Welkom op onze
blogpagina!

Een aantal jaar geleden schreef ik een blog over een meisje waarvan ik negen jaar jeugdbeschermer was en op haar achttiende moest loslaten. En eigenlijk kón ik haar niet loslaten. Ze was nog zo kwetsbaar en door alle omstandigheden niet klaar om zelfstandig de maatschappij in te gaan. Zij kon mij ook niet loslaten. Ik was haar stabiele factor en de enige die haar door en door kende. We hielden contact op momenten dat zij daar behoefte aan had.

Zwanger en zorgen

Inmiddels is dat vier jaar geleden. De eerste twee jaar nadat zij achttien was geworden, hield ze contact. Ze raakte zwanger en beviel van een mooi kindje. Ik maakte me zorgen, zou ze het redden? Zij verzekerde mij dat zij haar kind niet dezelfde jeugd wilde geven als die zij zelf had gehad en dat ik me dus geen zorgen hoefde te maken. Vrij snel daarna nam ze steeds minder contact op. Tot het contact zelfs stopte.

Ik begreep van een hulpverlener van haar moeder dat ze weer contact had met haar moeder. En ik wist dat dat de reden was van het gestopte contact. Het was haar patroon. Als zij contact had met haar moeder, was ik op de achtergrond. Tot het mis ging, dan stopte ze het contact met haar moeder en kwam ze weer naar mij. Prima, zo werkte dat bij haar en ik begeleidde haar daar altijd in. Nu kon dat natuurlijk niet meer.

Dit wilde ze juist voorkomen

Tot ik gisteren mijn werkmail bekeek en zag dat er een verzoek tot bespreking aan de Jeugdbeschermingstafel was gedaan voor háár kindje. Ik schrok, want dit was wat zij niet wilde en met alles wat ze in zich had wilde voorkomen. Maar ik was ook niet verbaasd. Kwetsbaar als ze was toen ik haar los moest laten en niet klaar om zelfstandig te zijn. Laat staan om, met alle persoonlijke problemen die ze heeft, zelf een kindje op te moeten voeden.

Verslag klinkt bekend

Ik begon het verslag te lezen. Het was alsof ik verslagen las van vroeger. Dezelfde patronen, dezelfde problemen, dezelfde schrijnende situatie. Het was haar, ondanks haar sterke wil het anders te doen, niet gelukt. Al lezend vroeg ik me af of dit voorkomen had kunnen worden als het mogelijk was geweest haar langer te begeleiden na achttien jaar, of als ik zelf (tegen haar wil in) contact was blijven zoeken.

Een mooi compliment

Toen kwam ik aan het einde van het verslag bij de veiligheidsafspraken. En wat ik daar zag staan ontroerde mij. Er stond: ‘Moeder wil graag dat haar oude jeugdbeschermer Mirjam van de Guchte weer betrokken raakt bij haar en haar kindje.’ Ik stond gewoon genoemd in de veiligheidsafspraken! Ik besefte me meer dan ooit wat mijn taak als jeugdbeschermer voor haar had betekend. Ik had blijkbaar toch hét verschil gemaakt in haar leven en nu vroeg ze eigenlijk om mijn hulp, veiligheid voor haar en haar eigen kindje. Een groter compliment kan een jeugdbeschermer niet krijgen.

Verschil in betrokkenheid

Ik besloot haar te bellen en legde haar uit dat mijn betrokkenheid bij haar kindje anders zou zijn voor haar. Ik vertelde haar dat ik al die jaren had gestreden voor haar belangen en het dan nu mijn taak zou zijn om de belangen van haar kindje voorop te zetten. En dat betekent dat ik ook wel eens beslissingen zou kunnen nemen waar zij als moeder niet achter kan staan.

Werken vanuit mijn hart

Ze zei: ‘Ik heb om jou gevraagd omdat jij mij beter kent dan wie dan ook. Jij weet mijn gebruiksaanwijzing en jij weet hoe je mij rustig moet krijgen. Ik wil jou.’ Dit is waarvoor ik het doe! Dit is waarom ik na dertien jaar nog steeds dit intensieve beroep uitoefen en waarom ik blijf werken vanuit mijn hart, want dat maakt het verschil! Niet voor mij, ik hoef die complimenten niet zo nodig. Maar voor hen, de kwetsbare kinderen die ons soms hard nodig hebben.

Mirjam van de Guchte,
Jeugdbeschermer en ambassadeur jeugd
Jeugdbescherming west

Nog een blog lezen van onze jeugdbeschermer Mirjam van de Guchte zie: Hoe mijn leven veranderde – Roxanne aan het woord

Foto: Jeugdbescherming west