Welkom op onze
blogpagina!

De wereld van Mirell staat volledig op zijn kop als ze er eind 2016 achter komt dat ze 40 weken zwanger is. Ze wil helemaal geen kinderen, denkt dat ze er niet geschikt voor is en het past helemaal niet in haar leven. Ze werkt in een nachtclub, leeft voornamelijk ‘s nachts en het is net uit met haar vriend die vastzit in een gevangenis in het buitenland wegens drugssmokkel. Haar eerste gedachte is: ik wil dit kind afstaan.

Nu, ruim een jaar later spreek ik haar in haar appartement in Dordrecht waar ze woont met haar zoontje Shubert. Tegenwoordig is ze het gelukkigst is als ze op zaterdagavond lekker op de bank een filmpje kan kijken als Shubert boven veilig ligt te slapen. Mirell vertelt openhartig haar verhaal.

Maar ik wil helemaal geen kind

‘Ik woonde met een paar meiden bij de nachtclub waar ik werkte. Het was een leven van uitgaan, veel drinken en regelmatig coke gebruiken. Op een nacht werd ik wakker en moest naar het toilet. Toen ik me omdraaide voelde ik letterlijk hoe een bal omrolde in mijn buik. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld. Toen ik op het toilet zat dacht ik ineens: ‘Ik zal toch niet zwanger zijn?’ Mijn menstruatie bleef wel vaker een paar maanden uit dus ik had helemaal niet gemerkt dat het al heel lang geleden was. Ik kon alleen maar denken: ‘Wat moet ik nu?  ik wil helemaal geen kind!’ Terug in de kamer ging ik googlen naar wat ik moest doen. Bij ‘kind afstaan’ zag ik dat ik hem als vondeling naar een plek kon brengen. Ik wist meteen.: ‘Dat gebeurt niet, mijn kind gaat geen vondeling zijn!’

Zorgen over het effect van mijn drank- en druggebruik

Ik vond iets over het babyhuis en besloot daarheen te gaan. Omdat ik niemand wilde tegenkomen, ben ik op mijn tenen weggeslopen en naar Dordrecht gegaan. Het was de langste en zwaarste dag uit mijn leven. Ik denk dat het psychisch is want vanaf het moment dat ik dacht dat ik misschien zwanger was, moest ik om de 10 minuten plassen. De treinreis was een hel. Ik maakte me zorgen over mijn drank- en druggebruik. Wat zou het effect zijn op de baby als ik inderdaad zwanger zou zijn?

Ik wilde eerlijk zijn

Toen ik voor de deur van het babyhuis stond wist ik: als ik op de bel druk, is er geen weg terug. Ik heb gewacht tot 5 voor 5, dan zouden ze me vast niet meer wegsturen. Ik belde aan en zei: ‘Ik denk dat ik zwanger ben maar weet het niet zeker. Gisteren heb ik nog whisky gedronken en coke gebruikt.’ Ik wilde eerlijk zijn. Als er echt een baby in mijn buik zit, dan wil ik dat ze dat weten.

Raad voor de Kinderbescherming wordt gewaarschuwd

Toen ze in het ziekenhuis zo’n ding op mijn buik zetten hoorde ik heel snel: kadoeng-kadoeng-kadoeng. Ik dacht ‘Oh nee, dat is veel te snel voor een hartslag, het is klaar.’ Maar de verpleegkundige zei ‘Dat klinkt heel goed’. Vanwege mijn verhaal werd de Raad voor de Kinderbescherming gewaarschuwd. Ik moest allerlei vragen beantwoorden zoals: ‘Hoeveel dronk je in april?’ Ik had geen idee maar ik dacht ‘Ik ga heel erg overdrijven want als er een misvormd kind komt, dan gaan ze in ieder geval heel goed testen.

Akkoord met uitbuikplaatsing

Door wat ik had gezegd over mijn drug- en drankgebruik moest ik meteen naar de verslavingskliniek. Ze waren bang dat mijn kind verslaafd ter wereld zou komen. Toen de dames van de Raad voor de Kinderbescherming vroegen of ik akkoord ging met een uitbuikplaatsing, heb ik ja gezegd. Ik zei op alles ‘Ja, is goed.’.

