Welkom op onze
blogpagina!

Daan is jeugdbeschermer en ze blogt over haar werk. In deze blog vertelt ze over Jamie, een meisje dat weg is gelopen en waarvan ze op een onverwacht moment een leuk compliment krijgt. Een verhaal uit de praktijk van de jeugdbescherming.

Soms word er iets tegen me gezegd waardoor ik nog lang loop te glimlachen…..

Maandagmorgen. Aan de telefoon heb ik een rechercheur die weet dat ik betrokken ben geweest bij Jamie. Ze is weer eens weggelopen en haar ouders worden er zo moedeloos van. Ze melden het aan de politie maar zeggen erbij dat ze vast wel weer terug komt.
En hoewel Jamie al lang een nieuwe hulpverlener heeft, vind ik het moeilijk om haar los te laten. De rechercheur weet dat.

Niemand kan er de vinger opleggen

Jamie zit al maanden ergens mee maar niemand kan er de vinger opleggen. Ze laat niks los maar komt wel heel boos over en is al meerdere keren in contact geweest met de politie wegens het uitschelden van agenten en het weglopen van huis.
Ook nu weer heeft de rechercheur contact met haar gezocht. Ze nam haar telefoon op, maar zei niks en hing op.

Ze wil wel met me praten

De rechercheur vraagt of ik het wil proberen. Ik bel haar, ze neemt niet op.
Een half uurtje later probeer ik het nog een keer. Ze neemt op met een duidelijk geïrriteerd ‘JA!’

Ik vraag haar hoe het met haar gaat omdat ik weet van ouders dat ze is weggelopen.
‘Huh,’ zegt ze ‘hoezo weggelopen,  ik slaap gewoon bij een vriendinnetje.’ Ik vraag haar of ze met me wil komen praten. Ze twijfelt maar wil wel komen. Alleen niet op kantoor en ik moet beloven dat ik de politie niet mee neem. We spreken af bij een snackbar om 13.00 uur.
Ze is zenuwachtig

Een paar minuten te vroeg sta ik daar. Ik wacht 20 minuten tevergeefs. Ze neemt haar telefoon ook niet op. Dan maar terug naar kantoor. Als ik net aankom, belt ze: ‘Mag ik nog komen praten?’ Natuurlijk, we spreken af in het park. Daar aangekomen zie ik dat ze op me staat te wachten. Ze lijkt zenuwachtig.

Vertel eens…

‘Hoi Jamie, wat fijn dat je met me wil praten. Hoe gaat het met je?’
‘Mwahhh, goed hoor.’

We lopen en stukje door het park.

‘Weet je dat je ouders op het bureau zijn geweest om te vertellen dat je weg bent?’

‘O, nou dat zal wel. Ik moest echt weg. Mijn vader was weer eens boos op me en mijn moeder zei dat ik beter uit huis geplaatst kon worden. Dus toen heb ik mijn spullen gepakt en ben bij een vriendin gaan slapen.’

‘Vertel eens, waarom was je vader boos?’ Jamie zegt niets. We lopen zwijgend verder.

Ik vertel haar dat als er iets is dat ze misschien hulp kan krijgen maar dan moet ze wel vertellen wat er is. En dat ik zeker weet dat er veel mensen zijn die haar willen helpen.

Wat zou je willen dan?

Ik vraag haar of ik iets voor haar kan doen. Ze vertelt dat ze eigenlijk het liefst uit huis wil, haar moeder heeft gezegd dat ze beter weg kan gaan dus die kan het toch niks schelen. Haar vader scheldt alleen maar op haar en school is ook niks.

‘Wat zou je willen dan?’ Jamie vertelt dat een vriendin van haar op een voorziening voor kamertraining woont. Dat wil zij ook wel: lekker de vrijheid, geen gezeik van je ouders en hulpverleners.

‘Nou Jamie, op zo’n voorziening werken hulpverleners hè? Er zijn regels en afspraken en je kunt daar niet zo maar in en uit lopen en wegblijven als het je niet bevalt of als je boos bent’. Nou dat lijkt haar prima.

Ik beloof haar dat ik het zal bespreken met de hulpverleners die bij haar en haar gezin betrokken zijn en dat ik me verder niet mee zal bemoeien. Ik druk haar op het hart dat ze open moet zijn tegen de mensen die bij haar betrokken zijn. ‘Maar mocht je met mij willen komen praten, ben je altijd welkom!’

En terwijl ik terugloop naar kantoor loopt zij verder naar de tram. Halverwege draait ze zich om: ‘Dank je wel Daan, jij bent tenminste chill!’

Lachend loop ik verder. Wat kan mij vandaag nou nog gebeuren? Ik ben chill!

Daan, jeugdbeschermer, gedetacheerd bij het CJG in Den Haag

Uiteraard heeft Jamie in het echt een andere naam.

Foto: Shutterstock