Welkom op onze
blogpagina!

Het is belangrijk voor kinderen om een relatie te hebben met beide ouders. Bij voorkeur wonen ze ook bij hen, maar dan moet het wel veilig genoeg zijn. In de situatie van de zevenjarige Amy was gedragswetenschapper Tanja Mook er helemaal niet zo zeker van dat dat kon. In haar nieuwe blog vertelt ze hoe het toch is gelukt.

Als gedragswetenschapper van het Expertiseteam Complexe Zorg word ik soms gevraagd om bij nieuwe initiatieven mee te kijken vanuit mijn kennis en ervaring ook op het gebied van veiligheid. Zo was ik onderdeel van een pilot in Zoetermeer voor multiproblem gezinnen gericht op integrale ondersteuning en trajectfinanciering. Toen ik werd geconsulteerd over de veiligheid van een meisje van 7 jaar, gingen bij mij alle alarmbellen af.

Amy, 7 jaar

De situatie was als volgt: Amy woonde bij haar vader. Sinds kort woonde haar verslaafde moeder daar ook weer. De politie was al langs geweest na meldingen van overlast. Amy is het 4e kind van deze moeder, haar oudste zoon is bijna 18 jaar. Geen van deze kinderen heeft een fijne jeugd gehad. Ze zijn allemaal opgegroeid in andere gezinnen of gedeeltelijk in een instelling. Amy woonde bij haar vader. Dat ging best goed tot haar moeder weer in het gezin kwam.

Amy’s vader kon moeilijk zijn grenzen aangeven naar de moeder. Hij liet Amy alleen bij haar, ook als zij onder invloed was. Iedereen maakte zich zorgen over de algehele ontwikkeling van Amy. De voorgeschiedenis en deze situatie maakte dat bij mij alle alarmbellen afgingen.

Heeft ze wel een kans thuis?

De hulpverleners van het Leger des Heils en de opvoedpoli: Lisa en Nicky, gingen met ouders aan de slag met Signs of Safety. Ze stelden met hen vast aan welke eisen de veiligheid van Amy minimaal moest voldoen en maakten afspraken met ouders hoe zij daar voor zouden gaan zorgen. Ze overlegden met de school van Amy, en regelden buitenschoolse opvang en een sport voor haar. Ze spraken met ouders over de voeding van Amy. Belangrijkste nog, ze stimuleerden moeder om af te kicken. Ook ondersteunden ze haar bij het vinden van geschikte woonruimte. Lisa en Nicky waren hard aan het werk samen met het gezin, maar was Amy daarmee ook veilig genoeg?

Geduld is een schone zaak

Keer op keer stelden we de vraag of Amy veilig was. En met het geduld leek de situatie ook steeds een stapje te verbeteren. Vader gaf zijn grenzen aan en moeder was bezig met afkicken. Amy had op een fijne manier contact met haar moeder en ook op school bloeide ze op. Helaas komt ook voor Amy en haar ouders het moment van een terugval. Wat doe je dan? Grijpen we in of durven we het nog een kans te geven? Eerlijk gezegd was mijn eerste gevoel ingrijpen! Maar we deden het niet.

Terugval, ingrijpen?

Nicky en Lisa wilden het dilemma met ouders bespreken en vielen terug op de Signs of Safety afspraken. Ouders kregen de kans om zich te herstellen, en die kans pakten ze met beide handen. Amy kreeg inmiddels gezondere voeding. Ze haalde haar ontwikkelingsachterstand langzaam in door regelmatiger naar school te gaan en naar de buitenschoolse opvang. Haar moeder kreeg een eigen woning. Over het contact en de opvoeding hadden ouders duidelijke afspraken, zodat Amy goed wist waar ze aan toe was.

Verwondering

Vol verwondering en soms met twijfel heb ik dit proces gevolgd. Keer op keer jeukten mijn handen. Is het nog wel veilig? Moeten we niet ingrijpen? Kan dit nog wel in het vrijwillig kader? Prachtig om te zien hoe Nicky en Lisa hebben bewezen dat het kon. De aanpak en het geduld van Nicky en Lisa betaalden zich uit. Het investeren in een goed contact en het daardoor bespreekbaar kunnen maken van dilemma’s, waren voor Amy van groot belang. Daardoor kreeg zij de kans om bij vader op te groeien en haar moeder op een fijne manier te leren kennen.

Tanja Mook, gedragswetenschapper Expertiseteam Complexe Zorg

Omwille van privacyredenen zijn er andere namen gebruikt in dit verhaal

Foto: Pixabay