Welkom op onze
blogpagina!

In deze blog bespreken Jan Pieter Meijer (JP) en Nicoline den Ouden (Nico) wat zij in hun jeugdzorgwerk willen schrappen naar aanleiding van het ‘schrapwerk’ van Rita Verdonk. JP en Nico hebben allebei een enorme passie voor de jeugdzorg en delen dit ook regelmatig via persoonlijke en beladen blogs waarin zij ons meenemen in hun werk. Twee individuen die het niet altijd met elkaar eens zijn, behalve over hun voorrecht om in de jeugdzorg te werken.

Hi JP,

Die Rita Verdonk. Ik zag bij een praatprogramma op televisie een tijdje terug dat Rita Verdonk minister De Jonge heeft gebeld met de vraag of hij nog een klusje voor haar had. Ik vind dat ‘cool’. En die klus, die had hij wel. En zo komt het dat Rita ons helpt schrappen in de jeugdzorg. ‘Stop met zinloze regels maken!’ zegt Rita luid en duidelijk tegen iedereen die het maar wil horen.

Persoonlijk ben ik het meest druk met een hele kwetsbare groep: de kinderen die vanwege de complexiteit van hun problematiek tussen wal en schip vallen. Wat we soms met elkaar moeten doen om te zorgen dat het kind in kwestie hulp krijgt, afgestemd op zijn of haar persoonlijke zorgbehoefte, is echt ongekend. En begrijp me niet verkeerd. Ik ben blij dat wij vanuit ons Expertiseteam Complexe Zorg in de keten vaak ruimte en vertrouwen krijgen om dát te doen wat nodig is, maar je krijgt toch wel even een stomp in je maag wanneer je denkt aan al die kinderen die nog niet op deze wijze geholpen worden. En ik krijg ook wel energie eigenlijk, van dat buiten de lijntjes kleuren. Toch vraag ik me tegelijkertijd wel eens af als buiten de lijntjes kleuren zo vaak nodig blijkt, is de tekening dan niet gewoon veel te moeilijk?

Dat bedenken van ‘out of the box’-oplossingen komt deels (niet grotendeels!) door de schaarste aan passend hulpverleningsaanbod. In november vorig jaar verscheen het inspectierapport: ‘Kwetsbare kinderen onvoldoende beschermd’. Hierin wordt beschreven dat de jeugd die begeleiding krijgt vanuit de jeugdbescherming of de jeugdreclassering een hele kleine groep is ten opzichte van het complete aantal jeugdigen in de jeugdzorg. Deze kleine groep zou je mogen vergelijken met patiënten op een intensive care: er is haast geboden, het gaat immers niet goed zo.

Ik kan me zo voorstellen dat wanneer ik zit te wachten op mijn afspraak met mijn chirurg -en deze wordt weggeroepen omdat er een levensbedreigende situatie is waar zijn of haar expertise gewenst is- dat ik echt vreselijk balend het ziekenhuis verlaat. Ik ben echter niet boos op de chirurg of op de patiënt. Het is in mijn ogen niet meer dan normaal dat deze chirurg dat gaat doen wat nodig is in de kritieke situatie waar die patiënt zich in begeeft. Misschien ben ik de volgende keer wel die ic-patiënt (ik hoor jou nu denken; als die chirurg dat vaker bij je flikt, word je dat vanzelf Nico). Maar dan is het toch vreselijk als ik niet goed geholpen kan worden omdat de specialistische zorg niet beschikbaar is? Een centrale plek waar rode vlaggen kunnen worden gezet over wanneer een kind met voorrang geholpen zou moeten worden, is volgens mij één van de oplossingen naar een iets makkelijkere tekening.

Maar goed, beste JP, over schrappen gesproken: wat zou jij in ons werk héél graag willen schrappen. Wat zou jij als het aan jou ligt, liever gisteren dan vandaag in de prullenbak laten verdwijnen?

Groetjes Nico

P.S. Ik heb dus een stempel én een e-mailhandtekening van die paarse krokodil. Soms durf ik ‘m bijna te gebruiken. Met de nadruk op bijna. Ik ben gewoon een schijterd weet je.

