Welkom op onze
blogpagina!

Ik werk inmiddels twee jaar bij het Crisis Interventie Team in Den Haag. Voor mijzelf dus tijd om terug te kijken op wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen twee jaar en waar ik tegenaan liep. Ik moet eerlijk bekennen dat als ik in de beginperiode een ‘klus’ (sorry, raar woord als je met mensen werkt, maar ik vind ‘casus’ wel een enorm jeugdhulpverleningswoord) kreeg van mijn bureaudienst dat de moed mij soms wel eens in de schoenen zonk.

Ik moest namelijk instappen in de meest dramatische situaties waarbij er al zoveel kapot is gegaan en er alleen maar verliezers leken te zijn. Bij voorbaat lijkt het al hopeloos en de gedachte dat ik daarin een positieve verandering moest gaan brengen, woog zwaar. Om dit beter te kunnen begrijpen, neem ik jullie graag mee in een aantal situaties waar ik in terechtkwam.

Wat ga je namelijk doen als…

• … je twee kinderen ontmoet die zes maanden geleden hun moeder hebben verloren en nu van de ene op de andere dag op straat worden gezet. Hun stiefvader kan het niet meer aan en trekt letterlijk de stekker eruit. Hij kan (of wil) niet meer voor hen zorgen en zegt: ‘Neem ze maar mee…’
• … je een meisje ontmoet aan het begin van haar puberteit, die er eigenlijk niet meer wil zijn. Zij is qua intelligentie haar vader ver ontstegen en heeft de rol van verzorger volledig overgenomen. Tegelijkertijd moet ze onderkennen dat zij dat helemaal niet kan en dat maakt dat zij helemaal in zichzelf raakt, zich terugtrekt, wanhopig en verdrietig is en er het liefst helemaal niet meer wil zijn. Letterlijk!
• … je een moeder ontmoet die één heel foute inschatting heeft gemaakt. Terugkomend na een verblijf in het buitenland had zij de hoop en verwachting dat zij in aanmerking zou komen voor hulp om haar leven met haar kinderen in de basisschoolleeftijd weer op orde te krijgen. Dat was niet zo en zij kwam klem te zitten tussen allerlei organisatiebelangen en wettelijke regelingen. Maandenlang moet zij regelmatig verkassen en moet zij vechten voor opvang en om niet met haar kinderen op straat gezet te worden.
• … je gevraagd wordt om bijstand te bieden aan een meisje dat een ontzettend heftig fysiek en emotioneel trauma heeft meegemaakt. Hierbij is niet alleen haar lijf beschadigd, maar is misschien nog wel meer haar hele vertrouwen in volwassenen die haar juist hadden moeten beschermen en nabijheid hadden moeten bieden.

Ik voelde mij in die situaties zo vaak niet adequaat genoeg toegerust. In mijn hoofd stelde ik de volgende vragen: Wat ga je doen? Hoe ga je handelen? Welke richting moet je uit en wat is verstandig? Zo vaak wist ik de antwoorden niet.

Wederkerigheid

Nu terugkijkend ben ik in de afgelopen twee jaar veel meer dan daarvoor gaan geloven in wederkerigheid. Als CIT’ers mogen we een poosje samen oplopen met mensen en hen helpen te dragen wat ondraaglijk lijkt. Samen zoeken we naar oplossingsrichtingen en het aanboren van mogelijkheden die niet eerder werden gezien. Dit heeft geleid tot heel bijzondere oplossingen en veranderingen in hun situaties. Maar uiteindelijk moeten we concluderen dat het niet door ons komt, maar dat het de veerkracht van onze cliënten is dat zij – met een beetje hulp van ons – zelf hun leven weer op de rails hebben gekregen.

Dat stemt me nederig en geeft tegelijkertijd ontzettend veel moed. Het hing en hangt echt niet allemaal van mij af. Gelukkig maar…

Een doosje chocolaatjes

Een paar weken geleden ging ik met een collega op bezoek bij een meisje van twaalf jaar dat we al lange tijd niet hadden gezien. We waren benieuwd hoe het met haar ging. Het trauma dat zij opliep raakte aan haar hele bestaansrecht. Samen met haar gezin is zij door een diepe crisis gegaan waarbij er aan alle grondvesten zwaar geschud is. Alle zekerheden waren weg, waarbij ik menigmaal dacht: komt dit het ooit nog goed?

We waren verbaasd over hoe goed het met haar ging en hoe zij samen met de mensen om haar heen weer haar leven aan het oppakken was. Natuurlijk raakte het trauma nog aan haar leven en was het nog rauw, maar tegelijkertijd lukte het haar weer om gelukkig te zijn en de boze wereld weer met een open blik positief te benaderen. Het stemde mij en mijn collega zeer gelukkig.

Bij het afscheid nemen ging ze even naar de keuken en kwam terug met twee doosjes chocolaatjes. Als blijk van waardering voor wat wij voor haar mochten betekenen. Ik vraag mij af of ze überhaupt doorhad hoeveel dat met ons deed…

Nieuwe hoop

Op dit moment gaan we in Nederland door een diepe crisis heen die veel van mensen vraagt en zal gaan vragen. Er wordt aan al onze grondvesten geschud en is er sprake van angst en paniek. Ook mij maakt het bezorgd en misschien zelfs ook wel bang. Wat moet er van komen en hoeveel mensen worden erdoor geraakt in hun bestaan?

Ik heb echter mogen leren van dat meisje van twaalf jaar dat zelfs op de puinhopen van het leven nieuwe hoop kan ontstaan.

Hier doen we het dus voor

Ik begon mijn blog met de vraag ‘Waar doe ik het eigenlijk voor?’ Nou hier dus voor… én een doosje chocolaatjes!

Dirk, maatschappelijk werker Crisis Interventie Team

Foto: Jeugdbescherming west (het meisje op de foto heeft geen enkele relatie met dit verhaal)

Lees ook onze andere praktijkverhalen op de website