Welkom op onze
blogpagina!

Vanmorgen reed ik naar kantoor en nam in gedachten mijn dag door. Ik was drie dagen vrij geweest en verwachtte dat mijn mailbox vol zou zitten. Vrijdag had ik mijn zorgen over een pupil die veel spijbelt en geen enkel gezag van haar moeder accepteert voor m’n collega’s op de mail gezet. Ik hoop dat ze dit weekend goed door zijn gekomen.

Om 10 uur start de vergadering van mijn basisteam, waarin ik hoop dat we een plan van aanpak kunnen gaan maken. Hoe kan ik samen met moeder, dochter en het beperkte netwerk van het gezin, plannen en afspraken gaan maken?

Na de teamvergadering maak ik samen met een gedragswetenschapper een start-analyse van de uitgangssituatie van een pupil waarmee ik vorige week heb kennisgemaakt; nou ja eigenlijk met zijn grootouders want het jongetje van 3 jaar woont bij zijn opa en oma. Aan het eind van de dag wil ik dan bij het spijbelende, opstandige meisje langs gaan. Hopelijk is er tussendoor voldoende tijd om een evaluatie af te maken over een pupil waarvan we vorige week hebben besloten de kinderrechter om een verlenging van de ondertoezichtstelling te vragen. Als ik mijn mailbox open zie ik eerst vooral heel veel mails van een ouderpaar waarvan wij vinden dat ze zich in een complexe scheiding bevinden. Afspraak is dat ik in de mails aan elkaar in de CC sta, zodat ik weet wat er speelt. In afgelopen 3 dagen is er blijkbaar veel gebeurd bij de overdracht van de kinderen van de ene naar de andere ouder. Over de mail gaan vele verwijten heen en weer. Beide ouders vinden dat ik de andere ouder tot de orde moet roepen. Ik parkeer het maar even in een aparte map; later zal ik bekijken of ik moet reageren en hoe.

En dan belt mijn collega van de bereikbaarheidsdienst. Ze heeft vannacht een telefoontje gekregen van een instelling waar mijn pupil Jan verblijft. Jan heeft gisteravond een conflict gekregen met de groepsleiding van de behandelgroep waar hij al enige tijd verblijft. Hij liet zich daarbij niet corrigeren en is enorm agressief geworden. Hij heeft meubilair, ramen en deuren gesloopt en heeft met afgebroken stoelpoten groepsleiding bedreigd. Die heeft de politie moeten bellen. En zelfs toen de politie erbij was gekomen bedaarde hij niet. Jan is meegenomen door de politie. Er is aangifte gedaan en hij heeft de nacht op het politiebureau doorgebracht. Vannacht heeft groepsleiding al aan mijn collega laten weten dat dit gedrag echt veel te ver over hun grenzen is gegaan. De jongen was eerder al verbaal erg dreigend geweest, maar nu het ook fysiek zo dreigend was, zijn ze er klaar mee. Ze zijn bang voor hem. En zijn groepsgenoten ook. Hij kan niet terug komen. Of ik dus kan zorgen dat er vandaag een andere plek voor hem komt…..

Ik weet meteen dat mijn planning voor vandaag op zijn kop moet. Ik moet gaan bellen met de groep. Hoe definitief is dit? Verwachten ze echt van mij dat ik dit in één dag geregeld krijg? Zijn er mogelijkheden om met een veiligheidsplan toch een herstart te maken? Ik moet contact met politie hebben, want hoe is het nu met Jan? Heeft hij berouw, of is hij nog steeds opstandig en onhandelbaar? Ik moet gaan overleggen met mijn team. Waar kan ik deze jongen op zo’n korte termijn plaatsen? Hoe vind ik een groep waar hij, met deze gedragsproblemen, vandaag nog terecht kan? Of moet ik overgaan tot een plaatsing in een instelling voor Gesloten Jeugdzorg? Dat is echt een heel grote stap. En daarvoor zal ik een verzoek moeten doen bij de kinderrechter. En daarvoor moet er dan vandaag nog een GZ-psycholoog in gesprek gaan met Jan en instemmen met het verzoek. Ook moet er een evaluatie worden geschreven en moet er een aanmelding komen voor de commissie die de plekken binnen de Gesloten Jeugdzorg verdeeld. En er moet een bepaling geschreven worden voor de gemeente die de zorg moet gaan financieren. En oh ja, ik moet Jan en zijn ouders hierover gaan inlichten…. En, als hij ergens anders naar toe zal moeten, dan moet ik hem daar waarschijnlijk ook nog naar toe brengen.

Ik haal diep adem, haal vooral even géén koffie, want dan ga ik echt stressen. Met een kop thee in mijn hand ga ik een hele lange sprint in. Ik begin, zonder te weten hoe het vandaag verder zal gaan. Aan het eind van de dag loop ik bellend met de vader van Jan het kantoor uit. Jan is vanmiddag naar huis toe gegaan. Om 12 uur gaf de politie aan dat hij niet meer op het politiebureau hoefde te blijven. Er was op dat moment geen nieuwe plek en terug naar zijn oude plek was, zelfs na beraad op managersniveau, niet mogelijk. En alhoewel ik het verre van ideaal vind, is naar huis de enige oplossing voor het moment. Ook ouders zelf, die al veel problemen met Jan hebben gehad, stonden niet echt te juichen. Ze voorzien dat het thuis ook snel weer mis zal gaan.

Vanmiddag is Jan gezien door een GZ-psycholoog. Jan weet dat zij instemt met een gesloten plaatsing. Jan denkt dat hij ergens komende week geplaatst zal worden. Mogelijk denkt hij na over weglopen. Hij weet niet dat ik ondertussen alles al in een spoedverzoek heb voorgelegd  aan de kinderrechter. Deze is er zojuist (om 18 uur) mee akkoord gegaan. Ik spreek met vader af dat ik morgenochtend vroeg samen met een wijkagent langs kom. Hij zal dan mee moeten en zal naar een gesloten plek worden gebracht. Helaas is deze plek 100 km van het huisadres van ouders. Vader is verdrietig maar steunt dit plan. Hij denkt ook dat Jan misschien vannacht nog wegloopt als hij weet dat hij morgen al geplaatst gaat worden.

Ik ben kapot. Niet alleen van alles wat er vandaag geregeld, geschreven en besproken moest worden. Maar vooral dat we deze stap hebben moeten maken. Jan is een goede jongen die vreselijk veel heeft mee gemaakt in zijn leven. Angst overspoelt hem soms en zijn agressie is van daaruit wel verklaarbaar, maar niet acceptabel. Ik weet dat hij nu vanuit de Gesloten Jeugdzorg in kleine stapjes en met veel begeleiding aan herstel kan gaan werken. Als hij zich ervoor open gaat stellen en vertrouwen gaat krijgen in zijn begeleiding. Maar morgen gaat voor hem een heftige dag zijn. Hij wordt ‘opgesloten’ ….. door mij….

Anna, jeugdbeschermer Jeugdbescherming west

Dit blog is eerder verschenen op Anna haar eigen site:  http://eendaguithetlevenvaneengezinsvoogd.blogspot.nl