Hoi Nico,

Je blog slingert mij wel een beetje heen en weer (het mapje waar ik onze blog in opsla, heet trouwens ook heen-en-weer-blogs😉). Je begint namelijk bij Rita Verdonk. Zij had politiek gezien absoluut niet mijn voorkeur, maar het voorbeeld waarin jij haar noemt, is dan wel weer echt ‘cool’: gewoon doen als je iets voor elkaar wil krijgen. Daar hou ik erg van, net als jij dus.

En van Rita komen we dan bij jouw vraag over wat ik zou willen schrappen. Noem het mijn paradepaardje, maar ik blijf hameren op onze eigen verantwoordelijkheid en autonomie. Zeker ook wanneer wij willen doen wat nodig is voor een kind en dat niet voor elkaar krijgen of niet mogen. Dan is Rita haar aanpak natuurlijk prachtig: gewoon doen! Stel dat je ergens tegenaan loopt dan hoef je dat niet gelijk te schrappen, maar klim je er overheen of loop je er omheen. Denk aan de glazen bureaucratische muur in onze derde blog: Werken vanuit je hart, kun je dat leren? En als blijkt dat er een olifantenpaadje ontstaat naast de oorspronkelijke weg, dan kun je die laatste gaan schrappen. Maar het vraagt dus lef om dat olifantenpaadje aan te gaan leggen.

En weet je wat ook lef vraagt van gemeenten en organisaties? Meer samenwerken! Zorgen dat het jeugdzorggeld veel meer naar het kind en dus de uitvoering gaat. Hoezo heeft elke organisatie zijn eigen marketingmensen? Iedereen geeft geld uit aan een goede website, online storytelling (inclusief mijzelf), strategie, inhuur van consultants enz. Iedereen heeft dus zijn eigen overhead. Gemeenten hebben immers allemaal hun eigen beleidsmedewerkers jeugd, alle wethouders willen natuurlijk hun eigen ambtelijke ondersteuning, alle wijkteams hebben hun eigen managers en andere ondersteuning en ga zo maar door. Het woordje schrappen begint bij mij al flink op te borrelen.

Een ander voorbeeld: ik ken gemeenten die de inkoop van preventieve jeugdzorg hebben geschrapt. Dat kunnen de wijkteams zelf wel was de gedachte. Ik was onlangs in zo’n wijkteam en wat blijkt: zij kunnen dat niet. En dat zijn niet míjn woorden, maar van henzelf. Dus wat gebeurt er dan? Er wordt een zzp’er ingehuurd die dat wel kan. Hierdoor is bespaard, maar aan de andere kant is er natuurlijk ook een extra kostenpost. Mijn idee is: schrap al die lokale en regionale verschillen en tijdelijk in dienst genomen mensen. We willen toch continuïteit en minder wisselingen in de zorg?

Kortom Nico, mijn antwoord op jouw vraag is: schrap fundamenteel! Maak de goede keuzes. Voor jezelf, in je eigen leven en in de werkpraktijk. En soms moeten er grote keuzes worden gemaakt. Maar dan heel graag niet elke gemeente weer voor zich. En als je het wil politiseren: volgend jaar zijn er verkiezingen. Is jouw voorkeurpartij gericht op een individualistische geluksnorm? Prestatie? Zoveel mogelijk werken, carrière en economie? Polariseren? Is er misschien grotere waarde dan enkel je eigen welvaart? Ook daar hebben we invloed op…

Groet,
JP

JP en Nico werken zo’n 120 km bij elkaar vandaan bij ieder een andere jeugdbeschermingsorganisatie. JP werkt bij Jeugdbescherming Gelderland in Arnhem als specialist Spoedeisende Jeugdzorg en Nico is projectmanager Expertiseteam Complexe Zorg bij Jeugdbescherming west in Haaglanden en Midden-Holland. Met regelmaat nemen ze ons mee in hun wereld door een gezamenlijke blog te schrijven over belangrijke thema’s die spelen in de jeugdzorg. De een stelt een vraag over een actueel thema, waarop de ander dan uiteraard vurig reageert.

– Wil jij weten wat Nico en JP vinden van een onderwerp uit de jeugdzorg dat jou aan het hart gaat, laat dan een reactie achter –

Foto: Jeugdbescherming west

Lees ook onze andere verhalen op de website