Maar dat wil ik helemaal niet

Later, toen Quin van de Jeugdbescherming me uitlegde wat er ging gebeuren, namelijk dat de baby direct na de geboorte naar een pleeggezin zou gaan drong het pas goed tot me door. Toen realiseerde ik me ineens ‘Maar dit wil ik helemaal niet!’ Ik heb met de psycholoog gepraat van het ziekenhuis en wist dat ik de keuze helemaal zelf moest maken. Ik moet mijn kind eerst zien, dan weet ik wat ik wil!

Ik wist meteen: dit is mijn kindje!

Uiteindelijk wordt haar zoon met kerst geboren. Tijdens de bevalling heb ik me voorbeeldig gedragen. Ik was zo bang dat ze mijn kind weg zouden halen. Na 26 uur wordt het toch een keizersnee. Het moment dat ik voelde dat ze hem uit mijn buik haalde wist ik gewoon: Dit is mijn kindje!

Shubert naar mijn beste vriend

Ook zijn naam wist ik meteen: Shubert! Hij is vernoemd naar mijn beste vriend in Suriname. Hij was geestelijk gehandicapt en een stuk ouder dan ik maar we waren altijd samen. Hij overleed toen ik 8 was. Toen ik zijn moeder later vertelde dat ik mijn zoon naar hem heb vernoemd zei ze: ‘Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij bij je was.’

Echt wel dat ik dit mijn hele leven wil!

Mirell en Shubert gaan naar het babyhuis. ‘Op oudejaarsavond zat ik daar alleen, ik keek naar het vuurwerk terwijl Shubert mijn buik lag te slapen. Toen wist ik het zeker: ècht wel dat ik dit mijn hele leven wil!’

Het werd nog spannend

Maar het werd nog spannend. Op 3 januari zou moesten ze naar de rechter. Die zou beslissen of de spoedmachtiging door moest gaan. Dan zou Shubert alsnog weg moeten. Met hulp van een advocaat weten Mirell en Quin de rechter te overtuigen. Shubert mag bij zijn moeder blijven onder voorwaarde dat ze niet zonder toezicht naar buiten gaan. ‘Dat vond ik prima! Eén keer heeft Quin een uitzondering gemaakt. Ik mocht alleen met Shubert afspreken met mijn vader in de stad. Supertrots liep ik daar, met mijn maxi-cosy: ik ben een moeder en dit is mijn zoon!’

Niet alleen moeder maar ook opvoedster

Na de rechtszaak op 10 maart mocht Mirell met Shubert gaan en staan waar ze wilde. Sinds juni wonen ze met zijn tweeën in een appartement in Dordrecht en het gaat hartstikke goed. ‘We zijn enorm op elkaar ingesteld. In het Babyhuis was ik al moeder, maar daar doe je in begeleiding alles samen en in overleg. Nu ben ik niet alleen moeder maar ook opvoedster.’

Ervaringsdeskundige om andere vrouwen te helpen

‘Ik heb het naar mijn zin hier, de peetouders van Shubert wonen in de buurt en ik heb heel goed contact met mijn buren. Het eerste jaar wilde ik graag thuis zijn voor hem maar nu wil ik graag werken. Ik doe al regelmatig catering maar wil hier serieus mijn werk van maken. Mirell helpt als ervaringsdeskundige andere vrouwen die naar het babyhuis komen en in een vergelijkbare situatie zitten. ‘Ik weet precies waar ze vandaan komen en hoe ze zich voelen. Laatst kwam koningin Máxima naar het Babyhuis en mocht ik haar ontmoeten. Over tien jaar hoop ik dat het hele huis vol zit met vriendjes van Shubert. En dat hij een echt familiemens is, net als ik. Hij is nu al zo gek op zijn opa.

‘Voorheen liep ik met een grote boog om kinderen heen, nu ben ik dol op ze. Binnenkort ga ik met een vriendin koken voor 68 kinderen in het Ronald Mac Donald huis. Wie had dat nou ooit gedacht? Van een nachtleven waarvan ik wist dat ik geen toekomst had naar dit.’

Jeanette Benschop, communicatieadviseur

Foto gemaakt eind 2017 door Ripresa Fotografie & Vormgeving.