Welkom op onze
blogpagina!

12,5 jaar geleden kreeg ik een jochie van bijna 6 jaar onder mijn hoede. Hij was met spoed uit huis geplaatst met een VOTS (Voorlopige Ondertoezichtstelling) Een aantal jaar later kregen we de voogdij over hem. Ik ben al die tijd zijn contactpersoon geweest.

Ik weet nog goed dat ik heel erg schrok van de voorgeschiedenis van deze jongen. Zijn ouders hadden een flinke verstandelijke beperking en er was sinds zijn geboorte al erg veel hulp geweest. Zijn ouders hielden veel hulp af, maar kregen hun eigen leven niet op orde. Er was sprake van grote onmacht en het ventje was fors verwaarloosd. Waarschijnlijk was hij getuige geweest van huiselijk geweld en mogelijk ook zelf mishandeld. Er werd een superfijn  pleeggezin gevonden en het ventje kwam tot ontwikkeling. Hij liet een wonderbaarlijke veerkracht zien en presenteerde zich als een vrolijke, guitige doerak.

Regelmatig was er contact met zijn ouders, meestal op ons kantoor. Vaak was hij iets te vroeg en dan hielp hij me met het klaar zetten van koffie. Altijd had hij zijn voetbal bij zich. En hoe vaak ik het ook verbood, iedere keer schoot hij die bal door de lange gang op ons kantoor.  Veel collega’s herinneren zich dat ook nog. Als ik over hem spreek dan zeggen ze nu nog steeds “dat is toch dat jochie met die bal?”

Maar het is geen jochie meer. Het is een lange vent geworden. Nog steeds met een uiterst charmante glimlach en een ondeugende blik. Je wordt er telkens weer een beetje door in de maling genomen; maar het is wie hij is: een doerak met een klein hartje.

Nu is hij 18 en moet ik hem loslaten. Dat vind ik heel moeilijk. Dit jochie bleek namelijk een forse hechtingsstoornis te hebben. Dit uit zich vooral in angst, afweer en agressie. Na jaren bij het pleeggezin, met een tussenstop in de kinderpsychiatrie, was een verder plaatsing in een regulier pleeggezin niet meer haalbaar. Hierna zijn we met elkaar in een neerwaartse spiraal terecht gekomen.

Een overplaatsing betekende voor hem iedere keer weer heel veel angst. Hij had geen vertrouwen in zijn begeleiders en voelde de noodzaak om hen uit te testen en dus voortdurend de grenzen op te zoeken. En doordat hij telkens die grenzen opzocht en erover heen ging, werd hij steeds vaker agressief. En niet een klein beetje. Het ging van vernielingen, bedreigingen en het uitschelden van begeleiders. Maar later ook het opzetten van groepsgenoten (onbewust?), plannen maken voor uitschakelen van begeleiders en het bewapenen van zichzelf.

Van het pleeggezin ging hij naar een gezinshuis. Van daaruit al snel door naar een crisisplek op een open behandelgroep. Doorplaatsing naar een reguliere behandelgroep liep opeens vreselijk uit de hand en er kwam een plaatsing in de gesloten Jeugdzorg. Vele psychologen, orthopedagogen en specialisten dachten mee. Zijn intelligentie is disharmonisch en hij zou net wel of net niet passen in de zorg voor licht verstandelijk gehandicapten. Het was maar hoe je er tegen aan wilde kijken. Er volgde een zoektocht naar een voorziening waar hij zich met heel kleine stapjes mocht ontwikkelen, waar de verwachtingen niet te hoog waren en waar hij lang mocht blijven, want iedere overplaatsing was een stap achteruit. Zijn dossier wordt doorgelicht, bestudeerd, uitgeplozen en na lang wachten meestal afgewezen….

In de jaren die volgden zijn er wel verschillende pogingen gedaan om hem in een open setting te plaatsen. Maar de angst won telkens. Angst van de jongen, maar ook angst van begeleiders. En hoe feilloos voelde hij dat aan! Angstige groepsleiders wekken alleen maar meer angst op. Je kan het de (vaak onervaren) groepsleiders niet verwijten, want wat hij deed en zei, was ook echt niet fijn! En door de agressie die hij liet zien, moest de politie regelmatig ingrijpen. Dat hij soms dagen of weken wegliep, hielp ook niet. Een tussenstop in een Justitiële Jeugdinstelling en een voorarrest vanwege agressie tegen de politie, haalde het laatste beetje van zijn gevoel van veiligheid weg. Aan behandelen van deze angst werd niet toegekomen, hij wees dit zelf af en was te onstabiel. Plaatsing na plaatsing mislukte.

Ik was er zo verdrietig van. Ik wist na iedere mislukte plaatsing dat we weer twee stappen achteruit waren gegaan. Ik hoopte dat er een periode van rust zou komen zodat we weer 1 stapje vooruit konden doen. Die rust vond hij in Gesloten Jeugdzorg. Tot 5x toe…..
Ik keek toe, zag dat het onvoldoende was en kon het niet veranderen. Wat een enorme frustratie! Dit mocht toch niet gebeuren? Maar het gebeurde wel. Verschillende intervisies werden er aan besteed. Was ik niet teveel ingezogen? Werd het niet mijn persoonlijke leed? Moest ik het overdragen? 1x Bedreigde hij mij dusdanig dat ik er inderdaad het bijltje bij neer gooide. Maar een dag nadat ik hem dat vertelde, ontving ik een brief waarin hij door het stof ging en vroeg of ik wilde blijven, dus ik bleef…

En nu is hij 18 en moet ik echt een stap achteruit doen. Een curator is ingestapt. Het jochie ‘mag’ nog een paar maanden in de gesloten jeugdzorg blijven. Daarna hopen we op een stevige plek in de zorg voor verstandelijk gehandicapten (SGLVG). Ik laat los, maar blijf hem volgen. Het is echt een goede jongen; ik blijf hoop houden dat hij ergens zijn rust gaat vinden, zich veilig gaat voelen en tot ontwikkeling komt.
12,5 jaar lang heb ik hem mogen begeleiden. Het heeft mij ook voor een deel gevormd in wie ik ben geworden in dit werk. Ik ben blij dat ik deze rol mocht hebben in zijn leven. Ik heb gedaan wat ik kon, maar het gevoel dat het onvoldoende was blijft.

NB: deze blog heb ik geschreven in overleg met deze jongen.

Anna, jeugdbeschermer Jeugdbescherming west

Dit blog verscheen eerder op: eendaguithetlevenvaneengezinsvoogd.blogspot.nl