsbare jonge vrouw. Elkaar het beste voor de toekomst wensen voelde niet goed. En ik deed wat ik nog nooit gedaan had, ik gaf haar mijn persoonlijke gegevens met de mededeling dat ze mij altijd mocht bellen.

Soms moet ze even haar batterij opladen

En nu is Tessa 22 jaar en hebben we nog steeds contact. Ondanks dat zij qua omstandigheden met 10 – 0 achterstaat in het leven en ze soms vaker valt dan opstaat, maak ik me niet echt zorgen. Tessa redt het wel, dat is een tough cookie. Maar af en toe zoekt ze contact en dan weet ik dat ze me even nodig heeft, alsof ze haar batterij moet opladen. Ze komt altijd om ‘gewoon even bij te kletsen’ maar vertelt vervolgens terloops over die baan met die vreselijke baas, de liefde die maar nooit lijken te lukken, haar ingewikkelde familie of vrienden die toch geen vrienden bleken.

Op de achtergrond zijn, is genoeg om het zelf te kunnen

Ik weet dat ik niet te hard moet sturen of bepalen en haar vooral op adem moet laten komen. En dat zij het tempo bepaald; voor meiden als Tessa kan een twee uur durend persoonlijk gesprek al slopend zijn omdat het te dichtbij komt en zoveel betrokkenheid in één keer overweldigend is. Tessa weet dat er ergens op de achtergrond nog iemand is die mee wil denken wanneer het nodig is en dat is kennelijk voor haar genoeg om het zelf te kunnen.

En ik kan alleen maar zeggen: ´Go Tessa, je kan het!´

Nicoline den Ouden, voorheen jeugdbeschermer, nu zorgbemiddelaar

Uiteraard heeft Tessa in het echt een andere naam

Afbeelding: Pixabay